De Israelisch-Palestijnse tragedie, ‘de moeder van alle conflicten’ in het Midden-Oosten lijkt een never ending story. Om moe van te worden, hoe verdrietig het ook is dat deze oorlog nu in Gaza weer veel mensenlevens kost. Dit omdat Gaza (ooit) slechts halfhartig autonomie kreeg, al opereert ook Hamas helaas niet vlekkeloos.
De tweede brandhaard lijkt een laatste bedrijf in de fatale vergissing van Bush en Blair (2003) om ‘van Irak met geweld een democratie te maken’. Dit ook nog in strijd met de internationale rechtsorde, wat bovendien 660.000 Irakezen en 5000 Amerikanen het leven kostte. Het saldo nu :1) opkomst van de er tot dan onbekende Al-Qaida, 2) vervreemding tussen de drie hoofgroepen en 3) een semi-dictatuur onder Maliki. Het zoveelste bewijs dat westerse militaire interventie averechts werkt.
Tot overmaat van ramp is er in Irak nu de opmars van IS, die angst en ook slachtpartijen onder religieuze minderheden in de bergen veroorzaakt en het Westen uitdaagt door een Amerikaanse journalist te onthoofden. Gelukkig krijgen genoemde minderheden nu internationale vooral humanitaire hulp en is Maliki vervangen als premier.
Overdreven aandacht geven aan IS, – bijvoorbeeld door zich als grootmacht(en) door hen te laten uitdagen – geeft ze energie, dus maakt het ze sterker, ook al betreft het slechts 10.000 strijders.
Ik ben het eens met Stephan de Vries van de Teldersstichting (VVD), dat IS “geen directe bedreiging voor het Westen vormt” en dat de “eigen regio in deze de kastanjes uit het vuur moet halen”.
Overigens zal het tij voor IS spoedig keren ook omdat er een eind komt aan de overvloed aan geld en wapens die hen van derden ten deel viel en de Koerden een weerbare macht blijken om de opmars van IS te stoppen. In een Parool-artikel schreef ik onlangs dat IS “aan fanatisme ten onder zal gaan”, dus in haar eigen zwaard zal vallen, ook door interne ruzies, wat Arnold Karskens nu ook zegt in TPO-Magazine (15-8). Voor ons in het Westen lijkt overdreven angst hoe dan ook een slechte raadgever. Dit geldt ook voor de situatie in de Oekraïne, de derde brandhaard.
Niet dat die totaal ongevaarlijk is maar van een tweede Koude Oorlog, vergelijkbaar met de eerste waarbij twee nucleaire grootmachten onverzoenlijk tegenover elkaar stonden, is geen sprake. Rusland moet Oekraïne’s onafhankelijkheid respecteren, maar ook in Oekraïne (door zowel regering als rebellen) en (voorheen) in het Westen, – denk aan de snelle NAVO-expansie richting Russische grens na de opheffing van het Warschau-Pakt – worden in dezen fouten gemaakt. Ik ben niet zo voor sancties, omdat ze los van tegensancties al gauw polarisatie oproepen. Gelukkig blijft via de VN en de OVSE het gesprek tussen de partijen gaande.
De drie brandhaarden geven zeker negatieve energie. Maar ze zijn geen reden voor paniek, ook al moeten de media hierover nu eenmaal berichten en al lijken alle drie erg vervelend in onze ogen.
Maar er zijn ook positieve ontwikkelingen in de wereld. Net als Steven Pinker in z’n Harvard-studie Ons betere ik spreekt van “onze tijd als misschien wel de meest vredelievende in ons bestaan als mens”, meent ook de Franse filosoof Michael Serves dat de wereld qua geweld er “echt beter op is geworden”.
Qua doodsoorzaken in de wereld staan volgens hem “oorlog en terrorisme nu op de laatste plaats”.
Zijn de drie brandhaarden dan toch niet meer dan stuiptrekkingen van oud denken en van oud zeer (door oude conflicten) terwijl er tevens breed een positieve onderstroom van Nieuw Bewustzijn te constateren is?
