Toen ik met mijn vrouw Leonie besloot om naar Zuid-Frankrijkt te vertrekken en daar onze gedroomde appelboomgaard op te zetten kreeg ik veel kritiek. “Laat Leonie lekker haar passie volgen. Ze moet gaan werken op een internationale school.” Mijn vrouw Leonie was in Nederland docente Frans en Geschiedenis aan een middelbare school. Ik was de ondernemer, en liefhebber van het platteland. Vrienden van ons waren bang dat ik Leonie iets te veel mee had getrokken in mijn ondernemende onbesuisdheid.
Onze karakters zouden botsen. Ik neem snel beslissingen. Sta de hele dag met mijn telefoon in de hand en als er een probleempje is dan bel ik iemand op. Of het nou de leverancier van hout is in Spanje. De aannemer ver weg in Toulouse. Of mijn accountant in Nederland. Ik spreek de hele dag, en ik houd ervan om op mijn iPad tabbelletjes door te nemen, met gemaakte omzet, de precieze temperatuur in tiende graad Celcius in de kas waar we de stekjes van fruitbomen beheren.
Mijn vrouw is bedachtzaam. Zij doet de boekhouding, alhoewel ze daar geen vooropleiding voor heeft. Soms doet ze er de hele dag over om één kostencijfertje helder te krijgen. En weer is daar het commentaar van onze vrienden. Ze komen soms op bezoek om te verblijven in de bed and breakfast die we sinds kort in een schuur van onze boerderij zijn begonnen. “Zij is micro, zij is traag. Jij bent snel en impressionistisch.” Volgens onze vrienden is het samen runnen van onze onderneming een manier om onze verschillen uit te vergroten. En daar klinkt dan weer het “stop er nou mee, jullie relatie gaat eraan kapot”.
Leonie vertrekt soms naar haar appartement in Toulouse, om even op adem te komen van mijn gebel en gebrul. We hebben een general manager in dienst genomen die moet bemiddelen tussen onze dagelijkse zakenconflicten. Ik wil snel investeringen doen (ja, laten we dat lege stukje land gebruiken voor een boomgaard met pruimen). Leonie wil liever eerst een maand rekensommen maken, net zolang tot het seizoen voorbij is.
De general manager verenigt mijn impressionisme met haar detaillisme. Hij zorgt ervoor dat het business conflict geen relatie conflict wordt. Liever een general manager dan een relatie bemiddelaar.
Toen Leonie en ik zeventien jaar geleden voor elkaar kozen was dat omdat we zo verschillend waren. Om me heen heb ik veel echtscheidingen gezien. Ook bij de vrienden die zo’n kritiek erop hadden dat Leonie en ik samen een onderneming startten. Ze scheidden “omdat de verschillen te groot werden”.
Je bent toch niet alleen verliefd op jezelf? Liefde is toch geen narcisme? Dit geldt ook voor ondernemen. Je moet partners hebben die anders zijn dan jij. Juist in de tegenstelling tussen detail en groots denken, voorzichtigheid en durf ligt de sleutel voor een bloeiende onderneming. De general manager die we in dienst hebben is weer het tegenovergestelde van de vechtersmentaliteit van Leonie en mij.
Het is verleidelijk om altijd voor je eigen spiegelbeeld te gaan. Maar door het omarmen van tegengestelde karakters is onze omzet het afgelopen jaar verdubbeld. En Leonie en ik? We houden nog altijd evenveel van elkaar.
Waarom wij ondernemers steunen!
Ondernemers zijn de kurk waar onze economie op drijft., zeker als het crisis is en de bank lastig doet. TPO doet daarom mee aan de campagne Doorgaan van De Amersfoortse, die ondernemers steunt met crowdfunding. En we vragen jou om ook mee te doen. Doe mee aan onze blogbattle ‘Doorgaan’ en steun ondernemers (en jezelf)!
