Als ex-politicus, zeker als voormalig president of premier, is het een kwestie van cashen. Na vier tot acht jaar een publieke dienst te hebben verleend is het ook wel weer mooi geweest met dienstbaarheid: tijd om dat zorgvuldig opgebouwde netwerk leeg te harken. Zo gebruiken sommigen hun status om voor heel veel geld (denk 5 – 7,5 ton per speech) te praten over heel arme mensen, anderen gaan een lucratieve tweede carrière op Wallstreet tegemoet. Ook in Nederland kunnen wij er wat van, denk aan Wouter Bos, JPB (die goed boert in de particuliere sector boven zijn eigen norm) of Bassie Eurlings. Maar niemand weet zijn politieke idealen zo lucratief van de hand te doen als Tony Blair. Wij plozen zijn schnabbelgedrag even uit en zetten hier de meest scandelous bijbaantjes van de beste man op een rijtje!
Wanneer de rijkste man van Frankrijk, tevens 15-rijkste meneer van de wereld, en stijlicoon Bernard Arnault je vraagt als consultant voor het bescheiden bedrag van £2.5 miljoen, dan doe je dat gewoon. Uiteraard wordt Tony gevraagd omdat hij een feilloos gevoel voor fashion heeft. Altijd al gehad. Hebben elkaar ontmoet op een van de dom lomp en famous feestjes van de Blairs in hun landhuis. Binnen een paar maanden deed zijn zoon Nicky werkervaring op tijdens de Krug campagne (onderdeel van Arnault’s imperium) en het jaar erop mocht oudste zoon Euan drie maandjes op kosten van de Arnaultjes in hun luxe appartement in Parijs verblijven. Uiteraard inclusief bodyguards en chauffeur, want Parijs is le-vens-gevaarlijk. In 2007 mocht dochter Kathryn in Parijs logeren tijdens haar studie in de Sorbonne.
Al dat goede werk, krijgt Tony daar nou ooit iets voor terug? Nee. Zijn foundations wel. Zo kreeg de Tony Blair Education Foundation in 2012 $500.000 en de Tony Blair Faith Foundation in 2014 $300.000 van de Oekraïense oligarch Viktor Pinchuk. Momenteel is Pinchuk vooral bekend als zelfverklaard “brug naar het Westen”, tevens bestie van huidig Oekraïense president Pershenko en owjah: hij gaat ook nog AIDS/HIV genezen.
Tussen al die filantropische praktijken door is er zo nu en dan tijd om Tony uit te nodigen op een van de vele conferenties van de Viktor Pinchuk Foundation. Tevens is Tony graag geziene gast (samen met nog zo’n grootheid uit de Europese politiek: Dominique Strauss-Kahn) in Pinchuk-palace te Kiev, alwaar hij dingen mag roepen zoals “by 2025 Ukraine will be a full member of the EU“.
Tony Blair was zelf in 2009 zeer content. Hij had namelijk buitenlandse investeringen weten te regelen voor Wataniya, een in zwaar weer verkerend Palestijns bedrijf in de mobiele telefonie. Deze investeringen zouden de Palestijnse economie een mooie boost geven en wie weet zelfs leiden tot wereldvrede! Wat Tony er niet bij verteldt op zijn website, is dat het bijna failliete bedrijf onderdeel is van een bank waar Tony voor £2 miljoen op de payroll staat. Wataniya werd namelijk in 2007 gekocht door Qataars bedrijf QTEL die de aankoop financierde dankzij een lening van £2 miljard bij JP Morgan.
Blair en Netanyahu
Het bedrijf was al zo voorlijk geweest om een heel nieuw netwerk aan te leggen in het Israëlische bezette gebied aan de Westoever. Omdat het bedrijf op instorten stond nog voor het de markt op zou gaan, bestond het risico dat in totaal £450 miljoen aan investeringen zou verdampen. De Israëlische regering weigerde namelijk gebruik te maken van de frequenties door Watanyia. En toen kwam Tony, met zijn Midden-Oosten Vredeskwartet als peace envoy. Hoewel hij deze baan had gekregen om namens de VN, de EU, de VS en Rusland (!) te onderhandelen, nam dit niet weg dat Tony (zo pro-actief als hij is) zijn tijd ook besteedde aan de Watanyia-zaak. Na maanden druk op de Israëlische regering werden de frequenties vrijgegeven en JP Morgan een verlies (door uitstaande en mogelijk ongedekte leningen) van £200 miljoen bespaard. Uiteraard wisten zowel Tony als JP Morgan helemaal niets van de links tussen QTEL en Wataniya. Want laten we wel wezen, JP morgan is tenslotte een groot bedrijf, dus een potentieel verlies van £200 miljoen valt natuurlijk ook niet meteen op. Het hele debacle viel wel op bij Britse diplomaten, en die zijn momenteel druk bezig met een campagne om Tony Blair te verwijderen van de post.
Tony is dol op Abu Dabi. Zelfs zo dol, dat hij er aan zit te denken om daar Tony Blair’s Tony Blair Foundation HQ neer te zetten. Hij is per slot van rekening dikke maatjes met sjeik Mohammed bin Zayed al-Nahyan en ook nog eens adviseur van het investeringsfonds Mubadala. Geen zorgen, het Mubadala-fonds is volledig eigendom van de regering dus ook totaal niet corruptie-gevoelig. Officieel was Tony daar overigens om te praten met experts om inspiratie op te doen voor een lijvig en belangrijk rapport over het moslimbroederschap in Egypte. Dit was voornamelijk ook bedoeld om Sisi de intellectuele steun te verlenen die hij zo hard nodig had in zijn eerste dagen als president. Maar vooral omdat het Abu Dhabi goed zou uitkomen als Sisi wat economische hervormingen zou doorvoeren, want anders valt er geen zaken mee te doen en dus ook geen geld mee te verdienen. De sjeik dacht dat Sisi wel onder de indruk zou zijn van Blair.
Het werd overigs wel een beetje lastig, toen bekend werd dat Dr. Ismail Khudr Al-Shatti (adviseur van de regering van Koeweit en bestuurslid in een van de Tony-foundations) een van de voortrekkers is in de Koeweitse tak van het moslimbroederschap, namelijk the Islamic Constitutional Movement (ICM). Dit nieuws werd naar buiten gebracht door “bronnen binnen MI-6″, wat overigens fijn is om te weten: door zich te omringen met dergelijke figuren bespaart Tony de buitenlandafdeling van de Britse inlichtingendiensten toch weer het nodige werk.
Komen we bij de volgende in de rij van dubieuze politici die wel iets met Tony doen: Abdel Fattah el-Sisi. De man kwam in juli 2013 aan de macht via een militaire coup, maar dat was natuurlijk nodig om democratie te bewerkstelligen. Zoals elke Bassie betaamt heeft ook Sisi binnen no-time een hele cultus omtrent zijn persoontje weten te vormen: naast Time person of the year werden ook cupcakes naar hem vernoemd. Zoals het hoort in een democratie werd een vervelend, opruiend verhaal over Sisi’s miljoenen vakkundig uit de Egyptische kranten gehouden. Wij merken heel cynisch op dat hier niet zozeer de belangen van de Egyptische burgers mee zijn gemoeid, maar eerder van het gigantische Egyptische militair-economische imperium. Zijn mede-generaals hebben namelijk (net als Sisi zelf) het nodige geïnvesteerd in onder meer energiebedrijven, drinkwaterbedrijven, ontroerend goed, shopping malls en meubelzaken en dit kapitaal dient uiteraard beschermd te worden tegen nare hervormingen. Zeker wanneer je een lucratieve deal met (daar is hij weer) sjeik Mohammed bin Zayed al-Nahyan kan verkopen als een “teken van economisch herstel“.
Blair en president Sisi
Ondanks dat Sisi heel goed voor Sisi weet te zorgen, werd toch op kosten van onder andere Saudi-Arabië en bovengenoemde Arabische Emiraten Tony Blair ingevlogen om hem te voorzien van economisch advies. Wij denken in de richting van rondwapperen met olie-contracten van sjeik Zayed en deze verkopen als “economische hervorming” om in het Westen het (overigens lucratieve imago) van “hervormer” hoog te houden – de woordvoerder van Tony Blair vindt dit “ONZIN”.
Jazeker. Ook Mongolië is booming tegenwoordig – zo werd het land vorige week nog gesandwiched tussen China en Rusland (iets met pijpleidingen) op het Bassie United Overleg, beter bekend als het Shanghai Cooperation Summit 2014. Maar het zijn niet alleen de nieuwe economieën die wel brood zien in het land. Mongolië zit bomvol mineralen. Mineralen waar Brits-Australische Rio Tinto Group wel raad mee weet en dus sinds januari 2012 een toekomstige kopermijn heeft opgekocht. Alleen bleek de Mongoolse regering het niet zo nauw te nemen met contracten en afspraken en begon het moeilijk te doen met het verlenen van de eerder toegezegde toestemming. Waarschijnlijk gesteggel over percentages, want dergelijke “toestemmingen” gaan vaak gepaard met een toezegging van een mooi deel van de opbrengst. Volgens Mongoolse bronnen zou Tony Blair door Rio Tinto zijn ingehuurd om te bemiddelen, volgens Tony Blair zelf heeft hij niets met Rio Tinto te maken.
Ok, ok…Rio Tinto is een van de sponsoren van de Tony Blair Sport’s Foundation en Tony huurde onlangs een ex-Rio Tinto bankier in om hem te voorzien van “financieel advies”, maar daar houden de connecties toch echt wel mee op hoor. Vragen wij ons dan weer af: zou wat geld toeschuiven aan de Mongoolse kinderarbeidersklasse in de mijnen onderdeel zijn van dit advies…?
Nemen we nu de relatief kleine stap van “kinderarbeid” naar “belastingontduiking”. Officieel is Tony aangenomen om de verzekeringsmaatschappij te voorzien van advies inzake Global Warming *proest*, onofficieel heeft het volgens ons eerder iets te maken met het doorsluizen van al die keiharde bijbeun-pegels. Zo heeft hij via een web van goede doelen (we noemen: Tony Blair Faith Foundation, Tony Blair Africa Governance Initiative, Tony Blair Sports Foundation, Tony Blair Hot Air Project) die allemaal vallen onder Windrush Ventures en een grote verdwijntruc weten te bewerkstelligen van £8 miljard aan belastinggeld. Over zijn jaarinkomen van £12 miljoen hoefde mijnheer Blair slechts £315,000 terug te sluizen. Zelf weten hoe het moet? Yahoo Finance zocht het voor jullie uit.
Sinds de NAVO-campagne in 1999 kan Tony Blair weinig verkeerd doen onder de Albanezen en is dan nog altijd (net als Clinton overigens) een graag geziene gast. Als adviseur in (zijn ze weer) economische hervormingen werd hij dit keer betaald door “friends of this country” en een verder onbekende geldschieter. Oh, en de Wereldbank was er ook “mee bezig”. Tony Blair is volgens eigen zeggen al jaren bevriend met de Socialistische achterban in Albanië, maar volgens ons maakt het Tony sowieso niet zoveel uit wie er op dat moment met de scepter zwaait. Zo waren de Blairtjes anders ook prima bevriend met de vorige president van de democratische partij, Sali Berisha. Mevrouw Blair was namelijk ingehuurd voor (een vriendenprijsje van) £300,000 om de Albanese regering te vertegenwoordigen in een olieruzie. Ze werd geheel in stijl opgepikt in de privéjet van Albanese maffiabaas zakenman, sportliefhebber (wilde ooit AC Milan overkopen van mede-Bassie Silvio Berlusconi) en olietycoon Rezart Taci. Berisha privatiseerde (dat woord in combinatie met “democratie” opent in no time Westerse subsidiekranen) zogenaamd oliebedrijven maar verkocht ze in feite door aan zijn vriendjes, waaronder dus Rezart Taci. Uiteraard had de lucratieve klus voor mevrouw Blair niets te maken met het eerdere staatsbezoek alsdanook niets met dubieuze privatiseringspraktijken, aldus de woordvoerder van mevrouw Blair.
In het bonte genootschap van Tony’s warme contacten is de opvolger van Berisha, de socialist Edi Rama, eveneens een prachtig portret. Liet zich fotograferen met Obama op een fundraiser georganiseerd door mede-Albanees en opperdonateur Bilal Shehu (hij stortte zo’n $70.000 in Obama’s campagnekas) en zette deze foto vervolgens in als pronkstuk in zijn verkiezingscampagne. Een maand voor zijn overwinning meldde hij al dat Tony Blair hem zou helpen en deze vloog vervolgens oktober jl. in zijn £30 miljoen kostende Blair Force One naar Albanië. Uiteraard zit Tony daar niet alleen voor zichzelf: James Naish (neefje van Tony’s voormalige spindocter Alastair Campbell) heeft op 25-jarige leeftijd al de prestigieuze baan als adviseur voor de Albanese premier weten te bemachtigen. De verdere waslijst aan “conflict of interest galore” inzake Tony in Albanië kunnen jullie hier lezen (alsook de welbekende ontkenning van de woordvoerder).
Nu niet flauw doen, als staatshoofd heeft iedereen wel handjes geschud met Khadaffi. Of als je in dienst bent van JP Morgan of welk ander groot consultant boeventuig-bedrijf (geen zorgen, we gaan hieronder haarfijn uitleggen waarom het tuig is). Omdat Tony graag de zaken gescheiden houdt, zijn de zes bezoekjes aan Khadaffi nergens op zijn website te vinden – maar anti-corruptie organisatie GlobalWitness wist de hand te leggen op een e-mail van 28 december 2008 van vice-president JP Morgan Lord Renwick aan Zarti, toenmalige vice-voorzitter Libische Investeringsautoriteit (LIA)
“On behalf of J.P. Morgan, we would like to invite you to London in the week beginning 12 January to finalise the terms of the mandate concerning Rusal before Mr. Blair’s visit to Tripoli which is scheduled to take place on around 22 January.”
Oh, Rusal is een aluminiumbedrijf in handen van oligarch Oleg Deripaska die dikke matties was met Blair’s adviseur en uitvinder van de New Labour-beweging, Peter Mandelson. Oleg is sowieso dol op (toekomstige) Britse politici, en zorgt er altijd voor dat op zijn zachts gezegd de contacten warm blijven (aan boord van zijn jacht op Corfu bijvoorbeeld). Maar: wat deed dat allemaal in Tripoli? In het kort: JP Morgan wilde een miljoenendeal sluiten tussen de LIA en Rusal als grootste aluminiumproducent. LIA was namelijk DE place to be: uit een onderzoek van KPMG bleek dat bijna alle deals tussen financiële adviseurs uitliepen op een flop, maar gek genoeg de financieel adviseurs torenhoge premies kregen voor hun ‘advies’. Lehman Brothers, Permal, Credit Suisse, Goldman Sachs en JP Morgan gaven allemaal peperduur advies voor deals die allemaal mislukten. Heel zonde, slechte investering – en *poef* ineens is het geld weg.
Uiteraard heeft dit niets (wij herhalen: niets) te maken met witwassen van dictatoriaal bloedgeld, niets te maken met handjeklap-Bassie praktijken en al helemaal niets te maken met Tony. Die was niet zes, maar twee keer in Libië. Voor vredesonderhandelingen – aldus zijn woordvoerder.
We schreven het al eerder in een artikel over corruptistan: Nursultan Nazarbayev is een allemansvriend. Toch kan hij het vooral goed vinden met Westerse bedrijven en (met name gepensioneerde) politici. Zo heeft Bill Clinton in 2008 enkele miljoenen euro’s weten los te peuteren voor één van zijn vele foundations. Dit liep via een Canadese uraniumbons in dienst van het staatsbedrijf Kazatomprom. Tijdens een diner complimenteerde hij Nazarbayev uitgebreid (hiermee dwars ingaande tegen het Amerikaanse buitenlands beleid en dus ook dwars infietsend tegen vrouwlief Hillary Clinton) en kwam terug met een mooie cheque. Maar we drijven af, de bijbaantjes van Clinton gaan we een volgende keer voor jullie uitzoeken.
Blair en Nazarbayev
In oktober 2013 was Tony Blair, als oprichter van Extractive Industries Transparency Initiative (EITI) zeer blij om Kazachstan te verwelkomen in de familie van ‘transparante industrieën’. Dat Tony Blair het jaar ervoor was ingehuurd voor 13 miljoen dollar door Nazarbayev om het imago van Kazachstan op te poetsen, dat stond waarschijnlijk zelfs niet in de kleine lettertjes van het keurmerk te lezen. Aanvankelijk vond Nazarbayev een zelfverzonnen keurmerk niet genoeg en vond dat hij wel een Nobel Prijs voor de Vrede verdiende. Nazarbayev had immers netjes de nucleaire wapens van Kazachstan uit de Sovjet-periode overgedragen aan Rusland. Niet alles is overgedragen, want zo bleek begin deze maand (we maken geen grap, dit was de serieuze officiële verklaring) nucleair materiaal van een vrachtwagen te zijn afgevallen. Dat het betreffende materiaal, cesium-137, toevallig het hoofd-ingrediënt is voor een dirty bomb en populair is onder terroristen met grootheidswaanzin – dat zal puur toeval zijn. Ondanks alle nucleaire vredesduif-activiteiten en aanbevelingsbrieven van Amerikaanse volksvertegenwoordigers, Irakese parlementariërs, Japanse hoge ambtenaren en de hulp van Tony heeft Nazarbayev nog steeds geen Nobelprijs. Misschien heeft de deplorabele staat van de mensenrechten die er sinds een paar jaar (toch ook een van de officiële taakomschrijvingen van Tony) niet beter op zijn geworden iets mee te maken.
Wat doen Bassies met een PR-probleem? Allereerst ga je je naam veranderen, dus heeft Nazarbayev besloten om de -stan in Kazachastan te laten vallen. Daarnaast kan het geen kwaad om zelf gewoon wat internationale awards te bedenken (of op te kopen) en die aan jezelf uit te reiken. Behalve Tony’s Transparantie Keurmerk heeft Nazarbayev het sambo-toernooi (samen met Putin) gewonnen, maar ook de wereldberoemde Aimatov award en fameuze Silk Road Award. Intellectuele erkenning is nooit weg, dus is de nieuwe internationale Nazarbayev universiteit aan het strooien met geld publiceren als een malle. Nu kennen wij die tactiek van Tony Blair zelf ook: meneer verandert even snel van foundation als van klus, zit in een circuitje van bijbeunende oud-politici die elkaar Tegel-achtige zelf-felicitatie prijsjes uitreiken en weet eveneens hoe je om moet gaan met vervelende pers en rare vragen. Tony mocht zijn spindoctor-kwaliteiten direct bewijzen toen Nazarbayev werd geconfronteerd met vervelende vragen inzake de moord het ongeluk met dodelijke afloop voor 14 onschuldige burgers tijdens een anti-regeringsprotest.
Dankzij deze geweldige staat van dienst heeft GQ Magazine Tony Blair begin deze maand beloond met de Filantroop van het Jaar-award. Hiep hiep hoera!
