Waar is de autoriteit heen? Waar zijn de morele leiders, en waarom lijken we zo’n moeite te hebben om bepaalde mensen als morele leiders te zien?
De effecten van het gebrek aan moreel leiderschap zijn overal in de maatschappij te zien. Ze zijn te zien aan de zelfverrijking van bestuurders, het immorele zakendoen in de financiële wereld, en het gebrek aan leiderschap in de politiek. We blijven maar bezig met polderen en compromissen zoeken, en het is bijna ondenkbaar om nog te zeggen: “Die persoon is wijs, en die persoon weet het beter. Dus daar luisteren we naar”.
In plaats daarvan willen we iedereen te vriend houden, en elke mening behandelen als elke andere mening. Maar elke mening is niet even goed als elke andere mening.
Alle mensen zijn gelijk, maar niet alle mensen kunnen even goed een mening formuleren die op lange termijn de gemeenschap dient en voedt. Sommige meningen zijn veel dieper doordacht en op lange termijn veel vruchtbaarder dan andere. Het zou de moeite waard zijn om naar die meningen te luisteren, in plaats van te verzinken in een poldermoeras waarin iedereen evenveel autoriteit heeft.
Alle mensen zijn gelijk, dat kan ik niet vaak genoeg benadrukken. Maar er zijn mensen die het verdienen om op basis van hun inzicht en wijsheid meer autoriteit te hebben dan andere, en wij moeten niet bang zijn om hen die autoriteit te geven.
Maar dat doen we niet. In plaats daarvan lijkt het toeschrijven van autoriteit aan andere mensen, en ook aan God, wel een taboe te zijn geworden. We lijken niet in te zien dat het onvermogen om te luisteren naar de autoriteit van anderen, wijst op het onvermogen om te luisteren naar onze eigen autoriteit.
Het niet kunnen luisteren naar de autoriteit van een ander, mits die autoriteit terecht is en gefundeerd is in liefde, is geen teken van autonomie. Het is een teken van een gebrek aan eigen innerlijke autoriteit. De mensen die moeite hebben met het accepteren van de autoriteit van andere mensen, zijn ook de mensen die moeite hebben met het accepteren van de autoriteit van God. En mensen die moeite hebben met de autoriteit van God, hebben ook moeite met het innemen van hun eigen autoriteit.
Dat is alleen maar logisch. Want alles is alles.
Ik bedoel: als God liefde is, en wij zijn liefde, en wij hebben moeite om God = liefde autoriteit te geven, dan hebben wij ook moeite om de liefde in onszelf autoriteit te geven. Dan blijven we polderen en nadenken over de meningen van anderen, in plaats van gewoon te breken met onvruchtbare en onzuivere dingen, ongeacht wat anderen zeggen. Niet alles wat in groepsverband gebeurt is namelijk liefdevol, en dingen zijn niet goed alleen maar omdat er een consensus over bestaat.
En het belangrijkste: de liefde is niet altijd aardig. De liefde is geen kwestie van altijd maar proberen om een consensus te bereiken. We zijn het vergeten, maar de liefde is radicaal, direct, en heeft geen geduld voor dingen die schadelijk zijn. Wie in zichzelf de liefde laat spreken, wordt liefdevoller, maar kan ook slechter tegen onzin. Hij voelt meer liefde voor mensen, maar hij voelt ook meer pijn om alle pijn die we elkaar doen, en kan die pijn niet dulden. De liefde is een sterke kracht die emancipeert, en bij die emancipatie alle ketenen verbreekt die ons klein houden, of mensen dat nou leuk vinden of niet.
Racisme is niet te tolereren. Sarcasme is niet te tolereren. Het verheerlijken van geweld is niet te tolereren.
Wie in zichzelf de liefde laat spreken, gaat niet meer op zoek naar een compromis over deze onderwerpen. Wie in zichzelf de liefde laat spreken, en het tot zijn eigen waardigheid vindt horen om de waardigheid van elk mens te verdedigen, neemt stelling.
Meer Lotte Brunt: http://lottebrunt.wordpress.
