Een combinatie tussen uitgeklede punk en net niet helemaal indiefolk met hier en daar wat rock- en singersongwriterinvloeden. Het nieuwe album van Jamie T, Carry On The Grudge is lastig om in slechts één hokje te plaatsen. En dat is eigenlijk ook helemaal niet nodig, wat met zijn derde album levert hij een gevarieerd en gebalanceerde plaat af.
Jamie Alexander Treays, de volledige naam van Jamie T, wordt in 1986 geboren in Wimbledon. In 2007 komt hij met zijn eerste album, Panic Prevention, waarmee Jamie T in datzelfde jaar de NME Award voor Best Solo Artist mee naar huis neemt. De met goud bekroonde plaat wordt tevens genomineerd voor een prestigieuze Mercury Prize. Ook zijn tweede album Kings & Queens, dat in 2009 verschijnt, krijgt in Engeland de gouden status. Dan is het vijf jaar lang stil rondom de 29-jarige artiest. Nu is het eindelijk tijd voor zijn derde plaat.
Een gevarieerde plaat. Moeiteloos weet Jamie T. uitgeklede punknummers als Zombie, in de stijl van bijvoorbeeld Dave Hause, over te gaan naar dromerige nummers als Mary Lee, waarbij alleen nog een banjo en een meisje met een hoedje als achtergrondzang mist om het een ultiem indiefolkliedje te maken. Vervolgens passen nummers als Peter en Rabbit Hole weer meer in de rock-hoek. En het nummer Love is only a heartbeay away heeft ergens weer iets weg van Oude Maasweg van The Amazing Stroopwafels.
Uiteindelijk sluit hij af met het lieve liedje Show Me Love. Het brengt een mooie rust aan het eind van het afwisselende album. Ondanks dat afwisselende, weet Jamie T. toch een lijn in zijn album te houden. Is het de postpunk, het The Cure-achtige maar dan minder dromerig? Of is het Jamie T’s stemgeluid? Of misschien de juiste balans tussen de vele stijlen en een goede trackvolgorde. In ieder geval is Carry On The Grudge een album dat op repeat kan.
