Een boze inwoner van Den Haag heeft een klacht (in zesvoud, op print) ingediend bij de Raad voor de Journalistiek. De boze inwoner van Den Haag is het er niet mee eens dat hij in dit artikel, zonder verdere schokkende of kwetsende content, met naam en toenaam wordt genoemd. Ook vindt hij het heel kwetsend dat wij linken naar dit openbare artikel waarin zijn naam ook wordt genoemd (alleen niet door ons).
Eerder stuurde de boze klager al diverse emails waarin hij zelfstandig, dus zonder tussenkomst van een rechter, TPO ‘sommeerde’ (lol) ‘5000 euro per dag te betalen’ en waarin hij melding maakte van ‘het indienen van een strafklacht’ bij de politie in Den Haag. Waarover hij klaagde is ons tot op heden onbekend.
De Raad voor de Journalistiek is een club bejaarde, en werkloze, ex-journalisten onder leiding van ex-NOS-journaal-hoofdredacteur Hans Laroes. Deze Raad denkt dat zij ‘de moraal’ in pacht heeft en derhalve mag beslissen wat ‘goed’ en ‘fout’ is in de journalistiek.
Het is tot op de dag van vandaag volstrekt onduidelijk hoe de leden van deze Raad er bij komen dat zij als enigen de goddelijke waarheid in pacht hebben over abstracte zaken als ‘ethiek’ en ‘moraal’.
Voor anderen bepalen wat ‘goed’ en ‘fout’ is kon nog in 1946, maar dat dergelijke instanties anno 2014 (dus niet te verwarren met 1814) nog altijd bestaan is natuurlijk een gewoon een gotspe.
Nederland is een democratische rechtstaat met vrijheid van nieuwsgaring en vrijheid van meningsuiting. De enige die deze rechten kan beperken is de rechter. Niemand anders. Wie geen rechter is maar toch volhoudt dat hij of zij mag bepalen wat ‘goed’ of ‘fout’ is, is knettergek en een bedreiging voor de vrije samenleving.
Bij ThePostOnline erkennen wij dan ook geen enkele Raad voor de Journalistiek, zoals de meeste media tegenwoordig (godzijdank), en hanteren wij als enige bindende grens het Wetboek van Strafrecht. (Zolang wij onszelf maar in de spiegel kunnen blijven aankijken that is, om de beroemde ex-diverse-media-hoofdredacteur en Rotterdams-Friese filosoof Jan Dijkgraaf maar weer eens te citeren).
Ook journalistieke handvesten als Code van Bordeaux of Leidraad voor Journalisten nemen wij slechts voor kennisgeving aan en zien wij nadrukkelijk niet als bindend.
Wie meent unfair te zijn behandeld door een journalistiek medium staat het vrij daarover te communiceren, daarover in debat te gaan, het betreffende medium niet langer te vertrouwen of te raadplegen of boze brieven te schrijven.
Sommige media hebben zelfs een ‘ombudsman‘ (lol) of ‘ombudsvrouw‘ (lol) in dienst die desgevraagd hilarische ronkende maar beslist niet bindende 1970-columns met als ondertoon ‘schande dat het gepeupel niet naar mij luistert als ik met mijn vinger wapper!’ schrijven.
Wie denkt zó unfair te zijn behandeld dat een wet is overtreden kan daarvan aangifte doen bij de politie (het schijnt sowieso dat het OM in Nederland maar wát graag journalisten ‘onderzoekt’ dus grijp nu uw kans!).
Wij erkennen buiten de wet geen enkel ander al dan niet zelfbenoemd gezag dat meent ongegronde algemene bindende uitspraken te kunnen doen over zaken die nergens als zodanig als algemeen geldend staan vastgelegd.
