Soms vraag je je af wat ondernemers nu daadwerkelijk toevoegen. Ja, ze zorgen voor winst zodat ze luxe vakanties kunnen betalen. Ze zorgen voor werkgelegenheid, daar heeft uiteindelijk het hele land wat aan. En met al die werknemers die voor werkgelegenheid zorgen wordt de wereldhandel ook weer een beetje fleuriger. Allemaal waar, maar wat voegt een ondernemer nu echt toe aan mijn geluksgevoel? Dat is een vraag die ik mezelf stelde na het lezen van veel van deze TPO Doorgaan blogs.
Nu weten we dat geldzorgen een van de grootste stressfactoren zijn van mensen en we zo dus ook makkelijk kunnen zeggen dat geld weliswaar niet gelukkig maakt, maar een gebrek aan centen je wel ongelukkiger doet worden. Ondernemers die voor banen en werkgelegenheid zorgen, maken dus ook dat minder mensen in de misère wegzakken. Prima.
Behalve als ze mensen gaan ontslaan natuurlijk. Dan maken ondernemers dat sommigen ongelukkiger worden. En ook, als ondernemers allemaal marketeers op de hoek van de straat zetten, of voor de Albert Heijn in het knusse winkelcentrum bij jou in de wijk. Dan zie je hoe vervelend ze zijn, en word je chagrijnig door ondernemers.
Wanneer maakt een ondernemer me gelukkig? Dat kan hij alleen doen als ik vergeet welke stomme kanten er aan het ondernemerschap zitten. Het is een truïsme, een axioma: als ik kan profiteren van ondernemers, word ik blij. Een bezorgservice van groenten, die ook op zondag bij je thuisbezorgt, die maakt me gelukkig. Een bedrijf waar ik zondagavond een stofzuiger kan bestellen, die er maandagochtend al is, dat maakt me blij. Een durfal die een klein bioscoopje zou openen, in De Baarsjes, of in Amsterdam-Oost, omdat er aan kleine filmhuizen naar mijn mening nooit genoeg zijn, die zou mijn dag een stuk beter maken. Wat er dan verder nog in de krant staat over macro-economische cijfers, of ze hun personeel vervelend behandelen, hoevel Polen er in de keuken staan, of dat ze mijn mailbox blijven spammen met overtollige informatie, dat maakt me dan ook helemaal niets meer uit.
