Lieve kijkers thuis, u wordt volkomen in de zeik genomen. En nog wel door de man die ervoor moet zorgen, dat u iedere avond rustig gaat slapen. Want Dick Schoof, Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding en Veiligheid, waakt over u. Althans, dat zou ie moeten doen, maar op donderdagavond stond ie doodleuk een potje nationaal te liegen in de opening van het Achtuurjournaal.
“Wat is er aan de hand”, vroeg de verslaggever. En nu komt ie, uit het zuinige mondje van Dick: “Er is niet zoveel aan de hand.” Pardon? Spoel het fragment maar eens in alle rust terug en luister naar wat hij daarna zegt. “Zoals we nu in Canada zien, maken wij ons óók zorgen over of we deze mensen (moslimterroristen) nu ook in Nederland tegenkomen.” Vandaar meer politie bij u rond de plaatselijke Albert Heijn en extra politie-inzet bij stations en openbare gebouwen.
Er is dus wél degelijk een causaal verband tussen de twee aanslagen in Canada en het verhogen van de waakzaamheid in ons eigen land. Maar dat wordt zowel door Schoof als onze minister van defensie, Jeanine Hennis-Plasschaert, later in Oog in Oog bij Sven Kockelmann, glashard ontkend. En ik vraag me af, waarom?
Als u Dick beeldje voor beeldje terugspoelt, kunt u zien, dat hij per vraag ongemakkelijker wordt en zich als een beginneling, tijdens een mediatraining, per seconde onzekerder profileert. Een typisch voorbeeld van een vazal, een ja-knikker. Onze nationale politiechef zonder ruggegraat en van hogerhand aan de ketting gelegd. Lichaamstaal wordt op tv uitvergroot alsof Dick onder een vergrootglas ligt. Heel raar dus dat een ervaren verslaggever van onze andere nationale trots, het NOS Journaal, daar geen enkel benul van heeft of op anticipeert.
Bij Dick zie je het heel goed dat ie staat te liegen, Plasschaert is duidelijk meer gepokt en gemazeld. Jeanine gooit haar volle lippen in de strijd en zelfs een slecht acterende Kockelmann kreeg geen poot aan de grond. Zonder enige moeite pareerde de bewindsvrouw het offensief van de gemankeerde interviewer, die binnen vijfentwintig minuten het hele dossier defensie met haar door wilde nemen. Dus van de gevolgen van foute verf en schoonmaakmiddelen voor het defensiepersoneel tot Syrië, de inzet van de Joint Strike Fighter (JSF) en een artikel in Der Spiegel. Daarin stond dat de rebellen verantwoordelijk zijn voor het neerhalen van de MH17, nadat ze de raketinstallatie op de Oekraïners hadden buit gemaakt.
Kockelmann maakt een klassieke, journalistieke denkfout die je op de School voor Journalistiek op de eerste dag al meekrijgt. Niet kiezen, maar wél willen scoren. De interviewer had zich moeten beperken tot de hamvraag: wat is het verband tussen de aanslagen in Canada en de verhoogde paraatheid bij uw dorpsuper of NS-station. Tot vier keer toe liet Plasschaert de term “substantiële” dreiging vallen, want er is nog steeds geen sprake van een mogelijke, aanwijsbare aanslag. Schoof drukt zich exact hetzelfde uit in het diplomatieke defensie- en politiejargon en wél zo doorzichtig, dat je aan alles ruikt en proeft dat de waarheid op een angstvallige manier geweld wordt aangedaan. En ik vraag me af, waarom?
Het is het journaille zeer kwalijk te nemen dat het echte scenario van Schoof nog steeds niet uit de la van zijn bureau is gevist. Dat lijkt me bij deze man appeltje, eitje, gezien zijn uitstraling en chronisch gebrek aan autoriteit. Wie is er verantwoordelijk dat Schoof überhaupt op zo’n positie terecht is gekomen? Wie heeft deze chef lege dozen het laatste zetje gegeven naar zijn benoeming? Daar moet ook weer een verborgen scenario achter zitten, want een sterke man is blijkbaar niet gewenst als het om veiligheid gaat. Die loopt alleen maar de ministers voor de voeten, zo lijkt het.
Met Plasschaert is trouwens niets mis. Ze is niet overspannen, legde ze aan Kockelmann uit, “anders zou ik hier niet zitten”. Ze redt het prima in haar “uppie”, een staatssecretaris naast haar om wat andere klusjes over te nemen is volgens Jeanine overbodig. Ook in een volgend kabinet kom ie er niet, want dit kabinet heeft bewust gekozen voor minder bewindslieden. En als je kiest, meneer Kockelmann, hetgeen u niet doet, moet je je ook aan je woord houden.
De minister van Defensie “loopt ook niet weg” voor de eventuele slachtoffers van giftige verf en schoonmaakmiddelen als onverhoopt duidelijk wordt dat defensie al in 1980 geblunderd heeft. Het gaat in totaal om 2500 mensen die bloot zijn gesteld aan kwalijke stoffen tijdens hun arbeid.
Nederland is maar liefst betrokken bij negentien missies over de hele wereld en het is aan Plasschaert om na het onderzoek van de Onderzoeksraad voor de Veiligheid met “onomstotelijk bewijs” te komen voor het drama met de MH17. Wie zijn de echte daders?
Hopelijk zijn er andere krachten in Den Haag en binnen de journalistiek die ervoor zorgen dat zowel Schoof als Plasschaert transparanter gaan communiceren. En niet langer met een stalen gezicht de schijn ophouden dat ons niets kan gebeuren. Gaat u allen rustig slapen. Dick en Jeanine “waken” over u.
Kijk hier het NOS Journaal terug en kijk hier Oog in Oog terug.
