“Terwijl er journalisten worden onthoofd gaat het in de Nederlandse politiek om een hek”
Utrechtse journalist Wouter de Heus kent zijn prioriteiten en hekelt het hek van een half miljoen om de villa van koning Willem Alexander. Via Facebook.
Roy Kramer is hoofd voorlichting van de D66-fractie in de Tweede Kamer. Mark Verheijen is Tweede Kamer-lid voor de VVD.
“Hun achterstandspositie wijten zij aan de samenleving. In een gesegregeerde wijk als de Schilderswijk leidt dit tot een zichzelf versterkend bindend gevoel. Voor de broodnodige status en bijbehorende parafernalia is er het pad van de criminaliteit, vaak al goed geplaveid door vrienden in de drugshandel. Een nog hogere status vormt het geloof. Hoe (zichtbaar en strikt belijdend) geloviger, hoe meer aanzien. Met volle baard zonder snor, witte lange kleding krijgt zo’n jongere een heiligenstatus. Bij enkelen ontstaat een ‘semper excelsior’-behoefte die kan lijden tot wahabisme en tot de ultieme daad van vroomheid: strijden en zelfs sterven voor de islam.”
Migrantenjongeren komen niet los van hun thuiscultuur. Zelfs op het schoolplein spreken ze geen Nederlands, schrijft publiciste Paula Brunsveld van Hulten in NRC Handelsblad (Blendle-link).
“Dat zou heel goed zijn om Utrecht op de kaart te zetten”
De Utrechtse VVD-Fractievoorzitter Dimitri Gilissen in de Telegraaf over zijn plan om luchthaven Schiphol om te dopen in ‘Amsterdam Utrecht Airport Schiphol’.
Woordvoerder Jeroen Bos van Schiphol spreekt van een ‘sympathiek’ idee, maar prikt het proefballonnetje wel direct lek. “Praktisch gezien is het onmogelijk, want er zijn nu eenmaal internationale regels over vastgesteld. Daarnaast denk ik het alleen maar meer verwarring oplevert.”
“Je kunt toch niet ontkennen dat de leesbeleving helemaal anders is bij een papieren krant? Dat zegt zelfs Richard Turley, de man die Bloomsburg Businessweek helemaal heeft gere – styled: ‘Wat men ook moge beweren, ik heb nog altijd geen toestel gezien dat het gevoel, de prikkelende ervaring en het gebruiksgemak van papier benadert, laat staan overtreft […] Als je de cijfers van de voorbije vijftien jaar bekijkt, is er in elk geval geen reden tot grote bezorgdheid. Ik weiger mee te schrijven aan het overlijdensbericht van de krant, want dat is nefast. In Nederland hebben ze het geloof in papieren kranten al heel snel opgegeven en dat is volgens mij een van de redenen waarom die het veel moeilijker hebben dan wij. De hoofdredacteur van De Telegraaf gaf me in 2000 al de raad om me snel uit de voeten te maken. Volgens hem was het toch gedaan met dat papier. Tja, met zulke ingesteldheid lukt het natuurlijk niet. Het klopt dat papieren kranten voor grote uitdagingen staan en ze zullen de volgende jaren ingrijpend moeten veranderen, maar dat betekent nog niet dat ze op sterven na dood zijn.”
Paul Daenen (1955), uitgever van De Persgroep, is in het Vlaamse blad Knack in gesprek met Rob Wijnberg (1982), baas van De Correspondent. Daenen wil er nog altijd niet aan dat papieren media reeds met één been in het graf staan en heeft daarvoor een briljant unique selling point: de beleving van een papieren krant is gewoon…’anders’.
“WIJNBERG: (denkt na) Ik heb nu al vijf minuten lang het gevoel dat ik in een heel andere wereld leef.”
Rob Wijnberg zegt vervolgens wat de meeste Knack-lezers die ná 1955 zijn geboren zullen denken.
“WIJNBERG: Ik snap echt niet waarom je zou blijven investeren in het drukken en verdelen van een krant als je dezelfde informatie ook met een druk op een knop kunt verspreiden.
DAENEN: Omdat wij ook nog iets te verdedigen hebben. De Persgroep heeft enkele duizenden mensen in dienst en dus mogen we geen al te roekeloze beslissingen nemen.”
Ziedaar de reden waarom de papieren media van De Persgroep het liefste tot het bittere einde bestaan en nog van de stoomboot gebruik zullen maken als het vliegtuig zijn intrede doet: omdat ze mensen in dienst hebben.
Zal wel geen commercieel bedrijf maar een filantropische instelling zijn dan dat De Persgroep?
