Natuurlijk is de wijn weer niet te zuipen. Maar iedereen om je heen is al volledig in de gloria. Je moet NU ingrijpen, voordat je je allerliefste vriendin gaat haten om haar valse kattengejank. En je je bloedeigen verkering wil uitfoeteren, omdat hij weer naar andere knap festivalgrut zit te kijken. Niet dat hij dat normaal niet doet, maar misschien heeft het enigszins te maken met het contrast tussen jouw nuchtere blik op de wereld en zijn ladderzatte.
Met een Bacardi-Cola of twee, in combinatie met een uitgebalanceerd diner van nul eten, is dit probleem binnen 27,6 minuten opgelost. En binnen 31,2 minuten ben je, in dit tempo, net zo snel weer thuisgebracht door je lief. Die toch nuchter genoeg blijkt om in te schatten dat je, óf zo over al die schattige festivaljurkjes heen kotst. Óf zo met die wildvreemde, maar mooie mevrouw aan de zwier gaat.
Als er daadwerkelijk een maatje Bacardi in die cola gaat. Meestal blijken ze, achter de bar van uw gekozen feestje, naast matig en bedorven druivensap, ook zoiets te hebben als ‘festivalrum’. In ‘festivalmaatjes’.
Het is dus tijd. Tijd om ook hip aan een plastic flesje te lurken en die gore adem voor lief te nemen. Tijd om nooit meer voor een ethisch dilemma te staan, waar je ook bent. Nooit meer bedenken wat je nu weer zal gaan drinken. Tijd om altijd en overal met de rest mee te kunnen doen. In de bioscoop ook een ‘plop’ te kunnen maken. Weer aan après-ski te beginnen. En tijd om mee te hossen in de kolkende massa die de rest van de wereld heet.
Deze column verscheen eerder op WijnSpijs.
Beeld: Shutterstock
