Misschien is acteur Denzel Washington wel de laatste echte geloofwaardige actieheld, zoals nu weer in de wraakexercitie The Equalizer. TPO spreekt de Oscar-winnaar in Parijs. “Pas als het er easy uitziet, heb ik mijn werk goed gedaan.” 

Denzel Washington blijkt vandaag in Hôtel Le Bistrol midden het chique achtste arrondissement van Parijs bijzonder vrolijk. Hij strooit met kwinkslagen, deelt schaduw-boksmoves uit en noemt de verslaggever van ThePostOnline aanhoudend The Dutch Cowboy. Prima, maar vanwaar die goedgeluimdheid? Diezelfde Dutch Cowboy heeft Denzel namelijk ooit in LA ook wel eens wat chagrijniger meegemaakt. “Ik heb me voorgenomen om niet te zeuren”, zegt de acteur, waarop meteen een serieuze toelichting volgt: “Ik heb een dik boek, dat ik altijd meezeul, waarin voor elke dag een goed voornemen staat. Vanochtend was dat ‘niet zeuren’. Het lijkt zo klein, maar het kan enorm lastig zijn, hoor, om het uit te voeren. Toch wordt je leven er iets beter van, weet ik. Ik denk dat het verbeteren van de wereld begint in de spiegel.”

Dat klinkt allemaal behoorlijk evangelisch (waarover later – jawel – meer), maar Denzel, die er voor zijn bijna 60 jaar patent en atletisch uitziet, gooit er acuut een charmante glimlach uit. “Man, moet je kijken wat er later gebeurt met je gezicht, als je constant zit te mekkeren.”

Washington’s rollen zijn doorgaans evenwel minder luchtig. Zijn personages blijken heavy en zijn karakterrollen levert hij steevast multigelaagd af. Niet voor niets toucheerde hij twee Oscars voor Glory en Training Day. Na het bruine brood van Flight, waarin hij een zuipende, snuivende en vrij pafferige gezagvoerder vertolkte, was zijn voorlaatste rol van de flegmatieke undercover DEA-agent Bobby Trench in 2 Guns een onvermoed komisch feestje. Maar nu is Denzel terug als de vertrouwde actieheld in de vette wraakexercitie The Equalizer, waarin hij creatief de Russische maffia verschalkt, evenals enkele corrupte agenten.

‘The Equalizer heeft twee boodschappen: popcorn & cola. Het is slim verpakt escapisme’

Appeltje-eitje, zou je denken, voor deze power-acteur die onder leiding van de betreurde regisseur Tony ‘Top Gun’ Scott een succesreeks met diverse helden neerzette, van Crimson Tide tot Man of Fire en van Unstoppable tot TheTaking of Pelham 1 2 3 (de laatste twee allebei in treintjes overigens). Maar niets is minder waar, bezweert Denzel in Parijs, die zijn hoofd in verbazing een kwart slag draait. “Ik zal je een voorbeeld geven. Als student had ik ooit een bijbaantje bij de Metropolitan Opera in New York. ’s Zomers trad het American Ballet daar altijd op, met Mikhail Baryshnikov. Van afstand, in het publiek, zagen zijn bewegingen er sierlijk en gracieus uit. Een prachtige illusie, want ik mocht backstage zijn brandende sigaret vasthouden en zag hoe zijn spieren zich dan spanden en hoeveel kracht het hem kostte. Nou, zo is het bij mij ook. Ik laat hier zo’n rol van een magazijnmedewerker, die stiekem de vechtskills heeft van een Navy SEAL, er simpel uitzíen. Joh, als iemand tegen mij zegt, dat zag er gemakkelijk uit, dan heb ik mijn werk goed gedaan.”

Dat Washington’s filmografie sinds zijn debuut in de vintage-ziekenhuis-serie St. Elsewhere nauwelijks enige inflatie kent, ligt niet aan hem, wuift hij TPO’s complimentje kordaat weg, maar geheel aan zijn oudste zoon, die zich blijkbaar intensief’s met pa’s carrière bemoeit. “Hij is een filmsnob. Hij weet er veel meer van dan ik. Hij is vooral professioneel American Football-speler, maar hij heeft tussendoor bijvoorbeeld ook nog even The Book of Eli geproduceerd. Mijn zoon is mijn adviseur. Hij zegt tegen mij welke scripts interessant zijn. En sinds hij mij Training Day aanraadde, spreek ik hem niet meer tegen.” Toevallig (of niet) is de regisseur van Training Day, Antoine Fuqua, ook de filmer achter The Equalizer, maar een aanvechting om weer een vergelijkbare productie te maken, hadden beide totaal niet. Washington: “The Equalizer heeft twee boodschappen: popcorn & cola. Het is slim verpakt escapisme.”

‘Voor mij is de Bijbel het belangrijkste gereedschap in mijn leven. Het is het woord van God’

Of er een deel II komt van The Equalizer, dat zich qua spektakel en charisma zeker leent voor een franchise, moet het publiek maar uitmaken, vindt Denzel, die sowieso zijn hele carrière graag relativeert. Met een big smile: “Ik deed laatst een dvd-marathon met Lenny Kravitz en daar zaten ook vier films van mij bij, Man on Fire bijvoorbeeld. En Lenny was totaal verbaasd, dat ik ze zelf nauwelijks gezien had. De verklaring is nogal simpel. Ik leef niet in het verleden. Mijn beste film, is mijn volgende film. Oh ja, ik kom mijzelf wel eens tegen als ik aan het zappen ben, maar meer niet. Ik denk niet: ‘Goh, ik ga nu naar huis, even een oude film van mijzelf opzetten’. Omdat ik toen toch zo goed was. Alleen Training Day heb ik bestudeerd. Maar dat was [Denzel lacht hardop] omdat ik voor een eigen project wat shots van Antoine wilde jatten…”

Het persoonlijk leven van Denzel is nogal onturbulent. Hij is al decennia braaf getrouwd en leverde vier succesvolle kinderen af, die studie’s aan Yale en Harvard afrondden. Wellicht komt het door Washington’s kerkelijke achtergrond. Hij groeide op in een domineesmilieu en zelf gireert de tweevoudig Oscar-winnaar geregeld bedragen van zes nullen aan religieuze doelen. Zoals 2,5 miljoen dollar voor de bouw van een kerk, The Church of God in Christ in het welvarende westelijke deel van LA, waar hij zelf woont. Dus deze vraag, hoewel off-topic, lijkt onvermijdelijk: wat betekent de Bijbel voor Denzel?
“Voor mij is dat het belangrijkste gereedschap in mijn leven. Het leert me levenslessen, positieve en negatieve. Het geeft je iets om na te denken, om te groeien, jezelf te begrijpen. Het is het woord van God. Trouwens, als dat je ding niet is, en dat kan prima, dan is het een uitstekende historische bron. Ik denk dat in iets geloven, een rotsvaste overtuiging hebben, of een leidraad, elementair is in het leven. Verder luister ik ook zoveel mogelijk naar dat ene corrigerende gewetensvolle stemmetje van binnen, dat je steeds op koers probeert te houden. Bovendien vind ik dat je altijd je missie moet blijven volhouden en dat je je daarbij niet moet laten ontmoedigen of intimideren door anderen.”
Voilà, Denzel’s successtory in een notendop.

‘Ik ben niet glad. Ik ben geen slijmbal. Ik ga niet dineren met een regisseur om een rol te krijgen. Ik kus niemands kont’

Zelf heeft hij in Parijs een meer nuchtere lezing over zijn bijna veertigjarige loopbaan in Hollywood. Wat ook helpt, stipt Denzel aan, is dat hij niet leeft in de glazen stolp die de filmwereld vaak blijkt. “Mijn vrienden zijn geen acteurs. Ik ken ze meestal nog van vroeger. Of ze waren de ouders van de schoolvriendjes van mijn kids. En ja, ze hebben nórmale banen. Beter! Sowieso maak ik slecht vrienden. Ik ben niet glad. Ik ben geen slijmbal. Ik ga niet dineren met een regisseur om een rol te krijgen. Ik kus niemands kont. Ik voel me niet een celebrity, ofzo. Ik wérk.”

Maar toch: alweer als held, wordt ie daar niet eens zat van? “Waarom?” Denzel gaat in zijn suite in Hôtel Le Bristol licht geraakt voor de vraag liggen. “Wat is er mis met helden? Het is herkenbaar voor het publiek: hoe een ogenschijnlijk normaal iemand, zich verrassend ontpopt als held. Held bén je namelijk niet, held wórd je. Je bent het altijd achteraf. Hoewel? Ik zag onlangs weer die Franse documentaire over die brandweermannen die op 9/11 het World Trade Center ingingen. Je ziet op hun gezichten, onder aan de Twin Towers, dat ze denken: ‘Dit zouden we weleens niet kunnen overleven’. Toch gaan ze. Dat zijn hélden. Ikzelf ben trouwens totaal geen held. Wil je een voorbeeldje? Nou, ik ben gek op zwemmen, maar ik durf de oceaan niet in. Man, ik ben echt panisch voor vissen.”

The Equalizer draait sinds donderdag 25 september in de bioscoop.