Queridos amigos e amigas! Ik zal maar met de deur in huis vallen, zonder de spanningsopbouw die u van mij gewend bent. Er is vandaag sowieso geen Algarviaans cultuursupplement omdat mijn favoriete voetbalteam, Sporting Club Olhanense, gisteren een uitwedstrijd speelde tegen RKVV Azoren United. Bovendien is de aangekondigde literaire bordelenwandeling in Albufeira voor onbepaalde tijd uitgesteld omdat Apolosakifa geveld is door een hardnekkige aanval van mond- en voorbipsherpes en ze dus liever even geen heren ontvangt al schijnt de achterbips nog in redelijk onaangetaste staat te verkeren maar dan gelden er uiteraard andere tarieven, zeker voor wandelaars met latexvrees.
Gelukkig hebben mijn geliefde collegae van Portugal Portal vandaag een schitterende reportage over de trots van onze Algarve, flor de sal, zodat u in uw miezerige mistroostige vinexwijk en al dan niet met een doodswens toch een beetje op vakantie bent.
Ik kreeg dus een brief op hoge poten – om even terug te komen op dat met de deur in huis vallen – van mijn goede vriendin, de televisiepersoonlijkheid Sunny Bergman. U weet ongetwijfeld dat ik de research deed voor haar ontroerend geteleviseerde seksegodocument The Sunny Side of Sletvrees (ook VPRO!). De scene waarin ze bij een Afro-Afrikaanse medicijnvrouw haar schaamlippen laat vergroten door middel van hocus pocus en gewichten, heb ik bedacht alleen is het jammer dat ze nu voortdurend over haar vleesflappen struikelt en ze dus een corrigerende labia job moet ondergaan in Bio Revalidatiecentrum in de bossen nabij Arnhem. Enfin, dan hebben we meteen een nieuwe docu! Wat schrijft Sunny mij?
Lieve oom Tuur. ECHT shame on jouw geliefde broodheer de Volkskrant, voor die openingszin van dat haatzaaiende stuk deze week: “Pippi Langkous, het immens sterke, rijke meisje dat haar Villa Kakelbont deelt met een paardje en een aap, is een racist.”
Die hele zin is echt al zo ingestoken met ‘Jezus, wat een gezeik weer’. Het gaat er niet om dat Pippi een racist is, het gaat erom dat er in het verhaal bepaalde racistische uitspraken worden gedaan. Toen ik mijn kinderen Pippi voorlas censureerde ik het altijd – het idee dat Pippi’s vader automatisch koning werd van de ‘negers’ nadat hij aanspoelde vond ik stuitend koloniaal.
Pippi neerzetten als racist roept automatisch de verkeerde reacties op. Net zoals dat de mensen die Sinterklaas vieren niet per se racist zijn, maar Zwarte Piet daarom nog wel een racistische karikatuur is.
Enfin, Sunny elaboreert nog acht kantjes door en vraagt mij vervolgens voorzitter te worden van een aktiekomitee dat een nieuwe democratische doch verplichte kinderboekencanon gaat opstellen. ‘Foute kinderboeken’ (dit zijn de woorden van Sunny, lieve vrienden en vriendinnen) zullen worden herschreven of vernietigd door Quincy Gario (inderdaad, de Zeurpiet), Sunny zelve, dhr. Asha ten Broeke, juffrouw Natasha Gerson van de Stichting Tupperwareparty’s voor Mohammedaanse Vrouwen afdeling Noord-Nederland en een speciaal Einsatzkommando van Der Joop.
IJdel als ik ben, heb ik uiteraard even overwogen deze gewichtige functie aan te nemen. Echter: plotseling hoorde ik de stem van mijn lieve, wijze moedertje zaliger, die immers in het onderwijs zat en ik derhalve vanaf mijn geboorte al omringd werd door duizenden kinderboeken die nu op de brandstapel moeten van Sunny Bergman en haar claque. Ik waande mij de Saulus van Tarsus, hierna de apostel Paulus te noemen, op weg naar Damascus om daar de prille christelijke gemeenschap te decimeren, zo niet te elimineren of uit te roeien. Ik las bij de Joop overigens een voorstel om dit bijbelse verhaal van Quo Vadis – God begon immers ineens tegen Saulus van Tarsus (hierna de apostel Paulus te ouwehoeren en zei ondermeer: waar gaat gij henen, Saulus etc.) – om te zetten in een hedendaagse kontekst.
Paleisdominee Carel ter Linden – die toch al niet in God gelooft maar het bestaan van Allah daarentegen niet uitsluit – vond dat een prima idee en nu wordt het een ethisch-verantwoord verhaal van de duivelse machten der Coalition of the Willing die op weg zijn naar het zielige Kalifaat om daar de boel naar de Filistijnen te bombarderen. Enfin.
Mijn moeder riep mij aan en zei: ‘Tuurtje, krullebol van me, oogappeltje, je gaat toch niet mijn pedagogisch verantwoorde opvoeding verloochenen enkel en alleen omdat je hem een keer in dat propje van een Sunny Bergman hebt gehangen? Er is maar één vrouw in jouw leven en dat ben ik! Je moet vechten voor ons Nederlandse culturele erfgoed! Stalin enzo heeft toentertijd ook al die foto’s van de leiding van de Sovjet Unie geretoucheerd, en we hebben gezien waar dat toe heeft geleid. Niemand trapt nog in geschiedvervalsing dankzij de internets.’
Ik sputterde nog wat tegen en zei dat dat vleselijke dingetje van mij en Sunny in het kader van die documentaire viel en dat Sunny eigenlijk helemaal niet op zwarte mannen viel maar meer op gezellige blanke mannen van middelbare leeftijd waarmee ze na het ketsen ook nog eens een goed gesprek kon voeren om ze vervolgens naar de Jumbo te sturen voor een boodschap. Mama ging nog even door, als een hemelse spraakwaterval, maar ik moest haar hangen in verband met mijn deadline voor The Portugal Post.
Kijk, querido amigos e amigas: niets menselijks is mij vreemd en ik ben best ontvankelijk voor de argumenten van de Gideonsbende van Bergman. Diep in mijn hart ben ik een Gutmensch en ik moet natuurlijk ook subsidiegevoelig blijven gezien de projecten in mijn pijplijn. Ik vind echter niet dat een splintergroepering haar wil moet opleggen aan de zwijgende meerderheid. Ik las ook al ergens dat de hoofdredacties van het NRC, de Joop en De Correspondent vervangen moeten worden door Afro-Nederlandse en Arabierische, mohammedaanse mensen, een en ander in het kader van de diversiteit. Ik vind dat best ver gaan maar vooruit, ik ben ook niet de beroerdste: laat die medelanders dan eerst maar het Nationaal Diktee doen en dan kijken we verder. Als ze zo raar schrijven als ze praten, ik bedoel: Goddelijke Snor Kader Abdolah, Mohammed Rabbae, Regilio Tuur, Badr Hari, wat is dat in godsnaam voor Koeterwaals?
Niet voor niets worden die altijd ondertiteld in Nieuwsuur.
Een van de redenen waarom ik zo schitterend en beeldend schrijf, en vloeiend als de kerriestront in de riolen van New Delhi, is vanwege de duizenden kinderboeken die ik van mijn moeder moest lezen terwijl ik eigenlijk liever zat te rukken op de (getekende) ondergoedafdeling in de Termeulen Post, de voorloper van de Wehkamp en de Otto. Al die boeken moeten op Bergmans brandstapel. Arendsoog van vader en zoon Nowee, alle boeken van Karl May, de spectaculaire Zuid-Afrika romans van L. Penning, de Kameleon, Dik Trom, het schitterende oeuvre van W.G. v.d. Hulst en zo kan ik nog uren doorgaan. Al deze boeken zijn seksistisch, racistisch, koloniaal en wat dies meer zij. Eens maakte ik met mijn kompel Rob Muntz een radioprogramma over foute kinderboeken. Wij waren toen op bezoek aan de Openbare Bibliotheek van de grote stad Amsterdam en die hebben een kluis – ik zweer het – met boeken die je alleen mag inzien als je je legitimeert. Natuurlijk Mein Kampf en het verzamelde werk van Joke Smit maar onze aandacht ging uit naar de schitterende legendarische cultheld Hans Borrebach, dat moet u zelf maar even checken hier.
Mijn zus las de Olijke Tweeling en daarin werd heel veel gebadderd door de kindertjes want Borrebach was nogal een kindervriend en ze zag ze het liefst in hun adamskostuum in de vrije natuur. Tijdens de Tweede Wereldoorlog maakte hij heimelijk het affiche voor de antisemitische film De Eeuwige Jood dat volgens een door het Departement van Volksvoorlichting en Kunsten ingehuurd enquêtebureau zijn doel voorbij schoot. Dat was natuurlijk niet zo netjes maar daar had ik geen weet van, toen ik twaalf was en de puddingbuks leeg kwatste op de Olijke Tweeling. Maar goed, Borrebach lag in de kluis. Ik hoorde daar ook dat Francisco van Jole Broeder Gregorio, de schrijver van Wipneus en Pim, had aangegeven bij de Amsterdamse politie. Die was namelijk ooit veroordeeld wegens kindermisbruik en Zijn Excellentie Frans Timmermans en Jolo behoorden tot de slachtoffertjes. De delen van Wipneus en Pim werden geschreven door vijf leden van de congregatie van de Broeders van de Onbevlekte Ontvangenis van Maria uit Maastricht. Broeder Gregorio schreef 17 delen van de reeks en ging op tournee langs scholen. De boekjes werden uitgebracht onder het pseudoniem B.W. van Wijckmade en A.B. (Alle Broeders) van Wijckmade en ook B.H. (waar de H staat voor herschreven) van Wijckmade. Broeder Gregorio, oftewel Ed (Edward Antoon Marie) Pieters, overleed in 1990. Van de Wipneus en Pim-boekjes zijn meer dan een miljoen exemplaren verkocht. Schrijver A.H.J. Dautzenberg hield later in NRC Handelsblad terecht een pleidooi voor de merkwaardige reeks boekjes over de af en toe sardonische kabouters. ‘Er zit geen christelijke barmhartigheid in de wereld van Wipneus en Pim, goed en slecht lopen door elkaar heen, er zijn echo’s van Edgar Allan Poe. Dit heeft mij gevormd. Verhalen zonder moraal vind ik heerlijk.’
Alles goed en wel: dankzij het kordate en vooral dappere optreden van Jolo liggen de boekjes van Wipneus en Pim nu ook in de kluis, en daar horen ze thuis en dat rijmt. Van de week hoorde ik ook nog dat boekhandel Bol.com op advies van Jolo en Sunny Bergman de boeken van de pedofiele kinderboekenschrijver Gie Laenen per direct uit zijn assortiment heeft verwijderd. Kindervriend Gie zou tusen 1978 en 2002 minstens 25 jongemannen hebben aangerand. “Bol.com hecht waarde aan het hebben van een breed en diep assortiment van artikelen zodat klanten altijd maximale keuze hebben,” meldt pr-manager Maurice Nieuwland terecht. “Wij hechten echter ook waarde aan maatschappelijke normen en waarden en zijn ons ervan bewust dat een ethische kwestie als deze uiterst gevoelig ligt. Derhalve zijn de titels van Laenen dankzij De Joop en Sunny Bergman per direct uit ons assortiment verwijderd.” Gie Laenen (Turnhout, 1944) was al jaren een literaire persona non grata in België. Zijn uitgeverij Lannoo wilde niks meer met hem te maken hebben.
Enfin, ik moet ineens nodig poepen. Gisteren een Algarviaanse bonenstoof gemaakt en dan weet u genoeg en dus ga ik afronden. U weet dat Tom en Jerry ook racistisch zijn en Quincy Gario gaat daarom namens de Neue Kulturkammer wat fröbelen en knippen in die zo schattig lijkende tekenfilmpjes uit mijn jeugd. Met name de zwarte huishoudster, Mammy Two Shoes (je ziet enkel haar benen) is Quincy een doorn in het oog en in de nieuwe Tom & Jerry is zij ineens president van de Verenigde Staten van Amerika!
Dhr. Asha ten Broeke zelf gaat een nieuwe versie maken van Kuifje in Afrika. Zij stoort zich aan het taalgebruik van de negermensen in het zo onschuldig lijkende stripverhaal: ‘Hi! Hi! Hi! Blanke massa hier geweest zijn en Zwartje geslagen hebben… Koko bang zijn… En blanke m’neer weggaan met tomobiel…’
Maar zo praten Mohammed Rabbae en Regilio Tuur ook! Enfin, Asterix en het olifantje Babar gaan ook onder het mes omdat die kolonialisme prediken, er wacht de claque van Bergman een loodzware taak. Waar gaat dit heen beste mensen, ik hou mijn hart vast! Ik heb in ieder geval al een tip voor de nieuwe Kulturkammer: haal die verdomde sigaretten en sigaren uit de kinderboeken. In Engeland zijn ze al goed bezig, daar wordt mijn jeugdheld Churchill niet meer afgebeeld met sigaar.
KIJK EN HUIVER!
We leven in het einde der tijden mensen, de tekenen zijn daar en dan heb ik het vandaag nog niet eens over de vijfde colonne der Mohammedanen in Nederland gehad. Ik ga poepen, até pronto!
