Een Lowlands zonder regen is geen Lowlands, wordt er wel eens beweerd. Er wordt voor de 2014-editie behoorlijk wat regen voorspeld, maar op een paar buien in de nacht na, houdt Lowlands het vooralsnog vrij droog. De meeste tenten kunnen droog worden opgezet op de donderdagavond, daarna wordt er een biertje gedronken op de campings. Vrijdag is het tijd voor waar het op Lowlands om draait: muziek, theater en een breed aanbod aan randprogramma.
In de Alpha, de tent van de headliners, trapt Blood Red Shoes af. Een duo bestaande uit de Britse Laura-Mary Carter op de gitaar en Steven Ansell op de drums. Ze klinken als een volledige band. Beide zijn zo goed met hun instrument dat ze een muur van goed klinkend geluid neerzetten. Carter is hier en daar wat vals, maar heeft samen met Ansell het publiek enorm mee. Al moet het publiek wel een beetje loskomen. “Are you waking up?” vraagt Ansell dan ook vlak voor ze het vierde nummer spelen. Dan gaat het ook echt los in de Alpha. Voor het eerst speelt het duo als headliner, en de twee zijn er blij mee. De tent mag dan niet propvol zitten, ze hebben het publiek wel mee.
Bij Blood Red Shoes mag het dan niet bomvol zijn, bij Sam Smith, ook een Brit, in de Grolsch is het niet meer te houden. Rijen dik staan om de rode tent heen. En terecht, Smith klinkt zuiver. Of hij een dijk van een show weggeeft is niet te zien, er is niet door het publiek heen te komen. Het meest verrast hij met een cover van Do I Wanna Know van de Arctic Monkeys. Het origineel is een ietwat rustig nummer, waar Smith een prachtige eigen versie van neerzet.
Om half vijf is het in de Alpha tijd voor de Kaiser Chiefs, wederom een Britse band. Ook daar is het bomvol, de Chiefs zijn een festivalband pur sang. Iedere keer hetzelfde trucje, maar het werkt altijd weer. Dat is mede te danken aan het charisma van zanger Ricky Wilson, die zowel het publiek induikt als de camera’s voor de schermen buiten en de mensen thuis bespeelt.
Het geluid is goed, ze spelen prima en bouwen een feestje in de hoofdtent. Maar pas bij Ruby gaat het publiek los. Als ze aan het eind van de show de hit inzetten, springen de mensen op het propvolle grasveld op om mee te zingen. Het publiek kan alleen de hitjes meezingen, maar dat lijkt de band weinig te deren. Ze maken er een feest van en bewijzen de ideale festivalband te zijn. Een naam, catchy hitjes en een show om van na te genieten.
Op het bijna vergeten podium Lima staat om kwart over zes de ex-punker Dave Hause. Kort gezegd: hij maakte punk en besloot later lieve liefdesliedjes te schrijven. Dat klinkt als de Beste Singersongwriter Van Nederland, maar zit een niveautje of 17 daarboven. Hause is een muzikaal genie, hij snapt muziek en de passie druipt er vanaf. Zonder band vermaakt hij het publiek met louter een gitaar en zijn stem. En het vermaken is een gedeelte dat hij snapt: als ex-punkrocker weet hij hoe je met luidurchtig, dronken of drugged publiek moet omgaan.
Vooraan staat dan ook een groepje mensen met grote ogen, strakke kaken en een grote fles water. “I see you wanna come up here,” zegt hij tegen een meisje in een wit jurkje. Floor, zo blijkt, ze heeft de tijd van haar leven op het podium. “Whatever drugs you’re on, save some for me,” zegt hij tegen Floor, die waus om hem heen staat te dansen. Floor kent de muziek van Hause niet, en kondigt hem dan ook ietwat sullig af. “Give it up for…” Ze draait zich om naar het decor waar Hause’ naam staat. “Dave Hause!” De rest van de show komt Hause nog geregeld terug op Floor en haar vrienden. Zowel in songteksten die hij ter plekke ombouwt, als in de stukken tussendoor. “Tomorrow she’s like ‘Give it up for…'” hij draait zich om. “Queens of theszzz… I don’t know.”
Aan het eind van de show is Floor weg en kan Hause zich eindelijk focussen op de show. Hij deelt het publiek in de Lima op in twee en laat ze in het nummer samen zingen. Hij springt van het podium af en speelt temidden van het publiek verder. Als het nummer is afgelopen, geeft hij zijn gitaar aan de organisatie en verdwijnt hij door het publiek. Woensdag staat hij in Bitterzoet, en dat is een aanrader. Deze man snapt muziek en hij snapt hoe je een show moet weggeven en met publiek moet omgaan. Hij brengt mensen aan het lachen en aan het huilen. Misschien wel de grootste verrassing van de vrijdag.
Om tien voor negen speelt Janelle Monae in de Grolschtent. Ze geeft een show weg om kippenvel van te krijgen. De band is een geoliede machine, ze mogen dan wel kapot gerepeteerd zijn, het brengt een optreden die de hele tent weet op te zwepen. Hier en daar zingt Monae wat vals, maar dankzij de futuristische 60’s outfits, strakke band en een briljante choreografie waar Monae moeiteloos in meedoet, maakt dat niet uit.
Als de show bijna ten einde is, speelt ze haar hits Cold War en Tightrope, loopt een gedeelte van het publiek de tent al uit. Ze weten niet wat ze gaan missen: Monae krijgt het voor elkaar om de hele Grolschtent zittend te krijgen, waarna er een briljant gitaarsolo volgt die met wild gedans wordt toegejuicht. Maar het mooiste moment is als ze een gevoelige ballad zingt, waarbij er een traan over haar wang loopt. Opgevolgd door meer opzwepende nummers met uithalen zo zuiver dat ze bijna niet live klinken. Er is weinig dat dit kan overtreffen.
Beeld: Jelmer Visser
