Pardon? Mag ik even een teiltje? Nee, niet voor mezelf, maar voor Ronald de Boer. Ex-international. Nog maar net bevrijd van een spraakgebrek in zijn eigen taal en met de hakken over de sloot een avondcursus steenkool-Engels afgerond in het plaatselijke buurthuis. Daar zat ie dan, als commentator van het Nederlands elftal bij de sjieke Engelse televisie. Het vetkuifje fier naar achteren, zelfverzekerd, na een jarenlange media-training, die nu pas zijn vruchten afwerpt. Het duurde even, want Ronald valt in de categorie zorgenkindje en trage leerling.
“Guus (Hiddink) is meer een peoplemanager”, vindt Ronald. “Een arm om de schouders van de jongens heen en een dolletje maken, terwijl ze sturing nodig hebben.”
“Guus heeft een mooie erelijst, maar zijn tijd is geweest. Als trainer en als bondscoach. Alle respect voor Hiddink, maar hij is 67.”
“Hiddink heeft geen tactisch plan, in de zin van ‘let the guys show them‘. Hij zegt niet tegen de jongens, dit is onze tactiek. De druk op Guus is enorm toegenomen, al vóór zijn aanstelling, want Ronald Koeman wilde graag, maar men heeft toch Hiddink genomen.”
De gebroeders De Boer zijn nergens zo goed geparodieerd als in de 538 radioshow van Edwin Evers, die regelmatig met ze ‘belde’. Evers zette Frank en Ronald steevast neer als laagopgeleide, naïeve sukkels, die nauwelijks te verstaan zijn vanwege hun tergende, slepende en nasale stemgeluid. Domme jongens die het bij toeval gemaakt hebben, omdat ze aardig tegen een balletje konden trappen.
Toen ik Ronald gisteren zag acteren bij onze Britse collega’s werd de grenzeloze fantasie van Evers pure werkelijkheid. Daar zat inderdaad een omhooggevallen voetballertje, vol in beeld bij de BBC, die één van de beste voetbaltrainers van de wereld in twee minuten volkomen onderuit haalde. Het kan niet anders zijn dan dat er iets vreselijks is gebeurd tussen de gebroeders en Guus. Het optreden van Ronald de Boer heeft een bedorven basis, waar u en ik als leken te weinig vanaf weten. En hoe mooi en effectief is het om de televisie als boodschapper te gebruiken, die jouw braaksel feilloos aan de kijker én Guus overbrengt? Een laffere manier bestaat er niet.
Na het item met De Boer was het bruggetje naar ‘de Zwarte Piet’ snel gemaakt door Rob Trip. U begrijpt het toch wel? Hiddink krijgt ‘de zwarte Piet’ en Gouda ook op 15 november. De stad is dan de plek waar de Sint met zijn inmiddels gemêleerde knechtenteam aan land gaat.
“Het geheim van Gouda eindelijk onthuld”. U denkt dat ik een dolletje maak, maar dit is een letterlijk citaat van NOS-verslaggever Kees van Dam, de doodgraver onder de reporters. Als ik Kees hoor en vooral zie moet ik altijd aan een volle kerk rouwende mensen denken met Van Dam op de kansel, die het volk bewogen toespreekt. Kees was bij uitstek geschikt voor het commentaar bij de stoet lijkwagens, na het tragische neerhalen van de MH 17. Daar kent u hem vast nog van.
Dat onze natie rijp is voor een langdurige psychoanalyse werd vooral gesymboliseerd door de burgemeester van Gouda, door Kees aan de tand gevoeld. Zonder met zijn ogen te knipperen sprak de plaatselijke autoriteit over “stroopwafel- en kaaspieten, goudgeel geschminkt”.
Het keiharde nieuws was, dat het om acht alternatieve Pieten gaat op een populatie van 200 knechtjes van de Goedheiligman. Mag ik nog even het teiltje? We houden dus zeggen en schrijven 192 zwarte exemplaren over. Een prachtige weerspiegeling van een zinloze en vooral krankzinnig discussie, waar een landelijk en kwasi-inhoudelijk NOS-Journaal probleemloos in mee gaat.
Toch is een nuance eerlijkheidshalve op zijn plaats. De burgervader liet aan Kees, dus aan het ganse volk, weten, dat Gouda al eerder het moderne, geëmancipeerde pad was ingeslagen. Al ruim voordat de stad werd uitverkoren voor de nationale intocht van de Sint. “De Pieten hier waren al niet helemaal zwart meer”, onthulde de burgemeester aan Kees voor de camera, “maar donkerbruin”.
Ook de oorringen waren via een gemeentelijke verordening al verboden in de stad, net zoals de rood gestifte lippen van het voormalige, zwarte slaafje.
Jammer, want die combinatie van dat zwart en rood vind ik persoonlijk nu juist zo sexy. Dat werd volop bewezen in het programma na het NOS-Journaal op NPO 3, Love at First Kiss. Een zwarte kandidate werd daar afgelebberd door een witte kaaskop (kandidaat voor Gouda?), hetgeen leidde tot én een speeddate van twee minuten én zelfs een langer onderonsje in de stad. Dus dat komt wel goed met die twee.
De vrome Yvonne Jaspers van de KRO, die ondanks haar geloofsopvatting probleemloos handelt in tuinmeubels en theeserviezen via de achterdeur van Boer zoekt Vrouw, mag zich zorgen maken. Love at First Kiss is hardcore dating, daar kunnen de boertjes nog iets van leren.
Ik vraag me wel af of de staatssecretaris van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap Sander Dekker, het tongen ook als oprecht, educatief en misschien wel informatief item beschouwd, gezien de nieuwe koers van de publieke omroep.
Persoonlijk zou ik de bewindsman willen adviseren om eens een onderzoekje te doen binnen het NOS-Journaal met de vraag wat daar nog de serieuze criteria zijn voor een nieuwsitem.
