Royal Wood heeft vooralsnog niet echt naam gemaakt in Nederland, maar met The Burning Bright, zijn vijfde album (plus 2 EP’s), poogt hij daar verandering in te brengen. En met een concert op de planning en dit album is dat niet eens zo’n hele vreemde aanname.
Royal Wood groeit op in Peterborough (Canada), waar hij op zijn vierde begint met pianospelen. Op zijn achtste krijgt hij lessen. Op zijn school is er veel mogelijkheid muziek te maken, wat ervoor zorgt dat Wood binnen de kortste keren behoorlijk wat instrumenten beheerst. Tijdens zijn studie focust hij zich op de gitaar en gaat hij op zoek naar zijn eigen geluid. Dat resulteert in 2003 in zijn eerste EP, waarna het balletje gaat rollen. Inmiddels is het na twee EP’s en vier albums tijd voor The Burning Bright.
De muziek van Royal Wood laveert tussen Rufus Wainwright, Robbie Williams, Mumford & Sons maar dan voor een publiek dat, zeg, ook naar The Script luistert. Kortom: de Canadees heeft zijn eigen stijl weten te ontwikkelen en blijft ondanks, of juist dankzij, dat toegankelijk voor een breed publiek. Dat betekent overigens niet dat zijn muziek weinig voorstelt, hij maakt gretig gebruik van meer instrumenten dan slechts de piano, bas, gitaar en drum, en geregeld is er een trompet of marimba te horen.
In het persbericht wordt Royal Wood omschreven als ‘stijvolle pop’, en dat is de beste omschrijving voor The Burning Bright. Geen poespas, wel goede muziek. Toegankelijk en tegelijk niet alleen voor de mainstream. Royal Wood heeft ook in Nederland de potentie een breed publiek te bedienen. Dat zijn nummers zowel muzikaal sterk zijn als dat ze hitpotentie hebben, maakt hem een sterke artiest.
