In Nederland is ze nog geen grote naam, maar dat laat Scarlett O’Hanna qua talent niet onderdoen voor haar collega-muzikanten. Op haar zesde begint ze met piano spelen, op haar zestiende schrijft ze haar eerste liedje en inmiddels is het alweer zeven jaar geleden dat de in Brussel wonende Française haar band opdoekt en besluit solo te gaan. “Nog steeds word ik elke dag wakker en vraag ik mezelf af wie ik nou eigenlijk ben.”
Die vraag speelt een grote rol in de muziek van O’Hanna. “Ik vertel geen specifieke boodschap, meer over hoe ik hier kom en wat ik zie. Het is een soort volwassen worden. Ik denk niet dat je voor je dood stopt met volwassen worden”, vertelt de songwriter. “Mijn muziek gaat over hetzelfde als waar ieders muziek over gaat, over het leven, relaties en hoe we er mee omgaan. Of er niet mee omgaan. Hoe we sterk of zwak zijn, klaar of niet klaar zijn om dingen te doen. Hoe we vast zitten in een verlangen naar vrijheid, en tegelijk voelen we ons helemaal niet vrij.”
O’Hanna is zestien als ze haar eerste nummer schrijft, nog steeds verveelt het niet. Steeds rolt ze opnieuw in het creatieve proces van een verhaal vertellen door muziek. “Je raakt gewend aan een paar dingen van jezelf, zoals weten waar je van houdt. Maar dan in het algemeen. Je weet bijvoorbeeld dat je van ijs houdt, maar je weet niet of je vandaag zin hebt in citroen of aardbei. Vandaag kies je aardbei omdat je meer in een aardbei-bui bent. Zo gaat het ook met muziek maken, je praat altijd over hetzelfde, maar je probeert het elke keer van een andere kant te bekijken.”
Over of het lastig is om niet vast te raken in een patroon of sleur zegt O’Hanna: “Als ik een nieuw nummer schrijf, hoor ik meteen of het iets is wat ik al gedaan heb. Dat is onmogelijk, ik kan niet twee keer hetzelfde doen. Dat haat ik. In een creatief proces is het deprimerend als je steeds hetzelfde doet. Je gaat ergens heen, het is niet zomaar een proces wat je herhaalt.”
“Elke dag word ik wakker en vraag ik mezelf af wie ik nou eigenlijk ben. Ik heb altijd vragen en stel ook overal vragen bij. Het maakt me bang als ik mensen zie die gewoon hun leven lijden alsof het een rechte weg is die ze volgen. Ze rijden alleen maar door, stoppen nooit even. Ze kijken wel maar zien niks. Er zit een verschil tussen kijken en zien.”
O’Hanna groeit op met muziek, haar eerste muzikale herinnering is in de oude auto van haar moeder luisteren naar een cassettebandje met onder andere The Police, Sade, David Bowie en Paolo Conte erop. “We hadden zo’n oude auto met twee hele slechte speakers achterin. Ik zat dan achterin aan mijn speaker gekluisterd. Ik weet niet of ze me muzikaal gezien echt hebben beïnvloed, maar de manier waarop deze mensen muziek zien, de visie die ze hebben, zeker wel Ik groeide met ze op, ergens voelt het alsof ze familie zijn. Verre neefjes en nichtjes die ik nog nooit heb gezien, maar die altijd een verhaal te vertellen hebben. Ik ken die verhalen door en door. Maar nog steeds als ik in een bar zit en Roxanne, de meest weerzinwekkende titel van The Police, dat is alsof ik iets eet wat mijn moeder vroeger voor me kookte doen ik nog een kind was.”
“Het zijn een soort souvenirs. En tegelijk hoor ik elke keer dat ik naar deze artiesten luister wel weer wat nieuws, hoe vaak ik de nummers ook heb gehoord. Hun muziek wordt volwassen met je. Elke keer krijgt het een nieuwe betekenis. Of je hoort dingen waar je eerder nog niet de kwaliteiten voor had ze te horen of zien.”
Ook wat haar eigen muziek is O’Hanna veelzijdig. Ondanks dat ze een klassieke opleiding heeft gehad, is haar muziek lastig in een genre te plaatsen. “Mensen hebben moeite me een labeltje op te plakken. Terwijl het daar niet om gaat, het gaat om de muziek. Niet op welk plekje me gaan vinden in de cd-winkel. Ik vind die labeltjes onzin, het is net als een stemming. Precies hoe je wakker wordt. Het verandert steeds. Het ligt maar net aan je stemming, het weer en of je ’s ochtends wel koffie hebt gehad. Zo is het ook met muziek. Ik zou het ergens bij indiepop of indierock plaatsen, maar ik weet niet eens meer wat dát precies is. Volgens mij weet niemand dat weer. Het zijn maar woorden. Ik heb liever bijvoegelijk naamwoorden die mijn muziek beschrijven dan een stijl of genre.”
