Anger is a gift*
De enige beweegreden om succesvol te willen worden is wraak. **
Ik speel veel. Meestal zijn het stand-up comedy avonden in kroegen, waar de ‘grapdichtheid’ hoog moet zijn en de boog kort. Met zeven jaar theateropleidingen op zak vind ik een beetje diepgang op z’n tijd een mooi tegenwicht voor de zoveelste bruine kroeg zonder entree, waar de stamgasten vragen of het zachter kan. Vandaar dat ik af en toe Het Theater opzoek om daar de erkenning te zoeken voor alles wat ik meer kan dan louter grapjes maken. En voor de erkenning van deze diepgangsdrang doe ik mee aan cabaretwedstrijden.
Mijn chauffeur, die ik ook wel ken als zijnde mijn vader, wil er een dagje van maken. Leeuwarden. Een ruime twee uur zal de rit in beslag nemen, maar dat maakt niet uit. Chocotofs in het dashboard, Kitkats op de achterbank, Autodrop in de leuninghouder en diabetes in the making. Een CD van ‘The Band’ en een geplande stop voor koffie. Papa is reuze benieuwd wat zoontje tegenwoordig solo presteert, hij is immers alweer heel wat jaren bezig.
In Leeuwarden regent het. Daar waar je het centrum uit loopt en denkt: “Hier is echt niks meer te doen”, daar zit het theater. Het ziet eruit als een gevangenis op appartementformaat. Ik probeer mijn chauffeur gerust te stellen met de opmerking “Dit soort plekken horen er ook gewoon bij”.
We hebben tijd over en gaan indrukken op doen in de stad. Na de keuzestress in de Douwe Egberts en een verregend rondje door het uitgestorven centrum, sloffen we terug naar Theater ‘de Uithoek’. “Ik heb geregeld dat we mee kunnen eten pa. Dat zijn nou die artiestenprivileges. Leuk hè?”
De gevangenisbewaarder doet open, geeft me een hand en zegt in plaats van hallo; “Er zijn pas drie reserveringen”. Bemoedigend voegt hij daaraan toe dat het gister uitverkocht was. Om vervolgens te zeggen: “Maar toen had hij op voorhand al dertig reserveringen”. Hij trekt het totaalpakket glad met de zin: “Met twintig man mogen we blij zijn.”
Eerst nog even een interview voor LeoTV. Een plaatselijke zender waarvan de naam van de eigenaar zich laat raden. Leo zelf staat overigens achter de camera. De vrouw van de kassa staat ervoor en dreunt de vragen op.
“Ik sta hier vanavond met beginnend komediant Ruud Sullers, Ruud, waar gaat je voorstelling over?”
“Over mensen die eigenlijk maar gewoon wat doen, met een totaal gebrek aan zelfrefl…”
Leo praat door zijn TV heen.
“De microfoon staat niet aan. We moeten even overnieuw beginnen.”
“Ik sta hier vanavond met waaghals Ruud Sullers. Ruud, waar gaat je voorstelling over?”
“Oorlog.”
“Waarom doe mee aan deze wedstrijd?”
De onverwacht goede vraag overvalt me en ik antwoord dan ook: “Tja, goede vraag”. Dit antwoord rekent ze goed, waarna ze een nieuw vraag in de sompige microfoonhoes braakt. Nadat ik heb aangegeven dat ik ernaar streef de dertiende uit het dozijn te zijn zodat ik publiek op z’n wenken kan bedienen, het draait om de publieksstemming, wordt het gesprek afgerond. De kassa moet open.
Hoe noodzakelijk dat was, blijkt als ik een half uur later door de gordijnen spiek en twaalf mensen zie zitten, waaronder mijn chauffeur. Ik bemerk dat we gelijktijdig een zucht slaken. Dan zwaait ineens iemand de gordijnen open en de twaalf verveelde mensen zien mij de schrikbeweging maken van iemand die een vreemde in z’n badkamer heeft staan.
Een jongen die zich niet voorstelt vertelt me dat ik niets interactiefs moet doen met de voorste rij omdat daar Engelsen zitten die me toch niet verstaan. Om de niet-interactieve regel gelijk uit te proberen geef ik geen antwoord.
“Nou, laten we maar beginnen. De eerste act is Ruud Smullers, met zijn programma ‘Rudimentair’… uh.. ik weet eigenlijk helemaal niet wat dat betekend. Mag ik een groot applaus voor Rrruud.”
Vijfentwintig minuten lang steek ik een verhaal af waar niemand voor gekomen is. De rest van de avond zal onduidelijk blijven waarvoor het publiek wel gekomen is. Om te lachen is het in elk geval niet. Een man die ermee zou moeten stoppen, krijgt de publieksprijs en mag naar de finale. Ik baal niet dat ik niet door mag naar de finale, ik baal dat hij nu denkt een comedian te zijn en ik hem nog vaak in bruine kroegen ga treffen.
De enige beweegreden om succesvol te willen worden is wraak.
* Rage Against The Machine – 1992
** Ruud Smulders –Rudimentaire 2 (2016)
