Mijn tijdelijke toehuis is gelegen in de Bülowstraße, in het grensgebied van de buurten Tiergarten en Schöneberg, een stukje ten zuiden van Postdammer Platz. Veel inwoners van Berlijn kennen de straat als ééntje waar vrouwen nog wel eens te porren zijn voor een verzetje, tegen betaling weliswaar. Op warm weer geklede vrouwen spreken voorbijgangers aan met ‘hey schatzi’ en vragen of iemand ‘plezier wil maken’.
Recht onder het appartement dat ik bewoon, bevindt zich een bordeel, kundig vermomd als dranklokaal. A4tjes op de ruiten wenden ‘hierbinnen wordt gerookt’ voor als motivatie om al te prille jeugd te beschermen tegen vleselijke verlokkingen van de grotemensenwereld. Vanaf een plantenbak naast mijn voordeur bekijk ik graag de gewillige mannen die er, soms met veel aplomb, binnentreden. De verscheidenheid van klanten toont me dat verkrachters er vaak ook maar uitzien als gewone jongens. In het bestand zijn te ontdekken: kantoorklerken in te wijde pakken, ietwat dikkige huisvaders met snor, beschonken studenten, volgetatoeëerde spierbundels en, zonder uitzondering in groepjes, van die naar Jamin ruikende jongetjes met gucci-tasjes in getunede golfjes. Pechvogels uit alle lagen van de bevolking. Ik denk dat het binnentreden van een tweeëntwintigjarige stukjesschrijver uit Zaltbommel de vrouwen noch de uitventers zou verbazen.
Mij wel. Ik kan ik me niet voorstellen zelf ooit een prostituee te bezoeken. Mijn vrienden ook niet, zeggen ze. Al vertelde één me laatst een verhaal dat deze stelligheid ietwat doet wankelen.
“We hadden een feest in een oude fabriekshal, best wel tof. Het was echt zo’n typische sletavond, extreem oppervlakkig, maar daarom niet minder leuk natuurlijk. Beetje dansen, beetje babbelen en dan een hoekje opzoeken. Fluitje van een cent, allemaal van die internationalen in de grote vreemde stad, je kent het wel. Nou, ik had ook een chick versierd, en wát voor een. Een stoot. Ik was op slag verliefd, eerlijk. Van die zaadvragende bambi-oogjes, knaljetsers, Braziliaans kontje, alles erop en eraan. Frans dingetje, nog best aardig ook. Hadden we ons even teruggetrokken in een portiekje om de hoek. Niet echt wat je noemt romantisch maar verzin maar iets beters op zo’n moment.”
“Nou, we friemelen wat, maar dat gaat toch niet helemaal lekker in zo’n portiek. Je moet voortdurend opletten of er niet iemand langskomt. Dus ik zeg tegen haar: ‘Zullen we kijken of verderop een beter plekkie te vinden is?’, maar zij wil even blijven zitten. Prima, ik kan wel even alleen zoeken toch. Zij wacht wel. Nou je snapt, elke seconde is me één te veel, dus ik rennen. Rennen, rennen, nergens een fatsoenlijk plekje. En om het nu tussen de hondendrollen te doen is ook zo wat. Dus ik terug, met rasse schreden. Ik wil haar net vragen of ze dan mee naar mijn huis komt, is ze weg! Dat geloof je toch niet? Hadden we het zo gezellig, geen onvertogen woord, gewoon leuk. Weg. Ik die hele toko nog afzoeken, maar geen spoor van mijn Franse met de hertenogen. Is ze gewoon naar huis gegaan zonder iets te zeggen. Ik had geen nummer, niks. De trut.”
“Toen ben ik ook maar naar huis gegaan, ik had er allemaal geen zin meer in. Ik voelde me echt genaaid. Nee, niet dus; verlaten. Eenzaam. Ik was volledig bezopen en had behoefte aan troost, aan aanraking. Nu stonden er op mijn straathoek altijd ‘publieke vrouwen’ en die hebben volgens mij meer mensenkennis dan de gemiddelde therapeute. Één van hen spreekt me aan; of ik zin had in een avontuurtje. Ik heb mezelf gezworen nooit seks te hebben met en prostituee, het blijft misbruik, vind ik. Maar ik wilde wel even knuffelen, dus vraag ik haar of dat kan. Zegt ze: ‘natuurlijk. En dan verwen ik je een beetje’. Toen maakte ze er van die gebaren bij die aantoonden dat voor haar knuffelen toch iets anders was dan voor mij. Zeg ik: ‘nee, ik wil alleen maar knuffelen. Gewoon omdat ik je lief vind.’ Maar ik had nog maar vijf euro, dat was te weinig. Kon ik alsnog opdonderen.”
En soms, wanneer ik weer een man in mijn straat schuchter om zich heen zie kijken terwijl hij een meisje naar zijn auto meevoert, denk ik: ‘misschien wil hij alleen maar knuffelen’.
Beeld: Shutterstock
