Het was misschien even wachten, toch was ie zo af: de nieuwe plaat van singer-songwriter Finn Greenall, alias Fink. Samen met zijn bandmaatjes Tim Thornton en Guy Whittaker heeft hij Hard Believer in een korter tijdsbestek opgenomen dan eerdere albums. Dit is echter helemaal niet terug te horen op de plaat, die kwalitatief grootser blijkt dan ooit.
Die typische Fink-sound: de lage, zwoele stem van Greenall in combinatie met een tokkelende, meestal akoestische, gitaar. Het maakt nieuwsgierig, maar blijft overal een beetje geheimzinnig zonder de magie te verliezen. Wanneer je de plaat voor het eerst aanzet, horen we deze karakteristieke sound vrijwel direct terug. Opener Hard Believer heeft net een beetje dat bluesy-effect, door het doorrookte gitaargeluid (kan dat? Fink bewijst het) dat op een podium in een te donker kroegje vandaan lijkt te komen.
Green and the Blue is één van de weinige nummers dat rustig opent, maar in een aardig geluidsorgasme eindigt. Niet teveel poespas, gewoon wat harder gitaarwerk. Greenall’s stem blijft net zo loom en loepzuiver. Het geeft het begin van de plaat net even die energie, waar de rest van de nummers prima op kan teren.
Juist door dat overduidelijke Fink-geluid is Hard Believer niet echt heel vernieuwend. De tracks staan stuk voor stuk als een huis, zijn perfect afgewerkt en komen direct binnen. Dat is juist de kracht van Fink: het hoeft niet vernieuwend te zijn om met open armen te kunnen ontvangen. Het geluid is hetzelfde, maar de nummers zijn divers. Neem bijvoorbeeld White Flag, een uptempo song met dramatische en onheilspellende drums. Ze leiden de luisteraar naar een muzikale droomwereld, met Greenall’s stem als een soort leider waar iedereen in trans naar blijft luisteren. En dat dan zonder dat het eng wordt.
Looking Too Closely is het festivalnummer op de plaat. Fink gaat deze zomer flink wat festivals af, waaronder Lowlands, en zal het prima doen als openingsact na een flinke nacht dansen en zweten. Looking Too Closely begint heel rustig en wordt naarmate het nummer verder gaat steeds wat bombastischer zonder dat het uit de voegen barst. Ideaal om ‘s ochtends met een goede kop koffie bij wakker te worden.
Afsluiter Keep Falling is met het overduidelijke akoestische karakter weliswaar een wat vreemde eend in de bijt, maar is absoluut niet onmisbaar op Hard Believer. Het heeft net als If Only uit 2007 dat beetje hitpotentie zonder dat het nummer megatoegankelijk is. Een hele prettige afsluiter dus.
