’Kijk hier zijn de gordijnen nog open. Daar woont nog een Nederlander.’ Drs. Mike Durand (40) is de postbode van de Schilderswijk. De afgestudeerde massacommunicatiewetenschapper trapt zich dinsdag-, donderdag- en zaterdagmiddag voor 6 euro netto per uur in het zweet in de meest besproken wijk van de lage landen. Durand werkt ook als freelance tv-redacteur, maar moet deze baan behouden om fiscale aftrekposten veilig te stellen om in zijn levensonderhoud te voorzien. ’Mijn moeder zegt ook: is dit wat je wilt?’
Durand is niet zomaar een postbezorger. De kale Hagenees met zijn knokige lijf en lange armen is vooral een bezorgde burger die vanaf zijn fiets zag hoe de Schilderswijk van een vrolijke volkswijk transformeerde in een epicentrum van maatschappelijk teleurgestelden. Ver weg lijkt hij wel wat op Pim Fortuyn als hij je aankijkt met die grote blauwe ogen.
‘Aan de randen van de Schilderswijk zie je dat Pools voertaal is geworden’, zegt hij over het wijkje waar hij doorheen fietst. Vroeger werd deze enclave nog Klein Anatolië genoemd. ’De Polen nemen de plaats in van wegtrekkende Turkse middenstanders.’ Hij wijst naar de parkeerplaats: Tweedehands BMW’s met witte nummer platen.
Klein Anatolie wordt Klein Krakau. Poolse bolides op de parkeerplaats
Hij groeide op een paar straten verderop in een Haagse middenstandskwartier en woont tegenwoordig in de wijk die recent in het nieuws kwam vanwege enkele opstootjes tussen etnische groepen: de Van Ostadestraat middenin de Schilderswijk. ’De trek naar buiten lijkt een beetje tot staan te zijn gekomen. De eerste wegvluchters komen terug omdat ze het in Ypenburg en Leidschenveen doodsaai vinden’, zegt hij, terwijl hij het zweet van zijn hoofd dept en een teug neemt van zijn flesje Spa Blauw.
Mike Durand flirtte in zijn jonge jaren met de PVV, maar raakte gedesïllusioneerd in de partij. Zeker in de Haagse afdeling. De PVV in de residentie vergelijkt hij met een raket die omhoog schoot maar als The Challenger uiteenknalde na de lancering. ’Met het vertrek van Arnoud van Doorn die moslim werd en het opstappen van Richard de Mos verdween het momentum voor een volkspartij’, zegt hij.
Hij is politiek dakloos geraakt. De betrokken nieuwsjunkie die lange tijd uit hobbyisme de gemeenteraadsvergaderingen bijwoonde is op zoek naar een nieuw partij waarmee hij zijn droom van een Verenigd Den Haag kan verwezenlijken.
Even leek hij zich te willen aansluiten bij de Haagse Stadspartij, maar daar zag hij vanaf na een antecedentenonderzoek van partijleider Joris Wijsmuller. Dat bleek een ex-kraker en een oud-beroepsdemonstrant. ’Sommige van Wijsmullers partijgenoten liepen zelfs mee in de Gaza demonstratie waar met een Isis-vlag werd gezwaaid.’
U begrijpt: deze loco-burgemeester met zijn activistenachtergrond is veel te links en veel te laks voor de politiek geëngageerd postbezorger. ’Waar was Wijsmuller trouwens deze zomer? Hij had zich toch kunnen opwerpen als de gezagsdrager toen Van Aartsen op vakantie was, maar hij zweeg, misschien ook wel omdat iets te betrokken was bij de pro-Gaza demonstratie.’
Hij gaat even staan met een stapel MediaMarkt folders onder zijn lange armen. ’Ik wil een volkspartij opzetten’, zegt hij. ’Met vertegenwoordigers van allerlei gezindten. Gematigde Marokkanen, maar ook uitgetreden moslims. Alle allochtonen eigenlijk. Er zitten hier 180 nationaliteiten! En betrokken autochtonen.’
Hij wikkelt een pakje brieven uit de wikkel met de vingervlugheid van een pianist. Als er iemand kan canvassen is het Mike Durand wel. Hij kent elke steen van deze wijk. Bijna elk huis heeft wel een verhaal.
Hier, in de Schalkburgerstraat, komt het bijvoorbeeld nogal eens voor dat hij een rechtsexploot moet bezorgen. ’Vroeger kon je nog spijbelen, maar als je nu twee keer niet naar school gaat, staat de politie met een papiertje te wapperen bij de ouders,’ zegt hij. ’De controle is vergroot.’
Hij wordt regelmatig geconfronteerd met de meest bizarre vormen van afwijkend gedrag hier aan de rand van de Schilderswijk. ’Een Russische man had zijn brievenbus dichtgetimmerd om geen post meer te ontvangen. Na een tijdje staat justitie dan wel voor je deur.’
Uit brievenbussen die niet dicht geschroefd zijn ruikt hij met enige regelmaat wietdampen. ’De mensen moeten aan het werk. Je ziet wat verveling en teleurstelling van het niet vinden van een baan tot gevolg kan hebben.’ Terwijl hij dit uitspreekt, trapt hij bijna op een blowpijp in een portiek.
Blow your mind in De Schilderswijk
Maar er is ook positief nieuws te melden. Tussen de slinkende postpakketten bevinden zich opvallend vaak dienstmededelingen van universiteiten. ’In deze wijk moet ik vaak stukken bezorgen van de Universiteit Leiden en de Haagse Hogeschool. Ook van de Katholieke Universiteit in Nijmegen zit er soms spul tussen. Veel studenten blijven bij hun ouders wonen, want niemand heeft geld.’
De werkloosheid heeft ondertussen onwerkelijk grote proporties toegenomen. De eerste generatie allochtonen is bijna collectief werkloos, stelt hij vast. ’De uitkering en de toelagen die je ontvangt nodigen ook niet uit om te gaan werken’, zegt hij.
In een portiek kwam hij laatst een ex-postbode tegen die op zijn voorhoofd tikte toen Durand voorbij pedaleerde. ’’Mij niet gezien’, zei hij. ’Veel te hard werken voor veel te weinig geld.’
Sommige bewoners hebben zo weinig om handen dat ze afwijkingen in de bezorgroute van Durand nauwlettend en soms met argwaan volgen. ’Op een dag bracht ik de post in omgekeerde richting rond. Toen kwam er een man tierend naar buiten. ’Ik wil mijn reclamefolders. Je bent mij vergeten’. Nadat ik uitlegde dat ik nog bij hem langs moest komen, kalmeerde hij enigszins. Je maakt wat mee hier.’
Postbode Mike Durand wordt ‘de Renner’ genoemd in De Schilderswijk
De Schalkburgerstraat, waar hij vandaag zijn lading loost, is een straat met veel exotische horeca. ’Kijk, daar zit een Russische bar’, zegt hij wijzend naar een etablissement dat vroeger de naam Henk’s Bar droeg. ’Als ik daar binnenwandel, praten ze Russisch.’ Even verderop snelt hij een Turkse coffeeshop binnen met zijn glimmende reclamefolders. ’Leuk. Binnen staat een paal. Daar hangen s’ avonds dames aan. En drinken doen ze ook gewoon hoor.’
Het tempo van Durand ligt op topsportniveau. De postbode, die in de wijk ’De Renner’ wordt genoemd vanwege zijn gewoonte om bijna sprintend van deur tot deur te racen, loopt ook vandaag weer ver voor op het door Post NL uitgestippelde schema. De razende postbode moet later nog een tweede lading afhalen in een garagebox om die in de nabijgelegen Transvaalbuurt te lossen. Bij een huis houdt hij even stand en wijst naar een raam zonder blinderende elementen.
Hier woont nog een autochtone vrouw, legt hij uit. ’Samen met de eigenaar van De Zwarte Vogel, de legendarische dierenspeciaalzaak in deze straat, is zij een van de laatste Nederlanders in de wijk’, zegt hij met enige vertedering in zijn stem. Waarom heeft zij haar gordijnen wel open? ’ Oh, die mevrouw is slechtziend’, zegt hij droog. In zijn handen draagt de postbode drie luister-cd’s.
ThePostOnline doet de hele week verslag vanuit de Schilderswijk in Den Haag. Eerdere verhalen leest u hier.
