Ieder jaar is het weer raak in oktober, voor iedereen die in het nachtleven werkt is het een week waar insomnia een vaste partner is. Want ook dit jaar staat Amsterdam weer in het teken van het Amsterdam Dance Event. ADE dus, en ik moet eerlijk zeggen dat ik met dit verlengde weekend altijd een haat-liefdeverhouding heb gehad.
Waar een paar jaar geleden een paar clubs participeerden, lijkt nu de hele stad in het teken te staan van het geel-zwarte monster dat nu zelfs claimt het grootste dance-evenement in de wereld te zijn. Daarmee zou het de titel van de Winter Music Conference (WMC) overgenomen hebben, maar is dat we zo?
De WMC is jarenlang de plek geweest waar je in de laatste week van maart moest zijn. Niet alleen omdat de locatie (Miami) helemaal niet verkeerd is na een kille winter, maar vooral omdat de hele industrie zich daar jarenlang verzamelde om elkaar te ontmoeten, nieuwe plannen te smeden en een legitieme reden te hebben om feestjes aan het zwembad te geven. South Beach was een mekka voor promoters, clubbers, fans en dj’s die zich van locatie naar locatie sleepten, met meestal maar een paar uur slaap achter de rug.
Maar de WMC is de laatste jaren flink aan het devalueren. Niet alleen doordat een reisje naar Miami een flinke financiële last is, maar vooral door twee andere redenen: spring break en Ultra. Spring break is een voorjaarsvakantie op de universiteiten in Amerika, en waar wij in Europa misschien nog even de laatste sneeuw in de Alpen mee pakken staat deze week in de States in het teken van zuipen, seks en met je opgepompte lichaam op het strand paraderen. Het dance-event Ultra is daar het logische gevolg van. Waar WMC gangers voor soulvolle (house)muziek komen, hebben deze neanderthalers interesse in iets totaal anders. Er moet namelijk gestampt worden. Waar Louie Vega eerst de ster was, zijn Avicii en Afrojack dat nu. En om dat te faciliteren is Ultra in het leven geroepen.
Het straatbeeld is totaal anders nu de house heads zijn vervangen door de spierbundels. Maar toch zal ik altijd van de WMC blijven houden. Niet alleen omdat ik daar mooie avonturen en gigs heb meegemaakt, maar vooral omdat muziek altijd centraal stond. Dj’s waren benaderbaar (men liep immers gewoon op straat), het was tof om met buitenlandse dj’s te draaien en zo een connectie te maken maar er was een ding dat er voor mij altijd bovenuit sprong. De day time events. Oftewel, de feesten overdag. Tijdens die ene week in Miami leek er in ieder hotel, restaurant en op iedere straathoek wel een dj set te staan. De muziek was niet te vermijden, en bovendien waren de meeste evenementen gratis waardoor je fijn van plek naar plek kon lopen.
En deze laatste paar punten is wat ik altijd gemist heb tijdens ADE. Doordat de grote (Ultra-)jongens acte de présence geven is het tastbare van de WMC er niet, en de mengeling van buitenlandse en Nederlandse d’s is ook ver te zoeken. Tenslotte staan veel avonden in het teken van label nights waardoor het of een Nederlandse line up is, of een buitenlandse. En hoewel ik altijd de voorkeur aan de eerst optie zou geven, is het meestal de tweede optie die je tegen komt. Het is jammer dat het talent dat Nederland op dj gebied heeft een weekje iets anders moet gaan doen, in plaats van een podium te bieden waarop wij kunnen laten zien te wereld aan te kunnen.
Maar wat ik vooral mis zijn de dagevenementen. Natuurlijk is 28 graden in Miami is wel even iets anders dan hier in oktober, maar toch mis ik het. Deze kleinschalige evenementen zijn de kans om nieuwe dj’s te ontdekken en rustig een biertje te drinken met iemand die je kent van Soundcloud. Overigens is het wel grappig dat ADE en de WMC een eigen conferentie organiseren, maar traditiegetrouw gaat niemand in de scene daar naar toe, waardoor er juist meer reden is om dagevenementen een kans te geven.
Alhoewel ik dit jaar meer aan het genieten ben bij ADE dan in de voorgaande jaren knaagt er toch iets. Meerdere buitenlandse contacten hebben al aangegeven niet meer naar Miami te gaan, maar vervolgens richting Amsterdam te komen. Iets wat ik alleen maar toejuich, zolang de spring breakers maar thuis blijven.
