De Assassin’s Creed-serie draait al jarenlang om geheime genootschappen die door de eeuwen een schaduwoorlog uitvechten. Dat, en tijdreizende aliens, gouden appels en de Paus(!). In Assassin’s Creed: Unity moord en sluip je je een weg door Parijs, ten tijde van de Franse Revolutie. Is het wat?
Assassin’s Creed heeft ons, sinds de introductie in 2007 tot aan Unity in 2014, veel verteld. We weten nu hoe je een suffe hoofdpersoon met een capuchon en een gek loopje tóch een beetje stoer maakt. En hoe je spelers honderden uren vlaggetjes, icoontjes en andere prullaria laat verzamelen in de ijdele hoop ooit écht die ‘100% synchronisation’ te halen. Een verhaal – iets met een duidelijk plot – dáár was het alleen nooit zo goed in. Want waar(over) al die gekkigheid over de geschiedenis herbeleven via je DNA nou eigenlijk (heen)ging…?
Het nieuwste deel, Unity, zou met zijn naam misschien een soort cohesie kunnen suggereren; een ‘Creed’ die alle hoofdplots, achtergrondinfo, meta- en miniplots opnieuw rangschikt, tot een begrijpelijk geheel. Aanvankelijk lijkt Unity, met het stilzwijgen over vorige delen, een frisse start te maken: even de lei schoonvegen om de nieuweling niet al te veel af te schrikken. Dit zóu moeten werken, ware het niet dat na zo’n vijf speelbare intro’s vol complotporno de volgbare lijn alweer ver te zoeken is.
Dat blijkt een reden te hebben: schaamte. Bedolven onder pseudowetenschappelijke en paranoïde nonsens verschuilt zich een zoete, moralistische bouqetreeksroman. Tegen de achtergrond van de Franse Revolutie (waar verder weinig aandacht aan geschonken wordt), vertelt het hoe de hoofdpersonen Arno en Elise een – vanwege hun onlangs ontdekte, geheime achtergronden – onmogelijke liefde in stand proberen te houden.
Naast liefdesclichés zit het tjokvol tenenkrommende symboliek. Zo draagt onze assassin Arno het horloge bij zich dat hij uit zijn handen liet vallen toen zijn vader werd vermoord, een horloge dat sindsdien… stilstaat. Na verraad en tegenslag vecht hij zichzelf omhoog, als beter mens én als lid van een spannende sekte. Een gewelddadige, geheime club die de mierzoete romantiek lardeert met loze kreten over het lot, eer en puurheid. Fans zullen het niet onderkennen maar als pitch is Unity het best samen te vatten als ‘een kasteelroman voor complotdenkers’.
Unity’s beste kant, is ook zijn meest oppervlakkige: het uiterlijk. Het klauteren langs de gedetailleerde Parijse gebouwen laat je tóch weer zuchten van verwondering. Er zijn nu zó veel mensen op straat dat je soms aangenaam verdwaald door de straten sjokt, al is het maar om je even onder te dompelen in die fraaie fantasie die Unity soms zo goed kan vatten. Wegdommelen om weelderigheid, daar koop je alleen geen next-gen spel voor. Er moet ook wat leuks te doen zijn in dat mooie decor.
Voor een spel dat draait om onzichtbaar blijven, en toe te slaan met dodelijke precisie had Assassin’s Creed altijd opmerkelijk slechte stealth-gameplay. Dat blijkt men nu na jaren schaven dan toch een beetje in de vingers te krijgen. Arno verschuilt zich gemakkelijk achter een muur, vijanden zijn intelligenter en, in de betere missies, ook intelligent geplaatst.
In deze sluipmissies, waar je door experimenteren en opnieuw proberen je doel moet bereiken, is het het spel dat het al jaren probeert te zijn. Gepakt worden en moeten vechten blijft helaas problematisch. Met een druk op de juiste knop pareer je nét weer iets te makkelijk waardoor het, zelfs wanneer je omsingeld bent, een passief spelletje ‘wachten tot iemand wat doet’ wordt.
Betere stealth maakt het dat vele verhaalmissies en daarmee de storymode als lineaire exercitie bovengemiddeld speelbaar zijn; zelfs met het warrige en mierzoete plot. Maar, zoals de laatste jaren voor alle Ubisoft-spellen geldt, doet ook Unity er alles aan om ervoor te zorgen dat je niet aan het spel zelf toekomt. De sidequests zijn de minst storende afleidingen en soms zelfs verfrissend, zoals de Vidocq-moordmysteries, waarin je optreedt als een detective.
De onuitputtelijke stroom aan collectibles – waarvoor altijd een paar gevels beklommen moeten worden om ze te pakken – halen de vaart eruit, als je er tenminste vatbaar voor bent. Het is raadzaam om volledigheid los te laten want alles verzamelen is een opgave die jaren in beslag kan nemen. Een uitstekend cadeau dus, als je vasthoudt aan de regel: ‘je krijgt pas een nieuw spel als je het oude helemaal hebt uitgespeeld’!
SCORE: 
P.S: De online coöp-missies met meerdere spelers tegelijk zijn nog niet gemakkelijk op waarde te schatten. Indien gespeeld met vrienden die allen hun voicechats aan hebben staan, én niemands sessie crasht, dan is het goed voor te stellen dat dit leuk kan zijn. In mijn sessies heb ik (of liever, Assassin’s Creed: Unity) nog niet aan die voorwaarden kunnen voldoen.
Assassin’s Creed: Unity is gemaakt door Ubisoft en is nu uit voor de pc, Playstation 4 en Xbox One. De PEGI geeft het een spel een 18+-rating. De redenen hiervoor zijn: grof taalgebruik, beelden van extreem geweld, geweld tegen weerloze mensen en zinloze moordpartijen.
Wil je – om wat voor reden dan ook – contact opnemen met Bits? Stuur een mailtje naar [email protected] , of volg Bits op Twitter: ‘@Bitspost‘.
