De Heineken Music Hall is uitverkocht. De laatste show van Paolo Nutini’s tour vindt er vanavond plaats. Een mix tussen oude rockers, gezinnen, zwangere vrouwen en stellen van midden vijftig vult de zaal. En natuurlijk staan de tienermeisjes die vol overgave meezingen en dansen drie rijen dik vooraan.
De half Italiaanse Schot is 19 als hij doorbreekt met zijn eerste single New Shoes. Zijn opa is degene die hem aanmoedigt om te gaan zingen, hij ziet talent in zijn kleinzoon. Nutini stopt met school om de muziekwereld te leren kennen door middel van live-optredens; hij werkt als roadie voor de band Speedway. Als Nutini als winnaar van een popquiz de tijd mag vullen tijdens een concert van David Sneddon die te laat is, wordt hij opgepikt door iemand uit het publiek die vraagt of hij zijn manager mag worden. Op zijn 17e vertrekt hij naar Londen en staat hij in het voorprogramma van onder andere Amy Winehouse en KT Tunstall. In 2006 staat hij zelfs in het voorprogramma van The Rolling Stones.
Inmiddels heeft Nutini zijn vierde album uitgebracht. Caustic Love kwam begin dit jaar uit. Amsterdam is de laatste plaats waar de tour van het album plaatsvindt. Tegen kwart voor negen dimmen de lichten en klinkt Bus Talk (Interlude) door de tot de nok gevulde zaal. Wie niet vooraan staat, zal het optreden moeten bekijken door de talloze schermen van bezoekers die een filmpje maken voor hun Facebookvrienden.
Daarna volgt Scream (Funk My Life Up), de single en tevens het eerste nummer van het album. De muzikanten spelen strak, maar het geluid is niet optimaal. Veel teveel hoge tonen en de drum klinkt als een goedkoop elektrisch drumstel. Helaas trekt dat weinig bij.
Het duurt even voor Nutini interactie zoekt met zijn publiek, wat ervoor zorgt dat het publiek grotendeels wat mak is. Na een klein uurtje lijken de meeste mensen dan ook hun aandacht verloren en wordt de afgelopen week geëvalueerd. Gelukkig is er vooraan nog ruimte om op te gaan in het optreden. Wanneer de zin “And in the climax she would scream with me” uit Scream (Funk My Live Up) klinkt, staan de meisjes vooraan te schreeuwen.
Natuurlijk is er ook ruimte voor oude hitjes. Jenny Don’t Be Hasty wordt door de meeste mensen in eerste instantie niet herkend, de band heeft het nummer omgebouwd tot een ietwat donkere en langzamere versie zonder het herkenbare intro. Het nummer wordt er melancholischer en past beter in de show. Even lijkt het een oude hitjes-medley te worden als Nutini over zijn nieuwe schoenen begint, maar New Shoes wordt nog even bewaard. Het intieme liedje These Streets speelt Nutini in zijn eentje. Het podium wordt even vrij gemaakt voor de zanger en gitarist.
De visuals en de lichtshow zijn prachtig. Een scherm die de hele achterwand van het podium vult, toont live beelden van Nutini en zijn band die zijn bewerkt of visuals in jaren 70-stijl die bij het nummer in kwestie passen. Maar de mooiste visual komt tijdens Iron Sky, het nummer waar de beste speech ooit geschreven in is verwerkt: Charlie Chaplin’s speech uit The Great Dictator. In plaats van de beelden van de speech, wordt er een fragment vertoond waarin Chaplin verkleed als Hitler met een opblaasbare wereldbol speelt.
Ook qua licht is er goed over de show nagedacht. Verspreid tussen de tienkoppige band, staan snaredrums op palen met een lamp erin. Ze geven een bepaalde huiselijke sfeer aan het podium in de vrij immense zaal. Maar een echte “oooh!” klinkt tijdens het nummer One Day, wanneer er halverwege het nummer een soort sterrenhemel door de zaal verschijnt. Talloze dunne lichtstralen worden op het plafond geprojecteerd.
Ondanks dat de band strak speelt, lijkt deze laatste show een beetje routine te worden. Nutini zoekt weinig contact met zijn publiek. Hij treedt op vol passie, hij laat tijdens Pencill Full Of Lead laat hij uit enthousiasme zijn microfoon bijna vallen, maar weet slechts een klein gedeelte van het publiek mee te krijgen. De passie is er, maar het nieuwe is er vanaf. Het zorgt ervoor dat het publiek zich op ten duur lijkt te vervelen. Aan de andere kant is het de vraag of dat uitmaakt. Nutini en zijn band geven een fantastisch klinkende show weg dat tegelijk een feestje is om naar te kijken. Dat is tenslotte hetgeen waarvoor je naar een concert komt.
