De eerste keer dat ik The Posies live zag, is inmiddels al een goede twintig jaar geleden. Met drie vrienden uit Goirle waren wij de hele weg naar Amsterdam gereden om daar de Amerikanen de nummers van Frosting On The Beater – een van de betere powerpop albums ooit gemaakt – live te horen uitvoeren. En natuurlijk ook de prachtige nummers van Dear 23 – een van de betere powerpop albums ooit gemaakt; ik was er klaar voor om alles mee te zingen, diep vanuit de tenen. Jon Auer en Ken Stringfellow waren mijn helden, jongemannen met een pen die mij begreep en gitaren die pakkende pop met scheurende gitaren wisten te combineren als weinig anderen.
En bovendien enorm vriendelijk en toegankelijk, zo bleek wel toen wij veel te vroeg in De Melkweg arriveerden, alwaar Auer chili pepers etend door de gangen banjerde (Do you want one?) en Stringfellow gegrepen een foto-expositie bekeek (You guys should really check the gallery. There are some great pictures there!). Ik liet mijn portemonnee signeren door beiden (een unicum; naast deze twee heb ik enkel een handtekening van Jason Molina) en ging de avond in met een gemengde boodschap (Auer: Save your money! Stringfellow: Don’t save! Spend!) en kwam er intens gelukkig en bezweet weer uit.
https://www.youtube.com/watch?v=cumnY9ttRq0&list=ALGLx1orRGw4UMRf5KJdqoBbrnw5gzbC7r
Het is maar weinig bands in de twee decennia daarna die The Posies live hebben weten te evenaren, en nog minder die de euforie die ik die avond voelde hebben weten overtreffen. De hele avond stond ik met mijn borst tegen de podium rand aan gekneld, de hele avond blèrde ik elk woord met de Amerikanen mee; geluk voelde zo. Het was een avond om nooit te vergeten tot op het kortstondige gevoel van verliefdheid op het prachtige meisje dat naast mij stond en klaarblijkelijk hetzelfde beleefde.
Geen wonder dus dat The Posies bij mij weinig fout kunnen doen. Getweeën niet, maar ook solo niet. Het gaat zelfs zover dat ik van plan ben om de laatste Bløf plaat te gaan luisteren omdat Stringfellow daar in de productie bij was betrokken, iets waar ik anders werkelijk geen seconde voor vrij zou maken. Beide heren hebben een warm plekje in mijn hart gekregen. Niet gek dus dat ik enthousiast geraak wanneer er een nieuwe release is van een van de heren, in dit geval Kenneth Stringfellow.
Een nieuwe release, maar helaas geen nieuw materiaal. I Never Said I’d Make It Easy bevat louter bestaand werk, misschien hier en daar lichtelijk aangepast in productie of mix, en een enkele cover door Stringfellow en is dan ook voornamelijk te zien als een bloemlezing van het werk van een van de betere songwriters van de afgelopen twintig jaar. Zestien nummers op I Never Said I’d Make It Easy die dat bevestigen, door de artiest zelf gekozen uit solowerk en werk met The Posies.
Uiteraard, ik zelf had andere keuzes gemaakt, Too True had er voor mij bij gemoeten, en ook You Avoid Parties, maar ik ben Stringfellow niet. En ook kan ik niet zeggen dat de gekozen nummers dan slecht zijn, het is een prachtige en ingetogen introductie in het werk van een artiest die bij de meeste Nederlanders hoogstens bekend is als een van de singersongwriters die de nummers voor Carice van Houten haar muziek uitstapje schreven of een producent die vaak samenwerkt met JB Meijers, de mijnheer die het bijna Eurosongfestival winnende nummer (mee)schreef en onlangs dus in de studio rondliep met Bløf.
