“Als ik hen was zou ik mezelf doden in plaats van de tijd.”
Er is heel wat discussie geweest over de eventuele toetreding van Turkije tot de EU. Daarop volgen nu de discussies over het faillissement van Spanje en de kostenpost die Griekenland heet. Maar er is veel langer een Judas in ons economisch midden. Een derdewereldland in hartje Europa. Het naturistenmekka dat Zuid-Frankrijk heet.
Speciaal voor tripadvisor ging ik op een sukkeldrafje door vergane glorie.
Armoe. Dat is het enige dat hier gezaaid kan worden. Armoe en de druiven voor de wijn die doet vergeten hoe arm we (of ze?) zijn. Hier staan meer panden leeg dan in Syrië en hier zijn meer panden halverwege de bouw gestopt dan in Spanje. Als je een reeks dorpjes bezoekt lijkt het alsof ze overal dezelfde blauwdruk hebben gehanteerd tijdens het bouwen en laat het nu net een blauwdruk zijn waar (waarin of waaraan) een aantal noodzakelijkheden ontbreken, zoals een supermarkt, een avondbesteding of iets dat zich onderscheidt van de andere dorpjes die diezelfde blauwdruk gebruiken.
Aan winkels voor ouderwets speelgoed geen tekort, maar soms heb je bij 35 graden sterker de behoefte aan een fles water dan aan een blikje met een tekening van een koe erop, die, wanneer je hem omdraait, het geluid van een kraai op helium maakt.
Het wegennet tussen deze dorpreplica’s bestaat uit éénautobreed asfalt. Ze zijn niet berekend op tegenliggers (laat staan op fietsers en wandelaars). Schijnbaar gaan de bewoners er vanuit dat als je eenmaal in Zuid-Frankrijk bent, je nooit meer de andere kant op hoeft. Alsof dit het ongelukkige eindstation is van de zoektocht naar geluk. Roosendaal in plaats van Maastricht.
Wij Nederlanders ervaren de Fransen als gereserveerd. Na er een tijdje mee samen te wonen kan ik dit niet ontkrachten. Ze lijken gereserveerd door herinneringen. Ik weet niet welke herinnering dit is geweest, maar het moet geweldig zijn geweest en onhaalbaar die ooit nog eens mee te maken.
Het oogt alsof jaren terug de levensbehoefte al verzadigd was en ze in deze staat van voldaanheid met lichte teleurstelling de overige jaren uitzitten. Ze gniffelen met iets van: wie had dat nog gedacht, een lach.
De eenpersoonswegen lijken dan ook een metafoor voor hun binnenwereld. Zuid-Fransen voelen zich spookrijders op een eenrichtingsweg voor teleurstellingen.
Waar de Franse keuken bekend staat om haar delicatesses en het verkennen van het smakenpalet laat de Zuid-Franse keuken zich omschrijven als een galgenmaal van left-overs.
Menu luiheid.
Stoven tot het eetbaar is. Het zou me niet verbazen als ik hier rotsen door een rietje heb weggewerkt. Ik ben gaan denken dat luiheid de enige reden is dat wijn pas zoveel jaar na dato de verkoop in gaat.
In 8 weken tijd heb ik eenmaal iets gegeten dat bestond uit enige vorm van moeite, maar dat was niet helemaal mijn smaak.
Knoflook à la knoflook.
Als voorgerecht een heerlijk gegrilde knoflook op een bedje van knoflook met een lichte, naar knoflook smakende knoflookdressing en wat knoflookbrood overgoten met gepureerde knoflookbrunoise.
Als hoofdgerecht Zuid-Chinese knoflookballetjes in een wrap van knoflook, gegarneerd met knoflookschillen en knoflook.
Daarbij een ratatouille van verschillende soorten knoflook met knoflooksaus, een crunch van knoflookcarpaccio, normaal gesproken besprenkeld met citroen maar ditmaal met knoflook.
Als nagerecht de ambachtelijke Zuid-Franse knoflookhang-op, in knoflook gemarineerde knoflookkiemen, 5 authentiek geperste knoflooktenen en drie bolletjes knoflookmousse met de vier windstreken.
Met een knoflookthee of knofspesso.
Een chronisch gebrek aan ondernemerschap zal ervoor zorgen dat Zuid-Frankrijk winstgevend is tegen de tijd dat Zwitserland bij de EU hoort. Het is het Lesotho van Europa. Nadat ik de mensen en de keuken heb mogen ervaren, durf ik te stellen dat dit het enige derdewereldland is waar ik niet rouwig om zal zijn als er Ebola uitbreekt.
“Upselling!”
“Je ne comprends pas”
“Marketing!”
“Je ne comprends pas”
“Long term”
“Je ne comprends pas”
Het beste idee waar Zuid-Frankrijk mee gekomen is sinds de achternaam, is de camperstaanplaats. Een parkeerplaats waar men tussen de zomers in z’n camper kan achterlaten zodat je niet ieder jaar er het hele eind mee hoeft te rijden.
Het is een beetje als Sisi No Bubbling mét prik introduceren.Of gepaster nog, het is een beetje als een toilet uitvinden en vervolgens de pot weer weghalen.
Bizar genoeg lopen die parken als een tierelier. Ergens loopt een Fransman stevig te balen die vanuit de liever-lui-dan-moe attitude dacht hooguit een graantje mee te pikken van een stupide concept, maar in plaats van een graantje mee te pikken nu 2 hectaren graan moet pakken.
Al met al, het antwoord op de vraag waarom de Nederlanders massaal naar Zuid-Frankrijk afreizen… Je ne comprends pas.
