Ik ben – net als Adolf Hitler, Louis-Ferdinand Céline, Charlotte Mutsaers, Gerrit Komrij, Martin Gaus, Barry Hulshoff en Paris Hilton – dol op honden. Hans Dorrestijn is ook beroemd maar die haat honden. Hij ziet er ook nog eens heel vies en verwaarloosd uit, alsof hij op straat leeft. En hij schreef een heel stom carnavalsnummer voor de Twee Pinten:
Neem nooit je hondje mee naar de Chinees
Of het een herder is, een boxer of een kees
Neem nooit je hondje mee naar de Chinees
Want voor je ‘t weet dan zit ‘t beest in de satees
Mag ik uw bamibal eens zien, ik ben m’n hondje kwijt
Is het mijn pekinees misschien, het is een rare tijd
Velgeet die onzin maal
D’l is geen bal van waal
Hans Dorrestijn is dus ook nog eens een racist die nota bene een hekel heeft aan onze ploeterende gele vrienden die hartstikke goed geïntegreerd zijn maar omdat hij oud-links van de VARA en de VPRO is, hoor je daar niemand over. Midas Dekkers schrijft ook heel gemeen over honden en ziet er ook vunzig uit, alsof hij op een bankje in een park slaapt en elke dag een pakje zware shag rookt en een fles jenever van het merk Euroshopper leegslurpt. Beroepsvogelverschrikkers Johan Derks en Maarten van Rossem zullen daarom ook wel hondenhaters zijn. Er valt veel naars over Hitler op te merken maar hij was tenminste wel proper en goed voor zijn hond Blondi.
Who let the dogs out?
Overigens gaat mijn liefde voor mijn honden zo ver dat ik vanwege hullie naar Portugal verhuisd ben. Hier hebben ze de ruimte en kunnen ze de hele dag op het strand en in het woud ravotten en naar believen egels, dolfijnen en kleine knaagdieren slopen. Toevallig heb ik vandaag een leuk stuk gepubliceerd over het Portugese hondenleven, onder mijn pseudoniem Gerda de Jonge. U kunt dit hier gratis lezen, zonder tussenkomst van Blendle.
Portugezen vinden het maar raar dat ik als een soort Anton Heyboer met mijn drie meissies naar bed ga en er mee opsta. Het is wel een beetje een gedoe voor ze allemaal hun plekje hebben gevonden, en vaak ga ik maar gewoon op de grond slapen. Laatst had ik ze een Portugese bonensoep gegeven en toen moesten ze de hele nacht natte kletskledderwinden laten en toen ben ik maar in de hangmat onder de eeuwenoude olijfboom gaan luchten en snurken.
Back in the days in Zuid Amerika
Overigens ben ik, en dat weten maar weinigen, ook nog eens een kattenman. Dat schijnt heel zeldzaam te zijn, een leuke, knappe vent die zowel kattenman als hondenman is. Toen ik nog in Asuncion woonde, de hoofdstad van Paraguay dat in Zuid-Amerika ligt (man spricht Deutsch) had ik op een gegeven moment iets van dertien honden en meer dan twintig katten. Het waren zoveel huisdieren dat ik ze maar nummers ben gaan geven in plaats van namen. Dan ging allemaal prima samen en ook nog eens in pais en vree zolang de katten niet door de immense tropische tuin gingen rennen want dan dachten de hondjes toch dat er natvoer door de tuin liep en dat liep vaak slecht af, voor de katten althans. Die hebben toen een systeem bedacht om in alle rust bij de buren te gaan schijten om vervolgens via de mango- en de avocadobomen naar het keukenraam te sluipen, alwaar hun etensbakken boven op twee enorme Amerikaanse ijskasten (met ingebouwde televisie en ijsmachine) stonden.
Hond met natvoer
Het was nog een heel gedoe om uiteindelijk met vijf honden van Paraguay – met een tussenstop in Santa Cruz de La Sierra in Bolivia vanwege de coke – naar Madrid te geraken. Papahond Jagua was inmiddels dood vanwege de leishmaniasis, een treurig dieptepunt in mijn leven dat ik schitterend en vooral meeslepend heb beschreven in Mambo Jambo. Ik zal u het kostenplaatje besparen maar ik denk dat ik voor de kosten van de hondenpaspoorten, vaccinaties. de reiskooien en de vliegtickets toch ook twee verse Pieten met de pakjesboot van Libië naar het wonderschone Lampedusa in Italië had kunnen transporteren. De honden werden op het Spaanse landgoed van mijn gewezen zwager geparkeerd, alwaar Bibi onmiddellijk ontsnapte. Bibi was een onvervalste kuttenlikker die ooit aan mijn poort in Asuncion was vastgebonden door een onverlaat van een Klukkluk of hoe al die stammen daar ook mogen heten, met een enorm gezwel onder haar poepgaatje. Het hondenchemotherapietje kostte ook weer een lieve duit en de vaste huisroedel honden was niet blij met deze homofiele-kappers-keffer.
Tuurs Flying Circus
Uiteindelijk kreeg ik stank voor dank want Bibi ontsnapte twee dagen na aankomst in Spanje. Mamahond Fabia brak vervolgens uit haar kooi tijdens het transport over de weg van Spanje naar de Algarve, een ander dieptepunt uit mijn leven. Enfin, ik moet dit allemaal op gaan schrijven van mijn uitgever, de hondenroman is enorm trending op het moment, en dan flikker ik er ook nog een stoot Portugese inteeltporno doorheen en dan heb ik zo die AKO-literatuurprijs in mijn kontzak.
Inmiddels is mijn leven stabiel met de beessies, al was ik vanochtend met Raya, de oudste bij dierenarts omdat ze artrose heeft. Die voelde even, maakte een x-kiek en vroeg toen zonder met de ogen te knipperen 70 euro! Alsof je een emmer leegschudt! Voor dat bedrag laat een Portugees zich cremeren en krijgt hij er ook nog eens een urn bij en een plastic beeldje van de heilige Fatima! Anderzijds levert die artrose en het dierenartstraject veel leuk materiaal op voor mijn Volkskrantcolumn want ik kan natuurlijk niet enkel over mijn verrassende bezoekjes aan de Aldi, Lidl en Makro blijven schrijven, in de traditie van de grote, contemporaine columnisten in het moederland.
Over +31 gesproken: ik moet er niet aan denken dat ik met Raya, Tita en Jamba naar het moederland zou moeten remigreren om net als heel ruivenierend Amsterdam uit de staatsrog te gaan schrokken middels een Wajong of iets anders dat leuk combineert met de schuldsanering. En dan met die beestentroep drie hoog hoog achter wonen in een smerige volksbuurt als de Pijp, waar je glibbert en glijdt door de hondenstront en uitgelachen en gehoond worden door drugspieten en dronken studenten en andere uitvreters die denken dat ze het eeuwige leven hebben. Goed, ik ga met de honden over het strand wandelen, net als de onderschatte schrijver Céline. Ik lees trouwens ook schrijvers die niet van honden houden hoor, zo bekrompen ben ik niet. Daarom verwijs ik u hier naar een ontroerende hondenhaatvertoog van mijn favoriete schrijver Kurt Tucholsky. Hund Heil!
