Tegelijk met Assassin’s Creed: Unity, waarvoor duidelijk de meeste reclame werd gemaakt, bracht Ubisoft Assassin’s Creed: Rogue uit. Een overgangstitel, het kleine broertje, de brug tussen eerdere games; allemaal terechte kwalificaties. Toch probeert het spel op zichzelf te staan door een interessant uitgangspunt: wat als een assassijn genoeg heeft van zijn sekte en zich aansluit bij de tegenpartij?
Voor een gamereeks die nu zeven jaar bestaat, is zo’n plotwending geen vreemde keuze. Als je het goed doet, brengt zo’n game de broodnodige variatie in de serie. Als je het héél goed doet, zou je het spel zelfs kunnen uitbouwen tot een reeks spin-offs. Helaas blijft Rogue heel dicht bij de voorgangers. Want wat je al jaren deed met Altaïr, Ezio, Edward en alle andere assassijnen, doe je nu met nieuweling Shay Cormac. Hij observeert, sluipt en doodt zoals je bent gewend van de gemiddelde sluipmoordenaar. De eerste paar uur is dat niet meer dan logisch: het verhaal van Rogue start wanneer Shay wordt ingewijd in het broederschap der assassijnen. Maar zodra je aankomt bij de hoofdmoot, blijkt er weinig verschil te zitten tussen Shays oude sekte en zijn nieuwe, die van de tempeliers.
De Orde van de Tempeliers is een bekende in de Assassin’s Creed-reeks. De leden daarvan zijn steevast de bad guys en staan qua ideologie lijnrecht tegenover de assassijnen. Beide partijen willen de wereld op hun eigen manier inrichten en gaan daarvoor op zoek naar eeuwenoude relieken – denk aan gouden appels – en vergeten technologieën. In elke game gebeurt dat op een nieuwe locatie met – vaak maar niet altijd – nieuwe hoofdpersonen. Steeds hetzelfde is het grote aantal tempeliers dat je afslacht. Daar had ik nooit iets op tegen, tot ik dit spel speelde. Waarom heb ik zoveel kelen doorgesneden en harten doorboord terwijl die tempeliers eigenlijk… best oké zijn?
Die twijfel, die Shay ook kent, is een interessant onderdeel van het plot. Door zijn overstap is het onvermijdelijk dat hij gedurende het spel oude makkers tegenkomt die hem nu dood willen hebben. Vooral sterk is dat ook personen uit vorige games, vroeger bondgenoten of zelfs speelbare personages, nu de vijand zijn. Shay gaat niet lichtvoetig om met zulke ontmoetingen en blijft zichzelf telkens hardop afvragen wat de juiste keuze is. Dit zorgt ervoor dat Shay een gelaagdheid krijgt die niet elke protagonist in de reeks heeft.
In de gameplay is daar echter niets van te merken. Zoals gezegd is het verschil tussen de twee facties klein. Als je niets van het verhaal weet, zou je makkelijk kunnen denken dat je nog steeds een sluipmoordenaar bent die de problemen in het gekoloniseerde Noord-Amerika oplost. De tempeliers werken dan wel samen met de Britten, dat blijkt slechts uit een paar gesprekken. Britse wachters gaan je gewoon te lijf als ze daar zin in hebben en ook op zee ben je niet altijd veilig voor schepen met de vlag van Groot-Britannië.
Dat er weinig aanpassingen zijn gedaan in de gameplay voor tempeliers, heeft een simpele reden. Waar de Montreal-tak van Ubisoft een groot budget kreeg om nieuwe dingen te proberen voor Unity, daar moest Ubisoft Sofia het voor Rogue vooral doen met oude wijn. Het is overduidelijk dat de game voortbouwt op Assassin’s Creed III en Assassin’s Creed IV: Black Flag. Zo komt het New York uit deel 3 terug en blijft het schip je belangrijkste vervoermiddel. Bovendien speelt Shays verhaal zich af tussen de twee spellen, wat de terugkeer van bepaalde personages verklaart. Het is niet onredelijk om Rogue een tussendoortje te noemen, maar vergeet daarbij de negatieve connotatie. Ja, de veranderingen zijn miniem, maar de Assassin’s Creed-gameplay, met al dat moordgeweld en het obsessieve verzamelen, is ouderwets vermakelijk.
Zelfs de release duidt op het kleine budget: de aandacht voor Rogue was relatief beperkt en de game is alleen speelbaar op de Xbox 360 en de Playstation 3. Unity (recensie hier!) en Rogue verhouden zich niet tot elkaar als pakweg Pokémon Red en Blue, die allebei voor het hetzelfde publiek waren. Rogue lijkt meer het spel te zijn voor diegenen die nog niet zijn overgestapt op de Xbox One of Playstation 4. Qua graphics merk je dat ook: wat je ziet, is praktisch hetzelfde als eerdere spellen. Het windt niet meer op, het laat je niet kwijlen, maar heel erg is dat niet. Datzelfde geldt voor de muziek, die grotendeels gerecycled klinkt. De beelden en het geluid roepen echter wel de sfeer op die je wilt in een spannende sluipmoordenaarsgame. Dat is goed genoeg.
De toegevoegde waarde van Rogue is ongetwijfeld het verhaal. Het is zonde dat Ubisoft Sofia op gameplaygebied niet meer heeft gedaan met de overstap van Shay, hoewel dat qua budget begrijpelijk is. Dat wat er staat, is de typische Assassin’s Creed-formule waarmee an sich niets mis is. Rogue zal geen ‘game of the year’-prijzen ontvangen en geen gigantische bestseller worden, maar speelt prima en verrijkt de hele mythologie rond de assassijnen en de tempeliers.
SCORE:
Assassin’s Creed: Unity is gemaakt door Ubisoft en is nu uit voor de Playstation 3 en Xbox 360. De PEGI geeft het een spel een 18+-rating. De redenen hiervoor zijn: grof taalgebruik, beelden van extreem geweld, geweld tegen weerloze mensen en zinloze moordpartijen.
Wil je – om wat voor reden dan ook – contact opnemen met Bits? Stuur een mailtje naar [email protected] , of volg Bits op Twitter: ‘@Bitspost‘.
