Het is dinsdag rond half twee. Dit is het tijdstip waarop burgers de mogelijkheid krijgen een petitie aan te bieden aan de Tweede Kamer. Dit is het moment dat de wensen van burgers zich aan de politiek zullen openbaren. Dat gebeurt op een strak georganiseerde manier. Elke petitie wordt bij een zuil uitgereikt waarop de naam van de betreffende Kamercommissie staat. Er is precies een kwartier de tijd.
Een buitenstaander vermoedt dat hier allerlei burgercomités hun wensen aan de politiek komen meedelen, maar het tegendeel blijkt het geval. Van de drie petities van vanmiddag worden er twee uitgereikt door organisaties en een door een individu. Handtekeningenacties liggen helemaal niet ten grondslag aan deze petities, die dus formeel ook helemaal geen petities zijn. Een verwarrend geheel.
De Kamercommissie voor Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking ontvangt vandaag een ‘petitie’ van Plan Nederland, de organisatie die bekend werd als Foster Parents. Het is echter geen petitie, maar een jaarlijks rapport over meisjes. In theorie krijgen meisjes steeds meer rechten, leren we, maar in de praktijk valt dat tegen. Onderwijs en rolmodellen zijn voor meisjes heel belangrijk. In ontwikkelingslanden schort het met name aan die rolmodellen.
Een vrouw, twee meisjes en een man vertellen over allerlei projecten. Ook Plan heeft het strak georganiseerd. De meisjes dragen kleurige corporate T-shirts, er is een demonstratie, een professionele fotograaf en een strak vormgegeven rapport. Er zijn veel Kamerleden gekomen: Eijsink (PvdA), Smaling (SP), Sjoerdsma (D66), Voordewind (ChristenUnie), De Caluwé (VVD) en Geurts (CDA). Ze poseren gezamenlijk voor de fotograaf.
Vanmiddag heeft @MoniquevantHek in de 2e Kamer het Because I Am A Girl rapport 2104 uitgereikt aan commissie BH&OS. pic.twitter.com/cv6zA3Bnkt
— Plan Nederland (@PlanNederland) October 14, 2014
Er is ook tijdsdruk. Angelien Eijsink wil al afronden als de twee meisjes aan het woord zijn geweest, maar ze is te snel. Een man wil nog vertellen over meisjes in Indonesië en er is een demonstratie met de laptop. Het ziet er virtual reality-achtig uit. Pas ruim na de bel voor de vergadering kunnen de Kamerleden weer gaan. “Er komt nog een executive summary,” zegt een van de medewerkers.
Organisaties lijken dit vaker te doen. Vredesclub Pax heeft vandaag ook een petitie aangeboden over vrede in Gaza. Het idee dat petities een middel zijn voor burgers om hun stem te laten horen, lijkt hier naar de zijlijn te zijn verschoven. Deze organisaties gebruiken dit middel om hun standpunten onder de aandacht te brengen. Als een rapport wordt opgestuurd naar een Kamercommissie, verdwijnt het vaak in de papierbak. Een ‘petitie’ verhoogt de attentiewaarde.
Voor burgers is de Tweede Kamer vaak een onneembaar bastion. Hoewel ze kunnen bellen en mailen, is de kans dat ze effectief hun stem kunnen laten horen – ondanks alle goede bedoelingen – klein. Maatschappelijke organisaties hebben juist veel mogelijkheden de Tweede Kamer te beïnvloeden, maar gebruiken nu het middel wat bij uitstek geschikt is voor burgers. Petities zijn het moment dat Kamerleden willen luisteren, dus maatschappelijke organisaties staan op de stoep.
Ik maak aantekeningen. “Waar bent u van?” vraagt een communicatiemevrouw van Plan. Ze maakt zich zorgen over wat ik ga schrijven. Pottenkijkers lijken hier niet gewenst. De verslaggevers van de NOS begrijpen het beter dan ik. Chris Ostendorf, Dominique van der Heyde en Nynke de Zoeten lopen langs en kijken niet op of om. Welke petities er worden aangeboden, maakt eigenlijk niets uit.
De Haagse Grabbelton is een rubriek van notities, geruchten, observaties en onbewezen theorieën uit de Nationale Vergaderzaal. Maar u vindt hier ook de kruimels die de kolommen bijna niet haalden en hopelijk ook enkele krenten uit de Haagse Pap. Maar wat doet Chris Aalberts eigenlijk de hele tijd in Den Haag? Daarover binnenkort meer. (Foto: Plan Nederland)
