Queridos amigos e amigas! Onder de dertigduizend Nederlanders die permanent in Portugal wonen (vanwege laagbudgetalcoholisme, tanorexia, belastingvlucht of een fetisj voor vrouwmensen met snorren, houten poten en parfum op basis van bacalhau) heerst grote onrust. Ik ontvang stapels brieven met de brandende vraag: ‘doctorandus van Amerongen, is het waar dat de mohammedanen Portugal, dat deels ooit deel uitmaakte van het machtige mohammedaanse rijk, weer terug wil? Zo ja, moet ik dan mijn huis verkopen, in deze ongunstige tijden? En waar moet ik heen, kent u nog een veilig gebied? U weet dingen en mijn vrouw en ik zijn radeloos. Annelies komt de deur niet meer uit. Laatst meende ze dat de supermarkt in ons dorp was overgenomen door Arabieren. Ik ben toen een kijkje wezen nemen maar het bleken gewoon Chinezen te zijn. Toen zei ze: maar dat is de gevreesde Vijfde Gele Colonne uit Ying Yang! Die stoppen gif en hepathitis C in goedkoop speelgoed voor christenkinderen! Annie had natuurlijk weer eens een oude Readers Digest gelezen over onze gele vrienden uit Xinjiang bij tandarts Van der Drift in Matamoros, professor, maar ik zit mooi met de gebakken peren met zo’n hysterische haabaai thuis.’
De stapels post zijn zo overstelpend, met name in fysieke zin, dat ik in lichte paniek de Nederlandse Club Portugal heb gebeld. Léon Geerlings was toevallig aan het golfen maar gelukkig kreeg ik de secretaresse van de NCA aan de lijn, juffrouw Connie Geerlings, Con heeft toen onmiddellijk een gezellige avond georganiseerd in het stadion van Faro waar ik vervolgens een lezing heb gegeven over de eventuele dreiging van het naderende Kalifaat der Koppensnellers.
Ik opende gevat (u kent mij): Wij weten natuurlijk allemaal dat de dappere Portugees de mohammedaanse bezetter reeds in 1249 verjoeg. Autorijden en voetballen kunnen Lusitaniërs niet maar ze hebben een gloeiende hekel aan mannen met baarden in jurken. Het schoonheidsideaal van de Portugees is immers Ronaldo, al dan niet met anal bleaching. Mijn gedachten gaan uit naar de koene ridder en reconquistador Geraldo Geraldes Sempavor (de Angstloze) en we staan respectvol even stil voor zijn standbeeld in Évora.
Na een minuut stilte in het immense stadion hervatte ik mijn bergrede. Ik vertelde de uitzinnige menigte dat wij het Mohammedaanse Gevaar en het Imperialistische Kalifaat zekerlijk niet moeten onderschatten. Ik heb die fout al eens gemaakt met ontspanningsvereniging Hamas. Tien jaar geleden schreef ik voor De Groene Amsterdammer (een onverdacht medium, mij dunkt) een briljant vertoog, getiteld De Brave Huisvaders van Hamas. Ik was destijds huisvriend van Sjeik Ahmed, een van de oprichters van Hamas en een voorstaande schriftgeleerde van het vluchtelingenkamp Akbat Jabar, op een steenworp afstand van Jericho. Het was een tenger mannetje met een pluizige baard en een vastberaden blik. Meestal ging hij gekleed in een smetteloos witte djellaba. Zijn taal was doorspekt met koranspreuken. Hij vond dat de islamitische revolutie de enige oplossing was voor de problemen in het Midden-Oosten. De ontmoeting tussen Rabin en Arafat in Washington, ontlokte hem de reactie: ‘Het hele Gaza-Jericho-akkoord kunnen ze in de Dode Zee donderen.’ In de bescheiden moskee van het armetierige kamp toonde hij een kaart van Palestina. Boven Palestina zweefde een davidster, met in het midden de gouden koepel van de rots. De koepel was geketend aan de ster. Uit de bodem van Palestina rees een vuist met een dolk die de ketenen doorkliefde. Sjeik Ahmed fleurde op en jubelde dat de islam een boom is die gevoed wordt met het bloed der martelaren. Acht maanden na het Akkoord herinnerde ik hem aan zijn woorden, ditmaal in het Unwra-kantoor van vrijstaat Jericho. Sjeik Ahmed was nu gekleed in een synthetisch overhemd, een terlenka broek en bordeelsluipers. Hij was tot minister van Jodelen gebombardeerd. Met de djellaba leek ook zijn charisma verdwenen. Hij was omringd door PLO-klerken en Palestijnse politieagenten. Aan de muur van het troosteloze kantoor hing een foto van Arafat waarvan sjeik Ahmed zei dat dat een waardeloze moslim was, erger dan een jood. Arafat zou nog geen koranspreuk uit zijn hoofd kennen en beheerste bovendien het klassieke Arabisch niet. Dat Arafat met een christelijke vrouw was getrouwd, onderbouwde zijn stelling. Ik maakte een oeroud grapje: wat is een antisemitl? Iemand die niet van jodelen houdt! Maar dat begreep mijn vrind niet omdat hij niet eens Olga Lowina kende!
Ik mocht sjeik Ahmed wel, ondanks het feit dat hij geteisterd werd door een onwelriekende mondgeur als gevolg van het dwangmatig consumeren van kikkererwten. Ik zal u de rest van de overloze reportage – waarvan de reiskosten werden betaald door het Palestina Kommitee – besparen maar uiteindelijk heb ik van de Hamas-ideoloog een lief oud opaatje gemaakt, een mohammedaanse Kabouter Plop die met meel in de mond praatte. Een week nadat de Groene Amsterdammer mijn reportage publiceerde, probeerde hij een bus met joodse schoolkindertjes op te blazen en moest hij met ernstige brandwonden aan zijn mond in het ziekenhuis van Beverwijk worden opgenomen.
Inmiddels was het stadion in slaap gevallen. Ik brulde daarom maar eens loeihard Allah hoe Akbar door de microfoon en toen waren de oudjes weer klaarwakker. Ik begon te brullen: Wilt u het totale kalifaat? Wilt u terug naar Dronten, Lelystad en strontdorpen in de negorij waar ik nooit van gehoord heb? Wilt u weer een rijksdaalder betalen voor een klein kutglaasje lauw bier in plaats van 8o cents voor een frisse Sagres? Nou, daar schrokken ze natuurlijk van terwijl ik gewoon een flauw grapje maakte, zoals u dat van mij gewend bent. Ik zei daarom geruststellend dat het kalifaat nog wel even op zich liet wachten omdat driekwart van de Vijfde Mohammedaanse Colonne vast zat in Spanje wegens drugshandel en loverboytoestanden en zakkenrollen. Wel had ik in Silves, naast het Islamitische Museum, een matig bezocht standje gezien voor de recrutering van strijders voor het kalifaat in Mosul en omstreken.
Ik besloot de gezellige avond in het stadion van de Algarve met het voorlezen van enkele scabreuze hoofdstukken uit Duizend-en-een-nacht, ter illustratie dat zo’n kalifaat eigenlijk best wel kicken is, met Wein Weib und Gesang en tevens vrije herenliefde. Na een uur maakte ik de oudjes weer wakker en waarschuwde ze nog even voor ze door de Alzheimerstichting in de bussen werden gepropt: Geloof nooit al die leugens in de media over het kalifaat van Mosul. Dat is zionistische haatzaaierij. In Duizend-en-een-nacht wordt alleen maar gehoerd en gesnoerd, en dat boek is eigenlijk het verlengstuk van de Koran. Maar goed, aangezien de meeste mohammedanen analfabeet zijn, weten ze dat niet. Maar drs. Tuur wel! Ik gaf het volk de zegen en verdween met juffrouw Connie Geerlings van de Nederlandse Club Algarve (die mijn loonzakje bij zich had) in de zwoele nacht.
