“Ik zou je graag een sigaret aanbieden, maar ik heb er maar eentje meegenomen, sorry.” Het is zonnig als Will Rendle, frontman van Will And The People, voorstelt om het interview aan de gracht te doen. De Leidsegracht is dankzij het lekkere weer druk met rondvaartboten, waterfietsen en hobbyvaarders. “De laatst keren dat we hier waren was het zo koud. Nu komen we aan in deze hitte, het voelt als thuiskomen.”
Ter ere van het nieuwe album dat 12 september uitkomt, zijn Will en zijn band, The People, in Nederland voor shows en interviews. Bij het grote publiek is de band vooral bekend van het nummer Lion in the morning sun. Maar Will & The People blijkt een veel groter publiek te hebben in Nederland. Niet vervelend, de mannen zijn gek op Nederland, vooral op Amsterdam. Rendle vertelt over zijn liefde voor Amsterdam, zijn roekeloosheid en de muziekwereld in Engeland.
“We hebben hier zoveel tijd gespendeerd, zelfs als je het vergelijkt met Londen. We hebben daar echt veel tijd doorgebracht, maar toch minstens net zoveel in Amsterdam. Dat komt door het succes hier. Ik wil nog steeds heel graag ooit in deze stad wonen,” vertelt Rendle. “Eerlijk gezegd heb ik vaak genoeg gelogen tegen mensen, ik heb zo vaak gezegd dat ik uit Amsterdam kom. Mensen reageren altijd met ‘Oh, wicked, je komt uit Amsterdam! Ik kom je een keer opzoeken!’ Dan reageer ik altijd maar twijfelachtig.”
“Het is de combinatie van de grachten door de hele stad, de mensen en op een dag als deze zou ik het weer ook meenemen, maar nee. In Amsterdam verkopen we podia met capaciteit van 1500 mensen uit. Het is lang ons Nirwana geweest, het boeddhistische begrip, niet de band. Het was alsof we aankwamen in de hemel. Van het koude Engeland naar het koude Amsterdam, waar enorm veel mensen onze muziek kenden.”
Er komt een groepje waterfietsers langs. “We hadden het interview in zo’n ding moeten doen!” wijst Rendle. “Misschien kunnen we op de brug gaan staan en dan in iemands boot springen. Scare the shit out of them.” Van dingen afspringen is Rendle niet vreemd. In 2012 probeerde hij te stagediven op Lowlands. “Dat is het domste wat ik ooit heb gedaan, ik ben er niet trots op. Ik was een idioot en sprong twaalf meter van het podium af op Lowlands. Als ik eraan terugdenk, kan ik alleen maar denken hoe stom dat was. Ik heb mensen verwond, ik heb mezelf verwond en we werden gearresteerd. Het was een heel raar einde van een hele leuke dag.”
“Ik heb altijd de neiging om van dingen af te springen. Vorige maand waren we in Rome en ik wilde van een brug afspringen. Iedereen zei dat ik het niet moest doen, maar ik was dronken en ben er toch afgesprongen. Het is iemand gelukt me op een of andere manier uit de sterk stromende rivier te trekken. Ik ben echt een idioot, ik heb geluk als ik meer van dit soort dingen overleef.”
Op tour overkomt de band sowieso de meest vreemde dingen. “In Australië hebben we met twee agenten bovenop onze tourbus gefeest. We reden bij Bondi Beach en stonden bovenop de tourbus om een videoclip te filmen. De politie volgde ons, dus we hebben de bus netjes aan de kant gezet. Een mannelijke en een vrouwelijke agent vroegen ons wat we aan het doen waren. Waarna de mannelijke agent aan zijn vrouwelijke collega aanmoedigde ook op de bus te gaan staan, zodat hij een paar foto’s kon maken. Dus de agente klom op de bus en stond daar met ons te dansen. Helaas mochten we het niet filmen, maar de andere agent heeft foto’s gemaakt. Zo’n moment waarop je je realiseert dat je op een bus staat te dansen met een politieagente. She was shaking it! Op onze muziek, het was briljant.”
The Beatles, The Rolling Stones, David Bowie, Arctic Monkeys, Radio Head, Depeche Mode, Dire Straits, Amy Winehouse, het is slechts een kleine selectie muzikanten uit Engeland die wereldberoemd zijn. Als het uit Groot Brittannie komt, lijkt het zonder moeite door te breken. Maar wat is het dat de Engelse muzikanten al jaren zo wereldberoemd en steengoed maakt? “Regen.”
“Oké, regen, bijzonder veel competitie en hele hoge verwachtingen. De verwachtingen van de Britse muziekscene zijn zo hoog. Het is een klein eiland met heel veel mensen erop die zichzelf door muziek kunnen uiten. Niemand luistert naar je als je niet voldoet aan een bepaalde standaard. Dat competitieve krijg je meteen mee. Ik zou liegen als ik het precieze antwoord op deze vraag weet, het is een goede vraag. Ik bedoel, waarom komt er minder muziek uit een enorm land als Frankrijk dan uit Engeland? Maar ik denk dat het element van kou en regen er zeker inzitten.”
“En daarbij is het niet gemakkelijk in Engeland, je moet keihard werken als je iets wil bereiken. Kapitalisme op z’n best. Zeker in Londen moet je de boel gewoon bijhouden. Je hebt de hedonisten, de oplichters, de fans, de haters, de relschoppers, alles en iedereen zit in Londen. Soms hoef je je maar om te draaien om het idee te hebben in een andere stad te zijn. Ik moet toegeven dat het wel de charme is van Londen.”
Toch kan Rendle zijn brood verdienen met muziek. Wat hem drijft om door te gaan tot het lukte, is vrij simpel. “Muziek maken is vrijheid. Ik doe hetgeen dat ik het liefst doe. En nu heb ik iets nieuws, mijn zoon, mijn familie inspireert me. Ik vraag me wel eens af hoe het zou zijn als mijn vader muzikant was geweest. Er waren veel dingen die hij graag had willen doen, maar niet heeft gedaan. Hij heeft daar toch spijt van. Veel mensen worden oud en denken ineens, misschien had ik toch dat moeten doen. Ik wil een voorbeeld zijn voor mijn zoon, dat hij moet doen wat zijn hart hem ingeeft.”
