Op de Potsdamer Platz demonstreerde dinsdagmiddag een groep mensen tegen het disproportionele geweld van het Israelische regeringsleger tegen de inwoners van Gaza, waarbij in korte tijd vele burgerslachtoffers vielen. Zo’n demonstratie is op zich prima, het mag ook. Demonstreren is één van de mooie dingen die we hier in het vrije Westen mogen.
De groep demonstranten bestond vrijwel uitsluitend uit gehoofddoekte vrouwen, en kinderen. Er liepen mensen rond in hesjes waarop ‘Ordner’ stond, om de boel een beetje in goede banen te leiden. In tegenstelling tot de demonstratie in Amsterdam laatst, waren hier geen ISIS-sympathisanten aanwezig, geen hakenkruizen zoals we die eerder zagen en niet de angstwekkende zwarte vlaggen.
Toch was het een nare bijeenkomst, zoals al dit soort pro- en anti bijeenkomsten naar is. Pro-Israel en pro-Palestina clubjes geven tijdens zulke bijeenkomsten een zeer eenzijdige kijk op de realiteit. Het ‘wij’ tegen ‘zij’ gevoel overheerst. ‘Wij’ hebben het morele gelijk aan onze zijde en ‘zij’ zijn fout. Punt. De vereenzelviging van mensen die niets met het conflict te maken hebben met de slachtoffers, omdat ze christen zijn, of moslim. Als je een argument wilt waarom religie gif is, ga dan eens bij zo’n demonstratie kijken.
Moslims die de Joden het licht in de ogen niet gunnen en vinden dat Palestijnen de enige slachtoffers zijn in dit conflict, omdat het hun geloofsvriendjes zijn. Een vrouw die tijdens de demonstratie door de microfoon schreeuwt: ‘onze kinderen willen leven, maar Israel die is daartegen’.
https://www.youtube.com/watch?v=0ancd5C1QSY
Hoezo ‘onze’ kinderen? Jij, vrouw, die met haar kinderen veilig in Berlijn woont, jij hebt niets te vrezen. Je duwt jezelf in een slachtofferrol omdat veel Palestijnen, net als jij, moslim zijn. Het is een doortrapte truc om sympathie mee af te dwingen.
De kinderen staan vooraan bij de demonstratie met poppen in de handen, de poppen zijn in lakens gewikkeld en besmeurd met nep bloed. Ze worden aangezet tot het scanderen van leuzen als ‘Israel is een moordenaar en een fascist’, waarbij een man op de voorgrond hen opzweept.
Deze kinderen waren het meest sprekende beeld om de tragedie van alle dode Palestijnse kindjes vorm te geven. Het was even goed geënsceneerd als dat het smerige uitbuiting van leed was. Voor het gemak vertelden ze de kindjes niet dat goede vriend Hamas zelf een zo mogelijk nog grotere ramp is voor de Palestijnen dan Israel.
Om kinderen op deze manier een Noord Koreaanse versie van dit complexe conflict in de jonge hoofdjes te pompen, het is te ziek voor woorden. Deze waarschijnlijk veelal Turkse en Noord Afrikaanse Duitse kindjes hebben geen zier met het Israël-Palestina conflict te maken en moeten vooral buitenspelen. Mijn maag draaide om.
Helaas, het is realiteit: moeders die vinden dat zij uit geloofsovertuiging hun koters mogen indoctrineren en mogen misbruiken te behoeve van propagandadoeleinden. Zij moeten kant kiezen, omdat veel Palestijnen net als zij moslim zijn. Geloofsgenoten moet je steunen en daarom mag je jonge kinderen vullen met haat tegen Joden.
Morgen staan er ergens op een plein in Europa waarschijnlijk christenen met Israelische vlaggen te zwaaien, ze dragen keppeltjes om hun solidariteit met het Joodse volk te tonen. Omdat hun geloof zegt dat ze Israel onvoorwaardelijk en in alles moeten steunen, hebben Palestijnen geen recht op een menswaardig bestaan.
Als één ding me vandaag weer duidelijk werd, dan is het dat religie doof en blind maakt, en in mensen het slechtste naar boven kan halen. Religie, waar zouden we toch zijn zonder je?
Het monument een paar honderd meter verder van de demonstratie
