Humberto had de hoofdprijs. Een flits van tv goud in ons eigen landje want niemand minder dan Pharrell Williams was door zijn plugger meegesleurd om een optreden in het late night programma van RTL te doen. Nu heb ik zelf de nodige ervaring met dit soort klusjes en weet dus uit eigen hand dat het geen sinecure is om een liedje in een buitenlandse show te doen. Ten eerste is het programma niet te volgen door de taalbarrière, mag je meestal niet eens het volledige liedje spelen en moet je bovendien meestal nog playbacken ook. Inclusief reistijd en een paar uur wachten in de studio zijn dit soort avonturen vaak een ‘’moetje’’ voor de desbetreffende artiest.
Maar niet voor Pharrell, die door een slimme zet van RTL een complete show voor zich alleen had. In plaats van een vluchtig optreden was er ruimte om te praten. En ik moet eerlijk zeggen dat het erg verfrissend was. Niet alleen omdat Pharrell iemand is die ook iets te vertellen heeft, maar bovendien liet zien simpelweg goed in elkaar te zitten.
Even dacht ik dat het weer mis zou gaan, het begon namelijk weer met een overhandiging van een gouden plaat. Eén van de grootste toneelstukjes op tv. Wat veel mensen niet weten is dat het management of label van de artiest zelf tenslotte een plaat aanvraagt als er genoeg units verkocht zijn, vervolgens wordt de plaat keurig mee naar de studio genomen waar de artiest vervolgens acteert dat hij dit echt niet zag aankomen en dat hij erg verrast is. Pharrell toonde echter klasse en liet het toneelstukje achterwege met een simpel maar sterk dankwoord richting de mensen die het echt mogelijk hebben gemaakt. Zijn platenlabel (die dus weer een gouden plaat voor hem konden bestellen). Zo was er ook de oprechte emotie tijdens de orkestrale versie van Happy en de schitterende ontmoeting met de ouders van een overleden jongen voor wie Happy een licht in de duisternis was.
Pharrell liet zich zien als ware superster. En dat is knap. Niet alleen omdat we vaak het tegenovergestelde zien, maar ook doordat Pharrell iets doet dat hij nog nooit eerder gedaan heeft. Natuurlijk was zijn eerste solo album een succes, maar nu is hij ook voor het eerst de hoofdact op een eigen tour en lijkt zijn plaat wereldwijd niet aan te slepen. En dat voor iemand die eigenlijk niet kan zingen. Waar Pharrell als producer op grote hoogte staat, blijven zijn zangcapaciteiten erg achter.
Pharrell is de moderne versie van Bob Dylan, Leonard Cohen of Tom Waits. We weten en horen immers allemaal dat hij noten niet haalt of intonatie mist, maar hij komt er mee weg. En de reden daarvoor is net zoals bij zijn illustere voorgangers simpel. Het komt van binnenuit, waardoor we graag zijn foutjes door de vingers zien. Waar Tom Waits sloffen sigaretten en liters wiskey wegwerkte om zijn stem meer authenticiteit te geven, zong Bob Dylan in de juiste toonsoort maar met een timing en intonatie die nergens op sloeg en terwijl Leonard Cohen nooit een poging heeft gewaagd om zijn monotone stem aan te passen zal Pharrell nooit de hoge noten van Happy halen. Maar door zijn producties, energie en goedheid boeit dat eigenlijk helemaal niet.
