De zaterdag zou aanvankelijk de beste dag worden, weertechnisch gezien. Toch start de middag met een flinke regenbui. Genoeg ruimte om te schuilen op het terrein, naast talloze tenten, overdekte terrassen of gewoon onder de partytent op de camping, is er ook ruimte om te schuilen bij Plato/Concerto in het winkelcentrum tegenover de Grolschtent.
Plato/Concerto is, net als in het niet-festivalleven, geen reguliere platenzaak. Naast een grote collectie aan (tweedehands) cd’s en vinyl, verzorgt de winkel ook geregeld instore optredens. Op Lowlands zijn ze de plek voor signeersessies en optredens. Op zaterdag is het om half twee tijd voor Boy & Bear, een Australische band die doet denken aan Mumford & Sons. Dankzij de regen staat de zaak in een mum van tijd vol, en als de band begint te spelen loopt de tent nog voller. Een banjo, een contrabas, een gitaar en een drummer die zijn ritme aangeeft op een gitaarkoffer. De zon breekt er spontaan van door.
In de Bravo is het om vier uur tijd voor Gregory Porter. Een ietwat vreemde eend in de bijt, Porter en zijn band spelen jazz, en niet de toegankelijke jazz die je van bijvoorbeeld Jamie Cullum kent. Jazz-jazz, ingewikkelde saxofoonsolo’s, indrukwekkende drums en Porter’s zwoele, zuivere stem wordt verder begeleid door een briljant pianist. De tent staat bomvol, alleen het geroezemoes overstemt soms. Toch krijgt Porter na elk nummer een laaiend applaus, en niet onterecht. Hij en zijn band zijn niet alleen fantastische muzikanten, ook geeft Porter enorm veel ruimte aan zijn band. Jazz zoals het hoort. Ondanks dat alles klopt, voelt er iets niet juist. Lowlands is misschien te massaal voor een intieme muzikant als Porter en zijn band.
Een paar meter verderop wordt een enorm feestje gebouwd, in de Hacienda wordt muziek gedraaid die sommige mensen zouden bestempelen als ‘fout’. Maar fout of niet, de bomvolle tent gaat los op Whitney Houston en andere klassiekers. De Hacienda is een tent van Bacardi, en ook ingericht naar het imago van het merk. Het drankje is er dus niet alleen te krijgen, ook staan er palmbomen, en krijg je het gevoel dat je in een foute strandtent bent. De DJ, die in een geel regenpak staat te draaien, maakt de Hacienda tot een fijn feestje zo midden op de dag.
Voor de fans van snoeiharde gitaren is de Alpha de plek om acht uur. Volbeat zorgt voor een perfecte crossover tussen rockabilly, country en metal. De Denen knallen de show er letterlijk in, een doek met het logo van de band hangt voor het podium. Met een knal en veel vuurwerk valt het doek en komt de band tevoorschijn. Een show vol vuige gitaren vlammenwerpers en, verrassend, briljante covers van Johnny Cash en Elvis Presley volgt.
De band weet zonder moeite het publiek op te zwepen. Twee meisjes met rode lippen worden aangespoord te zoenen, een klein kusje volgt omdat ze ietwat onzeker zijn, vrouwen worden op de nek genomen en ondanks een uitdrukkelijk verbod te crowdsurfen op heel Lowlands, worden er op advies van zanger Michael Poulsen toch flink wat mensen over het publiek gedragen.
Volbeat is, zoals ze zelf eerder vandaag mismoedig constateerden, het voorprogramma van Stromae. Een enorme massa mensen staat in de rij voor het frontvak, wanneer die opengaat stormt het publiek naar binnen. Gelukkig iets minder heftig dan op Sziget, meer dan een bloedneus houdt men er niet aan over.
Het is niet heel verwonderlijk dat Stromae, de artiestennaam van Paul van Haver, zoveel publiek trekt, de Belg zet een fantastische show neer. Met een live band, gekleed in hetzelfde sullige pakje bestaande uit een korte broek, een spencer en kousen, zet hij Ta Fete in. Zelf hoeft hij weinig te doen, het publiek vult bijna al zijn teksten in. Hij klinkt zuiver, de band is steengoed en de visuals maken het hele feest af. De liefde voor zijn werk en een ogenschijnlijke verwondering dat hij zo ver is gekomen, druipen er vanaf. Geen greintje arrogantie, wel een bijzondere show. Zijn karakteristieke motoriek, een perfect geregisseerde show en een strakke band maken het. Hoogtepunt is misschien wel Formidable, waar hij door middel van een choreografie uitbeeldt waar het nummer over gaat.
Wanneer de show afgelopen lijkt te zijn en het publiek bijna smeekt om meer, wordt hij door zijn bandleden het podium opgedragen alsof hij een etalagepop is. Hij zet Papaoutai in, gekleed in dezelfde kleding als de clip, gebruik makende van dezelfde bewegingen. Het nummer wordt gerekt, waarna hij de band voorstelt. En niet alleen de band, het hele team komt aan bod. Ze sluiten af met een instrumentaal nummer dat ergens tussen Kraftwerk en nieuwe deephouse hangt.
The National
The National
Kensington
De grote concerten zijn voorbij, maar Lowlands dag twee is nog lang niet voorbij. In de Grolsch kan gedanst en meegezongen worden tijdens Kill All Hipsters en strak staan en hard gaan kan in de Echo. Maar echt legendarisch is de Titty Twister. De tent, ooit bedacht door Joost van Bellen, zou dit jaar eigenlijk niet meer op Lowlands staan. Gelukkig staat ie dat nog wel, het is het meest obscure en bizarre delirium waar je ooit in zult belanden.
Het kost even tijd in de rij, maar bij binnenkomst ruikt het meteen naar zweet, bier en oude sigaretten. Overal hangen neongekleurde poppen, doodshoofden, kruizen en rood licht zijn het decor. Iedereen die meewerkt aan acts of achter de bar of draaitafel staat, is gesminkt of draagt een masker. In de palen hangen schaars geklede tot naakte mannen en vrouwen, de muziek bestaat uit harde gitaren. Met hier en daar de Blitzkrieg Bop van de Ramones of Lapdance van N.E.R.D voor het publiek dat iets minder thuis is in de vuige gitaren, maar meestal is het toch obscuren gitaarmuziek met twijfelachtige teksten.
Af en toe wordt er een laffe moshpit gebouwd door de corpsknaapjes, er wordt met bier gegooid en flink wat nepbloed door de zaal heen gespoten. De Titty Twister is de horrorversie van Alex’ stamcafe uit A Clockwork Orange. De meest bizarre ervaring die je op Lowlands zult krijgen. En niet alleen de rij, maar ook de kater de volgende ochtend het waard. Hoewel je je meeste bier toch verliest door al het gespring en geheadbang.
Beeld: Jelmer Visser, tekst: Ingelise de Vries
