Wat ik al jaren beweer, voltrok zich donderdagavond in theater Carré aan die fraaie, Amsterdamse Amstel. Het ijzeren gordijn, dat decennia lang de publieke van de commerciële omroep van elkaar moest scheiden, is opgetrokken. Het bastion van de publieken kraakt in al zijn voegen. Er waait eindelijk een frisse wind door Hilversum.
De mannen van Voetbal International (VI), onder leiding van Wilfred Genee, mochten deze week al eerder hun triviale voetbalpraatjes verkopen in DWDD, met een bewonderende Matthijs van Nieuwkerk aan de zijlijn. Humberto Tan, de winnaar van de Zilveren Televizierster Man, volgens Anita Witzier een “stofgevoelig” object, mocht na zijn uitverkiezing zijn commerciële talent direct tentoonspreiden in een interview met de genomineerden voor de gouden ring aan zijn stamtafel. Flikken Maastricht, Syndroom en Penoza.
Tan was overigens op zijn slechtst tijdens dat voorgeproduceerde toneelstukje. “Wat is de invloed van acteren op je privéleven”, een vraag aan actrice Monic Hendrickx, is er toch echt eentje regelrecht uit de schoolkrant. En “is het hard werken, daar, bij Penoza” werd door Monique ook keurig gepareerd. Alle mensen die geld moeten verdienen, moeten toch hard werken, Humberto. Met die droge, simpele conclusie van de in mijn ogen meest getalenteerde vrouw van de avond, relativeerde ze de oppijpshow in Carré in luttele seconden.
Gek hè, dat televisiemakers zelf niet in staat zijn om een fatsoenlijk gala af te leveren met enig niveau. Ook de negenenveertigste keer niet. Lauren Verster, het liefje van Jort Kelder, dus steeds meer in beeld en in de markt voor flinterdunne optredens, mocht in een vette auto door Nederland. Met een koffertje vol champagne mocht ze op speelse, sexy wijze de geschiedenis van de tv ontrafelen. Lauren had zich duidelijk verdiept in de materie, want was perfect op de hoogte van het komische, niet bedachte optreden van Jan de Hoop in het vroege RTL-Nieuws. Ook Jan was door de kijker uitverkoren en is terecht favoriet bij veel kijkers. Hij maakt wél het onderscheid en dat geldt niet voor Verster.
Tenenkrommend was het optreden van Caroline Tensen en Anita Witzier, die jarenlang smeekte om de ring en hem op de valreep alsnog kreeg. Uitgedost in hun trouwjurken wauwelden ze minutenlang de uitzending vol, die ook in een half uurtje afgetikt had kunnen worden. Spreekstalmeester Jan Smit miste ook de subtiliteit en intelligentie om de show nog enig cachet te geven. Een misvatting van de AVRO/TROS om Jan voor deze klus te vragen, want Carré meenemen naar de “climax” is toch net iets anders dan op vakantie met je Volendamse vriendjes in De Zomer Voorbij. Onderbroekenlol wreekt zich in een twee uur durende show.
Jan weet wat het betekent om een ring te krijgen. In 2005 manipuleerde hij al zijn fans tijdens talloze optredens door het land om vooral op hem te stemmen. Een geraffineerde aanpak waarmee hij de gedoodverfde favoriet Boer zoekt Vrouw op de knieën kreeg. Een trucje dat feilloos werd gekopieerd door weer de mannen van VI, die iedere avond een oproep deden in hun programma bij RTL en, net zoals Smit, in 2011 de felbegeerde televisieprijs in de wacht sleepten. Temeer een bewijs dat die Televizierring een lege huls is zonder enige creatieve waarde of erkenning.
“TV-professor” Bert van der Veer schoof ook nog even als verplicht nummer aan bij Jeroen Pauw om het gala te evalueren. Pauw had werkelijk geen enkel benul van wat er verder dan zijn eigen programma op televisie is, maar wilde zijn collega’s van de AVRO/TROS blijkbaar een dienst bewijzen. Voor wat hoort wat, want de volgende keer kun jij weer om een wederdienst vragen. Van der Veer was al zo’n twintig keer aanwezig op het feestje en roemde de “glamourformule”. Een waardig programma, strak geformatteerd waarin de laatste vijf minuten cruciaal zijn.
Flikken Maastricht won, want blijkbaar zijn u en ik steeds gekker op dood, verderf, misdaad en bloed, concludeerde de voice over van Peter R. de Vries, onze nationale speurneus. Een genre programma dat in mijn ogen bij uitstek geschikt is voor de commerciële zenders.
Dus rijst de vraag die ik deze week al eerder stelde, wat is de informatieve, educatieve waarde van een dergelijk programma voor de publieke omroep nieuwe stijl? Daar hoort het dus niet langer meer thuis. Als staatssecretaris Dekker echt met harde hand wil hakken in het huidige aanbod, zal dat ten koste gaan van kijkcijfers en het liquideren van prijswinnaars zoals Flikken Maastricht. Maar misschien krijgen we in de toekomst dan wél winnaars die op de inhoud van hun programma’s worden afgerekend in plaats van sensatie en het koketteren met mongooltjes.
