Weinig ervaring zo bevrijdend als een goed doom metal album of live set. Vol volume op de doppen, even alleen geïsoleerd met een paar moorddadig slepende riffs. De koude blast je door de oren, het duister nog luider door de grijze massa en het pompende hart verplaatst zich op ritme van de zware drums naar de onderbuik. Muziek zo rudimentair dat elke gitaaraanslag, doorlopende toon en aanzwellende feedback een spirituele ervaring is.
En om dan maar met de deur in huis te vallen, Clearing The Path To Ascend is de nieuwe hoogmis van dit escapisme. Vier lange nummers die je geheel doen vergeten waar je bent. Die je mee nemen op een lange muzikale tocht vol diepe donkere dalen, maar vooral ook je de verlossing van het licht bieden. Mike Scheidt en kornuiten bouwen op deze langspeler verder op het aloude slepende doom receptuur, onder daarbij een seconde in clichés te trappen. De subtiel gelaagde nummers trekken je vanaf het begin mee en leunen vol en zwaar tegen je trommelvlies.
Wat het zevende album van YOB echter zo bijzonder maakt, is de grotere ruimte die is gecreëerd voor melodie in het logge geluid van de band. Vooral in de tweede helft van deze plaat duikt het trio vanuit de doom in een meer progrock georiënteerde diepte en raakt en passant aan de donkere randen van Pink Floyd in de meest experimentele en psychedelische fase. Dit echter zonder het slepende van de doom los te laten. Nog steeds imponerend en zwaar, maar nu met een grotere variatie, trekt YOB je zo bij de oren de nummers in. Golven achtereenvolgend In Our Blood, Nothing To Win en Unmask The Spectre over het gewillige lichaam om vervolgens in Marrow met de verlossing te komen. Een louterende ervaring rijker rest dan maar een zaak, de hoogmis nog eens ondergaan.
Daalt U mee af?
