Jelte Tuinstra (23), beter bekend als Jett Rebel, is op weg naar zijn laatste festival voor dit seizoen. Ondanks dat hij pas eind 2012 solo ging en zijn debuutalbum pas sinds gisteren uit is, heeft hij deze zomer op 61 festivals gespeeld, is zijn clubtour Tour d’Amour al weken stijf uitverkocht en sluit hij af met een show in de Heineken Music Hal. Achter het hyperactieve podiumbeest gaat een jongetje schuil. “Ik wil niet dat mensen me arrogant vinden, zo bén ik niet.”
Een beetje nerveus plukt Tuinstra aan het gat in zijn broek. Hij heeft er inmiddels heel wat interviews opzitten. “Ik vind het heel leuk om te doen, maar ik ben nu wel heel erg moe.” De afgelopen twee jaar zijn in sneltreinvaart gegaan voor de jonge muzikant. Zijn EP’s Mars en Venus zijn niet meer verkrijgbaar, hij wordt omarmd door 3FM en De Wereld Draait Door en heeft inmiddels een enorme fanbase. 22 november komt er een documentaire over zijn carriere uit. Maar eerst is het tijd voor zijn debuutalbum.
“Het is het dagboek van de afgelopen anderhalf jaar geweest. Een beetje waar ik mijn geheimpjes en gevoelens heb opgeschreven,” vertelt Tuinstra. “Ik heb veel geleerd en geanalyseerd. Je hoort de ontwikkeling die ik heb meegemaakt tijdens mijn reis van Amsterdam naar het bos, de wereld om me heen die aan het veranderen is, mensen die anders naar me kijken, aangewezen zijn op mensen, me gedistantieerd voelen van mijn vrienden en hoe ik daar zelf op reageer. En dan natuurlijk verliefd worden, heftig en intens. En uiteindelijk in een nare situatie belanden.”
“Het is een reis naar het laatste liedje toe, Harmony. Waar alle ellende en dingen in uitmonden. Dat was een fijne manier voor mezelf ook om het af te sluiten. Dit is wat het hele verhaal een beetje betekenis geeft, zonder dat geeft het precies de verwarring weer die ik heb gevoeld. De betekenis van het liedje is uiteindelijk waar ik zelf in ben gaan geloven zodat ik het een beetje kon behappen.”
In twee jaar ineens zo groot worden is niet niks, maar Tuinstra staat nog steeds met beide benen op de grond. “Ik vind het belangrijk om positief in het leven te staan en aardig tegen mensen te zijn. Betrouwbaar, loyaal, al die dingen die mensen vaak niet achter me zoeken. In die zin dat mensen heel snel denken dat ik heel erg uit de hoogte of onaardig ben nu.”
“Daarnaast is het een soort oproep naar algemene verdraagzaamheid. Iedereen mag er zijn, en wie hij wil zijn. Zonder dat hij bang hoeft te zijn dat het consequenties heeft, soms tot geweld aan toe. Harmony.” Een beetje een hippie? Tuinstra maakt het peace-teken met zijn vingers. “For some reason heb ik het heel hoog in het vaandel staan niet arrogant te zijn. Het kost me geen moeite, maar soms zou het dingen misschien wel makkelijker maken. Soms willen mensen wat van me en vind ik het moeilijk om te geven omdat ik onzeker ben of me even kut voel. Dan zou het soms wel makkelijker zijn om te zeggen ‘ja flikker op’, ofzo.”
De EP’s Venus en Mars zijn enorme hypes geworden, maar Hits for Kids is het officiële debuut van Tuinstra. Zo beschouwt hij het ook. De verwachtingen zijn hoog. “Dat vind ik best wel leuk. Dat wist ik tijdens het maken ook. Ik heb sowieso alles gegeven en daardoor is het precies geworden wat ik wilde. Wat dat betreft heb ik me er best op kunnen voorbereiden.”
De EP’s kwamen uit in mei 2013, Tuinstra speelde ruim 60 festivals én schreef de plaat en nam ‘m op. Waar haalt hij de tijd vandaan? “Ik werk veel ‘s nachts, het liefst maak ik elke dag een liedje.” Tuinstra blijkt vol motivatie te zitten. “Als het niet lukt, vind ik dat echt jammer. Het is heel verslavend. Ik denk dat het bijna net zo is als een postzegelverzamelaar die gewoon voelt dat wanneer hij dat winkeltje binnenloopt, hij weet dat hij daar een postzegel gaat vinden. Je moet wel een stukje lopen, maar het idee dat die postzegel zo binnen handbereik is, dat is verslavend. Dan er de keuze te gaan slapen, uit te gaan, maar ik kan ook een liedje schrijven. Dan héb ik het. Dan is het er. Dan heb ik het opgenomen en dan bestaat het. Als ik er meer heb, kan ik een cd maken. Dan bouw ik een oeuvre op. Dat is een hele verslavende gedachte.”
Wie Tuinstra wel eens in de media of op het podium langs heeft zien komen, is hoe dan ook zijn uitgesproken kledingstijl, zijn rode lippen en zijn gelakte nagels opgevallen. “Ik heb altijd wel een vrouwelijke kant en daar interesse in gehad. Mijn ouders vertelde me ooit dat ik als peuter een Barbie voor mijn verjaardag had gevraagd. Mijn broer had een Action Man, ik wilde een Barbie. Deze Barbie had tussen haar borsten een knopje waar je op kon drukken, en dan zei ze: ‘Ik ben Barbie, jij bent mijn beste vriendin, wil je met me spelen?’ Ik weet dat ik daar altijd een beetje verontwaardigd over was, hoezo mocht ik niet met haar spelen? Ze zei ‘jij bent mijn beste vriendin’, aangezien ik geen meisje ben, was dat wel een beetje het bewijs dat ik als jongen niet met Barbie’s hoorde te spelen. Maar ik vond het toch leuk.”
“Natuurlijk heb ik wel eens dat mensen denken dat ik homo ben, maar het gebeurt niet vaak dat mensen dat klakkeloos aannemen. Ik uit mijn heteorseksualiteit, om het zo maar te zeggen, best wel in de zin dat ik overduidelijk geinteresseerd ben in vrouwen. Maar ik kan het niet als een belediging opvatten. Ik vind dat elke heteroseksueel zich ook vrij zou moeten voelen bepaalde dingen te dragen of te doen, zonder dat mensen daar supercliché vooroordelen aan verbinden.”
Dat Tuinstra doet waar hij zin in heeft, geldt niet altijd voor iedereen. “Ik hoor wel eens hele leuke verhalen van mensen die door mijn muziek of wat ik doe een zetje in de goede richting hebben gekregen. Sommige mensen hebben door mijn muziek besloten er zelf ook voor te gaan of hebben gewoon hun oude instrument weer afgestoft. Of dat mensen bepaalde kleding ineens aan durven te trekken. Mensen die hun dromen achterna jagen, hele mooie dingen. Wat ik ook heel vet vind om te zien is dat de hardcore fans allemaal bevriend zijn geraakt met elkaar. Het is een bij elkaar geraapte groep van mensen van alle soorten en maten als het ware. Ik doe wat goed voelt voor mij, en ik vind het heel vet als mensen daar iets aan hebben.”
Ineens is Tuinstra op heel wat vlakken een rolmodel geworden. “Ik had twee jaar geleden niet eens kunnen voorzien dat mensen überhaupt naar mijn optredens zouden komen. Dit al helemaal niet. Ik bekijk het altijd zo, zolang ik gewoon mezelf ben, is het goed. Anders kom ik waarschijnlijk met een onrealistisch ding aan. Ik probeer het te relativeren.”
Toch kan dat best moeilijk zijn. “Het is best lastig, op het moment dat je toevallig toch het beste tafeltje in het restaurant krijgt. Of ik had laatst dat de conducteur zei ‘ach nee, het is wel goed’, ik was vergeten in te checken. Hij vertelde dat hij zelf ook gitaar speelde, dat soort dingen. Soms dan denk je wel, dit is eigenlijk bullshit. Soms is het moeilijk te relativeren, als dat soort dingen gebeuren. Ik zie het ook niet aankomen. Je gaat ook niet vragen of iemand wel weet wie je bent. Dat zijn rare dingen.”
Tuinstra is in geboren in Den Haag en opgegroeid in Baarn. Tegenwoordig woont hij in Soesterberg, een dorp onder zijn geboorteplaats. “Op een soort van vreemde manier heb ik me in mijn Amsterdam-tijd toch gerealiseerd dat in de buurt van Baarn echt mijn roots liggen en het fijn was er weer te zijn. Ik woon nu midden in de natuur. Het is er superrustig en ik ben nogal een druk persoon. En mijn carriere is ook wel druk. Soesterberg helpt me wel echt ontspannen. Als je het ene moment op een groot podium staat en het volgende moment zit je in het bos, dat is heel raar. Maar dat zorgt er misschien ook wel voor dat ik met mijn benen op de grond blijf staan. Als ik in Amsterdam zou wonen, zou ik van een optreden in een feestje duikelen en van het feestje in het volgende optreden. Dan ontsnap je ook niet echt aan die gekte.” Of het eenzaam is, alleen in het bos? “Ik woon ondertussen niet helemaal alleen meer. Dus niet meer. Maar het was wel eenzaam.”
Het laatste festival van het seizoen is Festyland, één van de eerste festivals waar Tuinstra vorig jaar speelde. “Ik ga hier ook een beetje terug naar mijn roots, mijn moeder is hier opgegroeid en er woont nog heel veel familie in de buurt. Alle feestbeesten komen vanavond ook, een soort familiebijeenkomst. Vorig jaar was mijn oma er ook, die stond backstage en was tegen iedereen over me aan het opscheppen. Dit jaar komt ze niet, ze had wel weer even genoeg gehad.”
Beeld: Soesja Leugs
