“De Raad voor de Kinderbescherming is een productiebedrijf geworden. Medewerkers zijn een nummer geworden, die geen tijd meer hebben voor hulpverlening. Intern wordt er niet meer over kinderen gepraat. Er wordt alleen nog maar gepraat over doorlooptijden. Voldoe je daar niet aan, dan word je ontslagen. Er zijn heel goede mensen die er binnenkort uitgaan.”
Dat zegt voormalig raadsonderzoeker Liesbeth van den Dam in het boek Van Oogappel tot Twistappel van journalist Ton Lankreijer. Een journalistieke weergave van 25 jaar Stichting Dwaze Vaders. Van Dam is veertig jaar werkzaam geweest bij de Raad,
Over het gebrek aan waarheidsvinding zegt Van den Dam het volgende: “Door tijdsgebrek en bezuinigingen kunnen Raadsonderzoekers niet veel tijd aan een case besteden. Als ze 36 uur moeten werken, is dat soms wel 50 uur, want thuis gaat het werk soms ’s avonds door. Anders kunnen ze het helemaal niet meer volhouden en voldoen ze niet langer aan de eisen.”
Over de opleiding van raadsonderzoekers: “Toen en nog steeds is de opleiding veel te mager voor de ingewikkelde en gevoelige materie bij de Raad.”
Van den Dam is ook bang dat er zich een ramp voltrekt vanwege de decentralisatie van de zorg naar de gemeenten. “Ik zeg het al een jaar: dat wordt een grote ramp. Nog meer deskundigen en nog minder middelen. Ik denk dat er meer en meer zwerfkinderen en zwerfjongeren komen. En dat steeds meer kinderen in de kou komen te staan. Dus kinderen die ernstig buiten de boot vallen na een scheiding van de ouders en aangewezen zijn op die zorg, worden ook de dupe. Visie is niet meer uitgangspunt, maar geld. Geld en bezuinigingen zijn ook hier weer de boosdoener.”
Van den Dam ziet eveneens een ontwikkeling van jonge mensen die én te vroeg trouwen én veel te jong kinderen krijgen. “Dat is mij de laatste jaren opgevallen, maar ook dat ze weer snel gaan scheiden. Ik heb op de rechtbank veel echtscheidingszittingen bijgewoond waarbij de leeftijd van de kinderen tussen de nul en zes jaar lag. Het lijkt erop dat deze groep ouders zich niet realiseert hoe groot de verantwoordelijkheid is om kinderen op te voeden en wat de consequenties zijn op de langere termijn.”
Fred Teeven, staatssecretaris van Veiligheid en Justitie, wordt ook geïnterviewd in het boek van Lankreijer. De bewindsman zegt vechtscheidingen harder aan te willen pakken.
“Vóór de Begrotingsbehandeling kom ik met een rapport. Een vechtscheiding in Nederland is tenslotte niet anders dan in Duitsland, België of het Verenigd Koninkrijk. Meer specifiek kijken we hoe in deze landen de effectuering van de omgang vorm krijgt en hoe mediation wordt gestimuleerd. Op dit punt zal ik de Tweede Kamer nog dit najaar voor de begrotingsbehandeling nader informeren.”
Ook wil Teeven de positie van kinderen in een vechtscheiding verbeteren.
“Vechtscheidingen zijn namelijk enorm schadelijk voor kinderen. Ik vind dan ook dat ouders zich direct bij de beslissing om te gaan scheiden al moeten afvragen hoe ze de schade voor de kinderen zoveel mogelijk kunnen beperken.”
Van Oogappel tot Twistappel is te verkrijgen via www.dwazevaders.nl.
