Ook op zondag is het Lowlands festivalterrein om tien uur weer open. Vandaag duurt het iets langer voor het volloopt, de laatste dag breekt is toch wel een beetje zwaar voor veel mensen. Maar er worden niet echt dutjes gedaan op het gras zoals zaterdag, daar is het te nat voor. Gelukkig kan men wakker worden met Tai Chi of de heerlijke zondagochtendmuziek van Fink in de Bravo.
Snoop Dogg a.k.a Snoop Lion verzorgt de eerste show in de Alpha deze laatste festivaldag. Snoop Dogg veranderde in 2012 zijn artiestennaam naar Snoop Lion, omdat volgens eigen zeggen na herdoopt te zijn door een rastafaripriester op Jamaica. Zijn muziek veranderde drastisch, in 2013 bracht hij het reggea-album Reincarnated uit.
Snoop Lion komt na een introductie van zijn MC oplopen met een grote joint in zijn mond. De droge manier waarop hij dat doet, levert een hilarisch plaatje op. Het kan hem allemaal weinig schelen wat men van hem denkt, hij heeft plezier op het podium. Dat druipt er vanaf, de show is vermakelijk. Goed is het daarentegen niet echt, hij rapt zelf weinig en als hij rapt zit hij er vaak naast.
Het vermoeden is dat hij veel zal spelen van zijn nieuwe plaat, maar de show is meer een verzameling van zijn greatest hits. Met alleen een MC en een DJ en de grote verzameling liedjes die Snoop Dogg samen met iemand opnam, maakt dat vreemd. Katy Perry’s rol in California Gurls wordt ineens vertolkt door een man. Het maakt het publiek weinig uit, ze staan bij Snoop Lion. De Alpha en het veld er omheen gaan helemaal los op de rapper.
Weird is good staat op de plattegrond van het festivalterrein gedrukt. Onder dat mom is het vrij logisch dat Die Antwoord optreedt. De band uit Kaapstad is op z’n zachtst gezegd een freakshow. Alles wat anders, raar of bizar is, komt bijeen in de muziek, visuals en het uiterlijk van de groep.
Aliens, bijzonder grote joints, seks en bloed voeren de boventoon. Maar dansen zal het ietwat makke publiek. Snoeiharde beats van DJ High-Tek, boze rap van Ninja en het hoge stemmetje van ¥o-Landi Vi$$er in combinatie met het bizarre uiterlijk en freaky visuals zorgen voor een vette show. De band is energiek live, Ninja springt geregeld in het publiek en ¥o-Landi Vi$$er wordt geregeld bijgestaan door onwijs sexy danseressen met hele goede billen.
Dan komt het moment die je wist dat zou komen: een regenbui des doods. Verder dan een paar meter kun je niet kijken door de muur van water. Bezoekers vluchten naar tenten en halen poncho’s tevoorschijn om zichzelf nog een beetje te redden. Na een half uurtje mindert het en druppelt het en stroomt het terrein langzaam weer voller. De regen verpest weinig, mensen rollen door de modder, springen in plassen en lijken de bui des doods allang weer vergeten.
De zon breekt gelukkig door terwijl Typhoon in de Bravo speelt. Vlak voor zijn optreden wordt bekend gemaakt dat hij en zijn band de nieuwe huisband zijn van De Wereld Draait Door. En niet geheel onterecht, de band is strak, bouwt een feestje en lijkt een grote jamsessie te houden. Hij wordt altijd bestempeld als hiphop, maar met deze show laveert hij tussen ska, rock, reggea en zijn er vooral heel veel jazzy invloeden te vinden. Tijdens een van de eerste nummers haalt hij een jochie van zeven op het podium die een stukje meerapt. De Bravo ontploft, en dit is pas het begin van de show.
Later haalt hij saxofonist Benjamin Herman op het podium, een van de beste jazzsaxofonisten van Nederland. Herman’s talent te praten zonder woorden wordt goed benut, hij volgt een fantastisch drumsolo op. “Praat met ‘m, Benjamin!” zegt Typhoon als hij Herman aankondigt. Het wordt opgevolgd door blazersgeweld, zonder te verworden in een ruis aan veel geluid.
Vlak voor hij eindigt kondigt hij zijn single Hemel Valt aan. “Het voelt nu alsof de hemel letterlijk valt. Ik wil dit nummer opdragen aan de slachtoffers van MH17 en Gaza.” Het zorgt hier en daar voor wat tranen. Hij eindigt met Andre Manuel het podium op te roepen om Zandloper te spelen. Het nummer wordt eindeloos gerekt. “Jullie maken me de gelukkigste man op aarde. Maar we kunnen niet weg voor we deze tent laten ontploffen.” Er wordt gebouwd naar een climax, waarna de tent inderdaad ontploft. Niemand, maar dan ook niemand staat stil. Zelfs de geluidsmannen gaan los. Typhoon zet een van de beste optredens neer die we op Lowlands hebben gezien dit jaar.
De afsluitende act op het hoofdpodium is Queens of the Stone Age. Uiteraard zit de Alpha al snel bomvol, maar er staan geen rijen dik te dringen aan de randen, zoals eerder wel bij Snoop Dogg a.k.a Snoop Lion of Stromae. Het publiek dat binnen staat is tam en nogal saai. Er wordt weinig meegesprongen en alleen bij hitjes als No One Knows wordt er gejuicht.
Gelukkig is er vooraan een groep die het goedmaakt, op de eerste rij staat een meisje dat moet huilen, jongens die de tekst van voor tot achter meezingen en twee jongens met dezelfde Queens-shirts die al bij Blaudzun en Skrillex vooraan staan zodat ze de band van dichtbij kunnen zien. Ondanks dat zanger Josh Homme er bij het eerste nummer even in moet lijken te komen, speelt de band strak. Het is jammer dat het publiek ruim drie kwartier nodig heeft om op te warmen.
Maar een Lowlands is niet compleet zonder afsluitende chaos van Kees van Hondt. Met zijn Festa Orkesta zorgt hij voor complete chaos in de India. Takken, opblaaspoppen, boomstammen en andere attributen worden de tent mee ingenomen om de India volledig te slopen onder het genot van Polka die het orkest speelt.
Het einde van Lowlands is in zicht. Het enige dat het publiek nog rest is dansen in de vele tenten, om vijf uur van het terrein worden afgeveegd en dan nog heel even door naar de 24-uurstent. Maar om twaalf uur maandagochtend zal de camping toch echt leeg moeten. Veel mensen zijn al weg of hebben besloten zondagavond alvast terug te gaan in verband met drukte en regen. De overgebleven Lowlandsgangers zijn moe maar voldaan van weer een nieuwe editie van het festival. Een jongen met een glitterjas loopt tussen twee meisjes in en grapt: “Het was weer leuk, he, Pinkpop?”
Beeld: Jelmer Visser, tekst: Ingelise de Vries
