Queridos amigos e amigas! Niets blijft mij bespaard en slechts masturbatie en de genadige dood brengen mij verlichting & verlossing. Het zit namelijk zo: op stel en sprong moest ik van hoofdredacteur Bert Brussen naar het moederland komen voor een vlijmscherpe, onafhankelijke en vooral kritische culinaire dieptereportage over Boerderij Meerzicht in het Amsterdamse Bos. ‘Dus geen advertorial zoals gewoonlijk, mijnheer van Amerongen’ brulde de Nederlandse Rupert Murdoch nog door de telefoon. In eerste instantie dacht ik te zijn uitgenodigd voor de H.J. Schoo-lezing van mijn goede vriend Frans Timmermans. U denkt: de betreurde H. J. Schoo van tandartsenbulletin Elsevier? Die is toch enkel bekend geworden als biologische vader van een zoon bij de hoofdredactrice van De Groene Amsterdammer terwijl zij helemaal niet de heteroseksuele beginselen is toegedaan? Inderdaad, die Schoo, de broer van de gesjeesde VVD-minister van ontwikkelingssamenwerking Eegje. Zij is vooral diepgeworteld in ons collectieve bewustzijn vanwege haar exotische fladdergewaden van High & Mighty. Over deze Outside Manshop gesproken: ik had Frans op mijn bekende altruïstische wijze geadviseerd om daar zijn sollicitatiekostuum voor Jean-Claude Junk aan te schaffen. Op maat, en dus niet zoals gewoonlijk van het rek bij de Peek & Cloppenburg in Heerlen. Frans is een wittieman geboren in het lichaam van een Surinaamse dame (denk Gerda Havertong) en zou dus het best afdankers van Eegje Schoo dragen.
Maar goed, ik was dus niet uitgenodigd voor de Eegje Schoo-lezing.
Mijn ticket naar Amsterdam werd betaald door Boerderij Meerzicht, het vermaarde pannenkoekenimperium in het Amsterdamse Bos. Bij het inchecken op de internationale luchthaven van Faro ging het al mis. Mijn hoofdredacteur had mij verzekerd dat ik business class zou vliegen maar Transavia heeft helemaal geen business class. Schuimbekkend werd ik de vliegmachine ingedragen door vier Portugese snorremanzen. Daar kreeg ik een scherm om mijn stoel heen zodat ik in alle rust even de puddingbuks leeg kon tappen op Jim Bakkum, die op de cover stond van mijn favorietste vliegcourant 100% NL (Houzee Voor Volk en Vaderland!).
Op Schiphol stond er een luchtige geklede hostess van Boerderij Meerzicht met een bordje met daarop Martin van Amerongen te zwaaien. Daar zat ik dan, in een limousine met een opgerolde pannenkoek op het dak. Nooit eerder had ik zo’n vorstelijk onthaal gekregen op Schiphol. Van junk tot pannenkoekcorrespondent, schoot het door mijn hoofd. Ik dacht aan mama.
‘Annelies, zou je de chauffeur willen vragen of hij even over de Zeedijk kan rijden? Ik wil aan mijn vrienden van weleer laten zien dat een leven zonder drugs mogelijk is. Kijk mij naar mij. OK, ik ben blank en kom uit een gegoed milieu, maar in Amsterdam is er ook voor mijn zwarte verslaafde vrinden een kans op een loopbaan, een en ander in het kader van de diversiteit. Kijk maar naar de chauffeur van deze limo.’
Driving mister Tuur
Ik vertelde aan Annelies mijn hartverscheurende levensverhaal. Mijn recreatief drugsgebruik liep begin jaren negentig licht uit de hand. Ik was net afgestudeerd in de semitisch talen, woonde keurig samen in de Jordaan, schoor mij iedere dag, deed mijn boodschappen op de boerenmarkt en bezocht warempel wel eens het theater. De vrolijkheid waarmee mijn activiteiten gepaard ging hing echter sterk af van de dosis heroïne, door de negers bruin of doengroe genoemd. Een dag niet gescoord was een dag niet gelachen en met een cold turkey een stuk van Gerardjan Rijnders bekijken is ook geen pretje. Op een gure herfstavond besloot ik voor mijn toenmalige verloofde een boef bourguignon te maken. Het appartement (in hetzelfde blok woonde Willem Oltmans, die ik in de zomer vaak in een minuscuul spijkerbroekje op de Wallen zag scharrelen) rook goddelijk nadat ik het vlees had aangebakken, ik schoof het loodzware deksel op de casserole en zei tegen mijn lief dat ik een leuke video ging uitzoeken in de Westerstraat. In die videotheek hadden ze alleen maar rommel en soms duurde het wel 40 minuten voor ik een verdraaglijke film had gevonden. Binnen dat tijdsbestek kon ik op en neer naar de Zeedijk fietsen al was scoren rond 7 uur niet makkelijk want ook dealers moeten eten. Mijn verloofde zou het vlees in de gaten houden. Ik roetsjte de trap af, sprong op de fiets en racete naar de Zeedijk, waar geen neger te bekennen viel.
Het regende pijpenstelen en ik begon me beroerd te voelen. Ik fietste de Gelderse Kade op en af, de Zeedijk, de Jodenbreestraat en uiteindelijk zag ik enige activiteit bij metrostation Nieuwmarkt. Een paar schreeuwende hoeren, wat vloekende negers en Marokkanen: goed volk! Ik kocht twee balletjes bruin die ik in mijn hand hield terwijl ik terug reed. Balletjes bruin moest je nooit in je zak doen vanwege de skotoe, Surinaams voor politie. Als je werd opgepakt, smeet je de dope gewoon weg en was er geen bewijsmateriaal. In de Lange Niezel kwam er ineens een man met een bontmuts en een rugzakje naast mij rennen. Een Russische homofiel, dacht ik nog. Plotseling wierp hij zich met zijn volle gewicht op mij en ik smakte tegen het asfalt. De ballen bruin vlogen uit mijn hand. Het bleek een stille te zijn. Een bal werd voor onze ogen gejat door een Surinamer, de andere bal werd opgeraapt door de agent.
Ik moest mee naar Bureau Warmoes, met de fiets in de hand. “Maar mijnheer, mijn vriendin zit met het eten te wachten” riep ik nog maar de stille was onvermurwbaar. Ik moest de veters uit mijn schoenen trekken, mijn riem afdoen en ik werd in mijn reet gekoekeloerd. In het arrestantenverblijf zaten twee afkickende hoeren, eentje had op de grond gezeken. Na een half uur moest ik ook pissen en drukte op het belletje. Er gebeurde niets. Ik besefte dat dat ene telefoontje waar ik recht op had ook wel niet zou doorgaan. Tegen negen uur werd ik opgehaald door de stille, die nu geen bontmuts droeg. Het was Kromfoetoe! Hij liep nogal mank en daarom noemen de Surinamers hem Kromfoetoe. “Je kan anders wel aardig hard rennen voor een hinkepoot”, zei ik tegen Kromfoetoe en die kon daar smakelijk om lachen. Hij gaf mij koffie, we vulden samen wat gegevens in, ik begreep ook wel dat Kromfoetoe gewoon zijn werk deed. Ik maakte me wel zorgen over het vlees en mijn relatie. Kijk, zei Kromfoetoe, technisch gezien kan ik je zes uur vasthouden en de nachtelijke uren tellen niet mee. Als jij de dealer herkent, sta je over tien minuten buiten. Misschien kan je het vlees nog redden.
Door een spiegelraam keken we naar wat Marokkanen en een Surinamer. Ik herkende mijn dealer meteen. Hij bewaarde de balletjes namelijk in zijn mond en toen hij ze er uithaalde bleek hij maar twee tanden te hebben. Dat viel reuze mee, zei ik tegen Kromfoetoe toen ik afscheid nam. Hij grijnsde. Een half jaar later stond er een busje van justitie voor de deur, ik moest getuigen in een enorme rechtszaak. Mijn vriendin schaamde zich dood voor de buren, ik niet want ik zat voor werk in het Midden-Oosten en ik ben daar toen wat blijven hangen.
Annelies zat zachtjes te wenen op de achterbank. ‘Laat die blowjob ook maar zitten, dacht ik bij mijzelf, ik prop hem zo dadelijk wel in een warme pannenkoek met haché. Ondertussen nam ik recensies door over boerderij Meerzicht:
– “Teleurstellend ervaring helaas. De manager was niet klantvriendelijk. Mooie lokatie dat wel. Je eten moet je zelf ophalen aan de hand van een nummer. Aparte manier van bediening.”
– “Leuk voor kinderen maar meer ook niet. Je kan alleen met cash betalen wat toch vreemd is en de pannenkoeken kan met een nummertje ophalen. De dieren zijn weer fijn voor de kids en de kleine kreeg een politie badge bij zijn eten dus die was content.”
– “Trek in een panne(n)koek is dit het adres in de buurt van Amstelveen. Erg onvriendelijk personeel met zo’n houding van: Waar moet je anders heen, en fooi krijgen wij toch nooit met dit zelf haal-systeem. Pannenkoek redelijk. Gauw voorbij fietsen.”
– “Eindelijk blij met glutenvrije pannenkoek mogelijkheid. s’Morgens gereserveerd en een lactosevrij. Hele dag in het bos trek gecreëerd. Maar helaas, de glutenvrije spekpannenkoek was van binnen niet gaar en gewoon nog deeg. Ook het gedeelte waar het spek zat. Ze verklaarde dit dat het door het spek kwam.. ze hadden verder geen glutenvrij meel meer, dus helaas had deze zwangere niets te eten. Want rauw is natuurlijk niet goed. Waarschijnlijk was hun glutenvrije meel niet geschikt voor dikke pannenkoeken… of te weinig water erdoor. Geld boden ze niet terug aan. Verder is het wel goed betreffende gewone pannenkoeken!”
– “Misschien de pannenkoeken dunner maken of spek er later in doen… bij mij thuis lukt het prima overigens met of zonder spek.”
– “We hadden veel verwacht van deze pannenkoekenboerderij, maar kwamen bedrogen uit. De pannenkoeken waren veel te dik, helemaal stijf en droog van het onder de gril liggen en niet gaar. Bizar dat ze bij deze boerderij de pannenkoeken grillen trouwens…”
– “Mijn dochter heeft haar pannekoek niet aangeraakt en wij hielden het na een paar hapjes kieskauwen ook voor gezien.”
Kamp Pannenkoek
De moed zakte mij in de schoenen. Mijn reputatie als integer scribent stond op het spel. Ik belde Bert Brussen. ‘Bert, stop de persen. Hier ben ik niet voor in de wieg gelegd. De ingang doet mij denken aan een willekeurige kamp in de Goelag-archipel. Bovendien is er net een roedel mongolen op het terras neergekwakt, het is hier een teringbende. En er zitten wespen in mijn jus d’orange. De situatie hier is zo mensonterend dat ik de pielemuis na een flinke ejaculatie nog niet eens wil afvegen aan een pannenkoek. Bovendien wilde de hostess van Meerzicht mij niet oraal troosten in de limo. En ik moet zo naar de choppe, dat is jiddisch voor bruiloft, van Gabriel Kousbroek. Je stuurt maar een stagiaire naar deze toko. Ik ben toch potjandorie zeker Koos Tak niet?’
Ik hoorde Bert schrikken. ‘Wil je dan de volgende keer weer wellicht een verhelderend vertoog over mohammedanen, drugs en masturbatie schrijven? Onze lezers denken bij jou inderdaad niet aan culinaire hoogstandjes. Maar adjunct Bas Paternotte en ik dachten dat je het rustiger aan wil doen, zeker nu je al acht maanden niet meer rookt en drinkt.’
Toen brak mijn klomp. ‘Ik kan het nog steeds, Bert. Voor de volgende editie van The Portugal Post zal ik een bordelen- en darkroomtour door Amsterdam maken, op jouw kosten. Een en ander zonder condoom, dus het wordt een dure grap, patroon. Het zaad zal uit alle menselijke ingangen en uitgangen druipen, én van ThePostOnline. This will not stand!
Aan de andere kant van de lijn klonkt geritsel van Kleenex. Ik wilde niet weten wat mijnheer Bert aan het doen was.
Gaap & Tuur
