Kan gebeuren, dat je per ongeluk in je militaire tenue de grens met je buurland oversteekt. Hebben we allemaal wel eens. Oekraïne gelooft er niks van. Hier zie je de jongens vertellen (met een gruwelijke voice over), en Roland Oliphant van The Telegraph legt ook uit waarom dit niet zomaar ‘oeps’ is.
Het incident zette de besprekingen vandaag in de Wit-Russische hoofdstad Minsk namelijk extra op scherp. Poetin trof daar de Oekraïense president Porosjenko, zijn Wit-Russische collega Loekasjenka en hun Kazachse evenknie Nazerbajev en een Europese delegatie bestaande uit buitenlandkopstuk Ashton, energiecommissaris Oettinger en handelscommissaris DeGucht.
Kazachstan en Wit-Rusland, er zijn momenten dat je die landen over het hoofd ziet als belangrijke spelers op het wereldtoneel. Maar deze landen vormen een douane-unie met Rusland, en als je over een boycot spreekt, zijn ze wel handig om erbij te hebben. Bovendien zijn ze min of meer vrienden van Rusland, zoals de Brusselse figuren door kunnen gaan voor vrienden van Kiev.
Niemand gelooft echt dat het praten in Minsk wat op gaat leveren. Op de eerste dag gebeurde er dan ook nagenoeg niks. Poetin en Porosjenko hebben elkaars hand geschud zonder te krabben. De heren en dame hebben brood en zout gekregen, om te laten zien dat ze echt welkom waren in Wit-Rusland. En ze zijn het oneens geweest. Wel konden ze bedenken dat ze verder wilden praten. Vanavond. Morgen. Bilateraal, in dezelfde samenstelling, of met de OVSE als officiële partner.
Jalta op de Krim lag nu minder voor de hand als plek voor vredesbesprekingen. Maar was Minsk zo logisch gekozen? Er zijn mensen die beweren dat de Wit-Russische dictator Loekasjenko nu minder op de hand van de Russen is dan hij vroeger was. (Een mening die ik betwist, ik zie een omgekeerde tendens.). In dat geval is Minsk een logische ‘neutrale’ locatie voor gesprekken. Geografisch gezien is het dat ook: Net als Oekraïne ligt het tussen ‘Europa’ en Rusland.
Dichtgetikte Sovjetwatchers associëren de term ‘Minsk’ misschien wel met vredesbesprekingen. Het is niet de eerste keer dat Wit-Rusland als vredesduif voor andere voormalige Sovjetrepublieken naar voren wordt geschoven. In 1992, nog voordat Loekasjenko aan de macht kwam, besloot de OVSE dat er in Minsk een conferentie over het Nagorno Karabach conflict tussen Armenië en Azerbeidzjan moest komen. Dat is niet gelukt, maar de werkgroep die zich erover buigt, bomvol internationale bobo’s, heet wel nog altijd Minsk group. .
Carola Schouten
Eerder vertelde Christenunie-kamerlid Carola Schouten aan Mark Koster waarom het neerstoren van MH17 liet zien waarom Nederland meer in defensie moet investeren, en dat Oekraïne de grootste graanschuur van Europa is. In beide standpunten staat ze niet alleen- geplande defensiebezuinigingen worden niet voor niets teruggedraaid, en de graanhalmen zijn niet voor niets het sovjetsymbool van Oekraïne. Ook die hongersnood, de holodomor... Nee, dat komt een andere keer. (Het linkje, dat van een NGO is, spreekt van een genocide. En dat doen er meer.
