Lang werd gedacht dat de donkere plekken op de maan waren veroorzaakt door de inslag van een asteroïde. Metingen van de zwaartekracht die door twee GRAIL-ruimtesondes wijzen echter op een supervulkaan. Zo is Oceanus Procellarum met een diameter van 2.800 bijna even breed als de Verenigde Staten waarschijnlijk zo’n enorme vulkaan.
Op een zwaartekracht-kaart blijkt de grens van Oceanus Procellarum zeshoekig van vorm. Omdat asteroiden bij een inslag nu eenmaal met een enorme snelheid een al even enorme klap veroorzaken zijn rechte hoeken uitgesloten. Helemaal niet omdat het om redelijk scherpe hoeken gaat. Men denkt daarom dat dit alles ontstaan is door vulkanische activiteit in de begintijd van de maan. Die koelde af en kromp zodat er enorme scheuren ontstonden.
Links de maan in zichtbaar licht, topografisch in het midden (rood is hoog en blauw laag), en rechts de zwaartekrachtkaart met de blauwe zeshoek
Via de scheuren stroomde de lava op de maan en vulde zo de kleinere inslagkraters. Er is echter nog een probleem. De hoeveelheid magma die over de maan stroomde betreft een enorme hoeveelheid. Men vermoedt nu dat de maan door radiografisch verval in de kern langer heet is gebleven dan gedacht.
Uitleg GRAIL missie
