Met het uitgeklopte Rocks-model van de Adam probeert Opel nu ook de man te kietelen. Is dat gelukt? Of is deze Rocks toch een soort Modern Talking op wielen?
Het is vrij riskant om een auto de naam ‘Rocks’ te geven. Ik bedoel, zo heette het meest dampende album ooit van Aerosmith (met o.a. Back in the saddle en Sick as a dog), dus daar blijf je – feitelijk – van af. ‘Tuurlijk, Opel wil het Adam-model, in 2012 oorspronkelijk bedoeld als damesrijtuig, nu een meer masculien imago meegeven. En Rocks, ja, dat klinkt robuust en classic cool tegelijk. Het kan ook tegen je werken, want eh, hebben we het hier over het automotive-equivalent van de Scorpions (Duitsland’s antwoord op Spinal Tap), of Modern Talking (Hit: You can win, if you want), of Udo Lindenberg (best oké) en Herbert Grönemeyer (heel oké)? Laten we de Rocks eerst maar even naast een geduchte concurrent parkeren, de Mini. Die was bij de geboorte al heersend.
John Lennon had er één. Mick Jagger ook. Vijftig jaar later is de Mini nog steeds hip, waarbij de kekste versie een knallende Union Jack op het dakje heeft. Ja, dat is een fijn staaltje Cool Brittania. En daar ontstaat meteen het eerste probleem: werkelijk niemand zou het in zijn hoofd halen om met een Duitse vlag op het dak rond te rijden. Zelfs in Duitsland niet. Kortom, Duitsers zijn helaas niét cool, hoogstens supergeil (Ofschoon ik hier graag een oprechte uitzondering maak voor de übercoole Kriminalhauptkommissar Horst Schimanski van de KriPo Duisburg, uit Tatort).
Maar wees eerlijk, cool, dat zijn wij Nederlanders ook bepaald niet. Of zoals Volkschrijver Gerard Reve treffend concludeerde: ‘Een Nederlander is een soort Duitser, die denkt dat hij geen Duitser is, omdat hij melk drinkt in plaats van bier.’ Touché. Trouwens, hoe cool is het om met een bizarre elektronische storing in een Engelse auto bij een praatpaal te staan langs de A59 in een najaarsstorm?
Welnu, die techniek is bij de Opel Adam Rocks gelukkig cutting edge. Op het thuishonk in Rüsselsheim hebben ze een knetternieuwe en zeer vloeiende 1.0 driecilindermotor ontworpen. Vooral de 115 PK-versie, waar ik in de Letse hoofdstad Riga (Yep, niet toevallig zo’n Ryanair/Easyjet hipsterweekendbestemming) mee rondscheurde, tijdens de internationale introductie van de Rocks, is rap en gretig.
Vooral dankzij de sportieve, dus tamelijk korte, versnellingsoverbrengingen in de zesbak. Bijna het volledige A-segment, we noemen een Twingo, een Peugeot 108 en de Ford Ka, is inmiddels uitgerust met verbazingwekkend potente driepittertjes, maar de Rocks-krachtbron in de Police-opstelling is hier toch echt de stilste en hij is ook nog compleet trillingvrij. Niet voor niets wordt deze 1.0 eveneens in de nieuwe Opel Corsa gelepeld.
Hij is ook een stuk zuiniger dan de viercilinder in de reguliere Adam. Voor iets meer dan 6 litertjes per 100 kilometer, cruiste ik langs de Jugendstill-gevels en de weerbarstige Oostblok-hobbelkasseien van Riga, die de Rocks met zijn aangepaste vering en demping overigens gemakkelijk aankon. In het stoerheidsoffensief is namelijk ook de bodemspeling met 1.5 centimeter verhoogd, wat deze Adam atletischer op de poten doet staan. Zo ontstond er weer ruimte voor de in deze klasse groteske gangsta-rap-velgen van 17 en zelfs 18 inch.
Uiteraard zijn de wielen in veel variaties leverbaar, maar kijk uit dat ze niet de hele auto gaan overschreeuwen. Sowieso blijkt de kans op keuzestress enorm bij deze Rocks, die volledig valt te (toverwoord nu in de branche) ‘individualiseren’, of accurater gezegd in het geval van de cool-to-be Adam, customizen. Want net zoals je bij Starbucks koffie kan krijgen in een miljoen varianten, zo is de Adam geheel aan je persoonlijke smaak aan te passen, van de kleur van de spiegels en dakbogen, tot de stoffering van het interieur. En ben je tussentijds zat van de looks van je velgen, dan zet je er gewoon nieuwe clips op en heb je een andere bolide. Toch leuk.
Normaliter is humor een hoofdpijndossier bij de Oosterburen, maar in de samenstelling bij het kleurenpalet blijken ze warempel flauwgrappig. Wat te denken van James Blonde, I’ll be Black, White My Fire en Pump up the Blue? Kleurstellingen die volledig door elkaar in de auto te bestellen zijn. Om een optie-overload te voorkomen biedt Opel Nederland – heel schrander – nu dan ook drie opties aan met de populairste ex- en interieurvariaties: de Adam Jam, Glam en – de meest luxe – de Slam.
Klinkt vet op een feestje: ‘Wat rij jij?’ ‘Een Eddum Slem!’ Welke versie je echter ook bestelt, er zit immer een (automatisch) stoffen dakje bij. Vanuit mannelijk oogpunt een blunder, want (ware) kerels rijden niet graag blootig, dat vinden ze heel songfestival. Een bestuurdersraampje dat open kan, om de linkerarm uit te hangen, is voldoende. Een prima unisex-verkoopargument is het zeker, want misschien vindt mevrouw Rocks het daarentegen wel guitig om heur haar te laten dansen.
Het basismodel kost op vijf euro na achttienduizend ballen. Dat lijkt veel, maar je krijgt er wel stándaard (ik herhaal: stándaard) een volautomatische airco voor, een gimmickje als een met leer bekleed stuur, verder nog cruise control, een radio/cd-soundsystem met (veilige) bluetooth-connectiviteit voor je smartphone en ja, natuurlijk ook dat stoffen swingtopdakje, dat in luttele seconden geheel elektriek opent, zit erbij. Meer heb je niet nodig. Trouwens, als je gebruik maakt van de inclusive private lease-mogelijkheid van Opel, dan ben je voor 329 euro per maand van álles af, exclusief brandstof uiteraard. Prima deal.
Dan hebben we nog één varkentje te wassen, want als je een auto Rocks noemt, dan schreeuw je er om dat er ook nog een stevige artiest tegen het moodboard geplakt gaat worden. Modern Talking? Neuh, dat was – full disclosure – meer om olijk te zijn. Falco zou dan beter passen. Of nee, Bryan – tja – Adams. En dit is nu weer géén geintje. Deze Canadese rocker mocht (heus) van Opel een eigen Adam-versie ontwerpen en kwam op de proppen met een zeer geslaagd modelletje in camouflagekleuren.
Toch weet ik een beter rock’n’roll-equivalent voor de Adam Rocks. Denk aan een duo. Bijvoorbeeld een pittige kortblonde zangeres, geflankeerd door een ravenzwartharige gitarist, met Johnny Thunders-achtige aspiraties. Hun songs hebben overduidelijk rock-DNA, maar zijn op een ABBA-achtige wijze zeer aanstekelijk. Ze zien er ruigig modieus uit, maar zijn ook – in alle opzichten – clean. Ze komen niet uit de States, niet uit Engeland, maar uit continentaal Europa. Ja, eigenlijk had de Adam zó moeten heten.
Inderdaad, de Opel Adams Roxette.
