The Kooks laten weer wat van zich horen. Na nagenoeg twee jaar stilte werd er her en der geroepen dat zanger Luke Pritchard en zijn kompanen het voor gezien houden. Maar nee, ze zijn terug. Na hun sterke optredens op verschillende festivals (onder andere Pinkpop en Glastonbury) komen ze met hun vierde album. Listen.
Ja, luister maar eens. Dat is wat The Kooks willen zeggen. Na het vrij matige derde album Junk of the Heart – met makkelijke meezing nummers als Rosie en Junk of the Heart – moet het vierde album weer eens gaan overtuigen. Want dat deden de eerste twee albums wel. Het eerste album Inside in / Inside out was magnifiek, het tweede album Konk was het logische en fijne vervolg.
Maar bij een derde album moet je óf je eigen muziek nog meer verbeteren, of een nieuwe weg in slaan, of voor de makkelijke weg gaan. The Kooks kozen voor het laatste. Dat werd dus niet in dank afgenomen. Hoe anders is dat bij de Arctic Monkeys, waarbij elk album vernieuwend en fris klinkt. Vier keer is scheepsrecht moet het wel zijn voor de jongens uit Brighton.
Dit keer heeft Luke Pritchard met zijn band niet voor de invloeden uit Brighton gekozen. Nee, hij is helemaal naar New Orleans gegaan. En dat is te horen.
Beginnend met Around Town, die een gospelkoor – jazeker – als achtergrond heeft. Gelijk verslik je je; zijn dit The Kooks? Ja. Nogmaals ja. En het klinkt lekker. Funky. Jaren tachtig-funky. Geen catchy muziek meer waar menig veertienjarig meisje van flauw valt, maar weliswaar kwalitatief goede muziek.
Datzelfde heb je met Down, Forgive and Forget en Westside. En vergeet It Was London niet. Allemaal nummers met een ska-funk achtige stijl, waar je heel leuk op kunt swingen. Swingen bij The Kooks; wie had dat ooit gedacht? Het is mooi om te zien dat The Kooks voor deze weg kiezen. Niet élk nummer klinkt fantastisch, maar de weg die de band heeft ingeslagen mag zeker toegejuicht worden.
Dat heeft Luke Pritchard vast en zeker zelf ook gedaan, dat toejuichen, want hier en daar zijn ook wat missers begaan. Are We Electric klinkt – inderdaad – als een electrische MGMT-nummer. Het past totaal niet bij de sfeer van het album. En dat is jammer.
Tel daarbij ook de zoetsappig bedoelde Sweet Emotion en See Me Now, die dezelfde kwaliteit hebben als de nummers van het derde album. Maar laten we vooral aan het einde van deze recensie de terugkeer van The Kooks vieren. Niet in hun alledaagse stijl, maar in een nieuw funky jasje die toevallig door iedereen opgemerkt kan worden tijdens een nietszeggend feestje. Geen perfectie, maar een verrassing. Ook fijn.
