“Ik (…) liep naar de wc en liet mijn broek tot mijn enkels zakken. Ik leunde tegen de achtermuur, haalde mijn voorhuid heen en weer en kneedde met mijn andere hand ritmisch mijn ballen. Tessa en Madelon in hun hotelkamer in Milaan. Ik versnelde mijn tempo. Op hun knietjes zaten ze voor me op bed. Ik pompte het bloed door mijn lul. Onder hun billen door zag ik hun volle schaamlippen, perfect gevormd, vettig, blank. Ik voelde hoe nat ze waren. Hoeveel zin ze in me hadden, in mij, in mijn lichaam. Ik stootte bij ze naar binnen. Toen ik klaarkwam veegde ik het sperma met een stukje wc-papier van mijn hand en mijn eikel en trok mijn broek weer op. Doortrekken. Gulp dicht, jas aan, naar buiten.” (p.29)
Vindt u dit spannend? Dan moet u zeker de debuutroman van Thierry Baudet aanschaffen. De passages over geslachtsdelen en seksuele handelingen zijn weliswaar zeldzaam, maar ze staan toch centraal. Dat maakt dit boek tot een redelijk vies epistel. Het verhaaltje is simpel samen te vatten: promovendus Gregor bedrijft betaald de liefde met vrouwen. Ondertussen heeft hij wat relaties en is hij een emotioneel wrak, wat allemaal – psychologie! – is terug te voeren op zijn jeugd. Aan het einde van het boek is hij gigolo-af.
We lezen over meerdere dates van Gregor. Wat vooral opvalt is de uitgebreide kennis van de schrijver over wat vrouwen met de massagestand van de douchekop kunnen doen. Uit de verantwoording blijkt dat Baudet zijn schrijverschap zeer serieus heeft genomen: hij bezocht erotische websites en las vrouwenbladen om zich optimaal te informeren over massagestaven en andere erotische parafernalia.
Waarom spreekt deze roman totaal niet aan? Is het omdat de seks niet goed is opgeschreven en dus helemaal niet geil is? Had het allemaal wat erotischer, explicieter of juist minder expliciet gemoeten? Zijn het de verwijzingen naar de Viva waardoor je denkt dat je chicklit zit te lezen? Is het omdat dit boek in een hele korte tijd in elkaar is geflanst? Of is het gewoon omdat uw recensent homo is en nog nooit een schaamlip in het echt heeft gezien, laat staan een clitoris?
Wat zeker is, is dat er nog geen hype rond dit boek is ontstaan, al is het al enkele weken uit. Je hoort er niets van, behalve natuurlijk via een andere Jalta-auteur die het boek – uiterst voorspelbaar – de hemel in prijst. De stilte rond dit boek is raar, want de schrijver was bij andere boeken niet uit de media te slaan. Uw recensent las het boek als geprinte PDF – zonder de viezige omslag dus – waardoor ik aan niemands blik kon zien of men dit boek ook zou willen lezen, of het op zijn minst herkende. Het is snel stil geworden rond Voorwaardelijke Liefde.
Hadden we dit allemaal van te voren kunnen weten? Natuurlijk konden we dat. Een modern mediafenomeen is de alleskunner. Een zanger wordt musicalster en gaat presenteren, een spelletjespresentatrice denkt dat ze kan acteren en interviewen, een journaallezeres wordt Tweede Kamerlid en een popster lobbyist. De suggestie is dat iedereen tegenwoordig willekeurig een oude rol kan inwisselen voor een nieuwe.
Zo lijkt het alsof iedereen alles kan: veel talent, oefening of doorzettingsvermogen is er niet voor nodig om te interviewen, acteren, debatteren, schrijven of zingen. En zo kom je in de media de ene na de andere persoon tegen waarvan je denkt: was maar blijven doen wat je ooit deed, want daar was je wèl goed in. Verblind door het succes, probeert men op andere terreinen ook een graantje mee te pikken, met alle gênante gevolgen van dien. Dit boek is er het resultaat van.
Vriend en vijand zijn het erover eens dat Baudet een geweldig spreker is en dat hij het Europa-debat echt heeft verfrist. Had hij het daar maar bij gelaten.
