Queridos amigos e amigas! Inmiddels sta ik elf maanden droog en ben ik al mijn vrienden kwijt. Opgeruimd staat netjes. Tijdens mijn muzelmanschap in Brussel was ik ook geheelonthouder maar toen had ik tenminste nog de warmte en de liefde van mijn mohammedaanse broeders, een liefde die zich overigens vooral trachtte te openbaren in de washokken van de uiteenlopende gebedsruimtes. Niemand van mijn kunstbroeders uit de Mokumse bohème wilde mij nog zien tijdens die vrijwillige ballingschap in kalifaat Brussel. Ik had nog beter een bloedhoestende neger met ebola, aids en pigmentvlekken kunnen worden, dan kwam Sunny Bergman tenminste nog langs, al dan niet met een filmploeg want het kan de VPRO niet raar genoeg zijn.
Goed, ik liep er natuurlijk lichtelijk curieus à la mode du Prophète bij, met die enorme Catweazle-baard, een gebedsmuts met daarop Bob Marley en een dikke joint, een trainingsbroek van het Marokkaanse voetbalelftal met halve pijpen, plastic badslippers van de Zeeman en daar over heen zo’n Pakistaans roktuniek waardoor iedereen dacht dat ik ook nog eens homofiel was geworden! Bon, ik dwaal weer af.
Wat weinigen weten, is dat ik er een verslavingsloopbaan van bijna veertig jaar op heb zitten maar denk maar niet dat ik ooit een lintje kreeg, zoals Bonnie St. Claire die daarvoor notabene geridderd werd in haar geboorteplaats Rozenburg! Ook zal men mij niet vragen baas van Europa te worden, zoals Juncker the Druncker. Goed, Juncker zat niet aan de crack en de heroïne en het lijkt mij ook geen type die zich – stijf van de crystal meth – leeg laat slobberen door drie ladyboys in Pattaya, en dat ligt dan weer in Thailand. Het enige lichamelijke genot dat ik me bij het Letzeburgse drankorgel kan voorstellen, is hofnar en retenjong Frenske Timmermans die Junckers pielemuis afdruppelt, onder het slaken van kreetjes als: u heeft wis en waarachtig de grootste zizi van gans Europa, chef, en uw droppels zijn mij als champagne!
Dat ouwe lijk van een Juncker is godverdomme net zo oud als ik! En dan die gluiperige bek vol met couperose, u weet wel, van die ontplofte adertjes. Nou, dat krijg je niet echt van de bleekselderijwortelsmoothies! Het enige menselijke van Juncker is zijn vader die vrijwillig bij de SS ging. Dat had ik ook gedaan als ik in Luxemburg was geboren namelijk, en dan had ik net zulke mooie boeken geschreven als Jan Montyn of die schele Dirk Ayelt Kooiman. Het is toch een schande dat Europa bestuurd wordt door een starnakele zatlap? Hoe kunnen mijn bloedjes van kinderen rustig slapen ‘s nachts, hier in de reet van Europa, met de moordzuchtige horden aan de overkant van de sloot? Iedere keer als ik een terugval dreig te krijgen, qua drank, denk ik gewoon aan die dementerende Juncker wiens billen worden schoongeveegd door Frenske. Dat helpt echt, lieve vrienden en vriendinnen. U kent mijn probleem inmiddels wel: ik ben niet de man van één glas voor de gezelligheid. 1 glaasje wordt bij mij vier flessen, daarna nog een kruik digestief, en dan hupsakee op de fiets naar de hoeren en tollenaren en crackdealers van Faro, waar ik dan zes uur knetterstoned over Benfica, Porto en Sporting Lissabon loop te raaskallen met mijn Angolese negervrienden.
Het werd tijd om te stoppen met alles, amicae. Dan dacht ik overigens 22 jaar geleden ook al, toen ik naar de de detox van de Jellinek moest. Leest en huivert!
Tijdens mijn correspondentschap in Libanon kwam ik in zwaar weer terecht. Door chronische geldproblemen, een moordende eenzaamheid, verstikkende angstaanvallen en het gemis van mijn vriendin was ik aan lagerwal geraakt. Toen ik weer terug was in Amsterdam, zette mijn vriendin mij voor het blok: als ik mij niet zou laten opnemen voor een twaalfdaagse ontgiftingskuur, zou ze de relatie verbreken. Ik accepteerde haar oekaze en besloot me tijdens de kerstdagen en de jaarwisseling te laten opnemen. Met lood in de benen en duizelig van de heroïne en de drank begaf ik mij eind december 1993 naar de Jellinekkliniek in Amsterdam. De Jellinek was voor viespeuken die met een fles bessenwijn in het park lagen te lallen, had ik altijd gedacht, ik zou daar nooit van mijn leven terechtkomen omdat ik mijzelf als een stevige maar gezellige drinker beschouwde. Tijdens het intakegesprek somde ik de hoeveelheden alcohol op die ik in Libanon tot mij had genomen. De glazen whisky als ontbijt en om het trillen van mijn handen te verminderen, sloeg ik gemakshalve over. Tegen het middaguur trok ik een fles wijn open. Bij de lunch dronk ik twee of drie glazen arak, en als digestief twee glazen cognac. In de loop van de middag nuttigde ik een paar flessen bier en bij het avondeten minstens weer een fles wijn. Ik eindigde de dag steevast met whisky.
De psychologe had met stijgende verbazing geluisterd en riep vervolgens vinnig uit: ‘En u noemt dat sociaal drinken?’ Ik sputterde tegen dat ik wat drank betreft echt niet onderdeed voor de gemiddelde journalist. ‘Hoe lang drinkt u al?’ vroeg ze. ‘Vanaf mijn vijftiende,’ mompelde ik. ‘Dus u bent al meer dan de helft van uw leven alcoholist,’ stelde ze bits vast. ‘Ik ben geen alcoholist,’ bracht ik daartegen in, ‘soms drink ik vier of vijf dagen helemaal niets.’Terwijl ik dat zei, probeerde ik te bedenken wanneer dat voor het laatst was geweest. Ik sputterde ook nog tegen dat ik altijd gezond at: veel rauwkost, verse groenten en peulvruchten. ‘Ja,’ antwoordde de psychologe smalend, ‘daarom functioneert u waarschijnlijk nog zo goed. Volgens het medisch onderzoek bent u kerngezond. Maar het verval kan snel optreden, zeker als u boven de veertig komt. U wordt niet oud als u zo doorgaat, u houdt uzelf voor de gek.’
Mijn Grote Reportage over de Jellinek-dagen leest u hier.
Zodra je als innemende kroegtijger boven de vijftig geraakt, sterven de drinkebroeders als vliegen. De een na de ander legde de afgelopen paar jaar het loodje, met complicaties aan lever en longen. Zo wil ik niet eindigen dus want denk maar niet dat Fransje Timmermans mij, na alle lelijke dingen die ik over hem schreef, palliatief wil helpen in een gezellig hospice in bronsgroen Heerlen. En ik heb nog liever Frenske dan de besnorde naziverpleegsters van de Algarve! Veertig jaar alcohol gaat een mens niet in de koude kleren zitten en vroeg of laat komt de man met de hamer, Magere Hein, the grim reaper. Hij weet jelui ook te vinden! Als je dan in ene weg bent, is het nog niet zo erg. Maar een lijdensweg, brrrrr. Lees De val van mijn held August Willemsen maar.
Ik kwam in café Schuim in de Mokumse Spuistraat, het voorportaal van de hel waar je pas heen mag als je bent opgegeven door de Jellinek, een jaar geleden een onverlaat tegen in het rookhok die aan longemfyseem leed. Hij – die zich zonder ironie de Amsterdamse Bukowski noemt – had zo’n mobiele standaard bij zich waarin allemaal zuurstofapparatuur hing. Hij pafte en zoop gewoon door! In het rookhok!
Over Korsakov gesproken ( en dan heb ik het niet over zijn meesterwerken Capriccio Espagnol of zijn Scheherazade): pas een paar dagen geleden las ik op de internets dat Cees ‘Ani’ Meerman, de drummer van Herman Broods band Wild Romance was overleden.
Leest u even mee in de Tukkertrompetter?
“Wild Romance-drummer Cees ‘Ani’ Meerman overleed zaterdag 13 september op 64-jarige leeftijd in zijn woonplaats Ommen. De bijnaam Ani was bedacht door Herman Brood. Meerman was geboren in Vlissingen, maar woonde inmiddels al weer tien jaar op vakantiepark Calluna in Ommen.De uitvaart werd vanmiddag gehouden in Café Calluna voor het park. Na de plechtigheid werd de zwarte kist in de auto van café-eigenaar en vriend Zielman naar de begraafplaats gebracht. Aanwezigen spraken van een waardig afscheid.”
In een ander bulletin las ik: “Meerman kwam vrijdag ten val en overleed zaterdag, Waarschijnlijk is een bloedprop hem fataal geworden.”
Net als iedere gezonde knul in de jaren zeventig was ik dol op Herman Brood en ik ben hem nog steeds dankbaar dat ik door hem aan drugs ben geraakt. Tegen mijn moeder zei ik eens – terwijl ik mij net had leeggekotst van de heroïne – dat Herman mijn stijlicoon en rolmodel was geworden en dat hij heus ook wel goede kanten had. Enfin, ik liep alle concerten van af van Brood en zijn Wild Romance, en die Cees, nou dat was een beest hoor, op de trommels. Luister nog maar eens naar die roffels van Dope Sucks! Ik schrok me dan ook dood toen ik de afgelopen week op de internets ging zoeken naar de nadagen van zijn rock’n rollloopbaan en dit interviewtje van een minuut vond. Kijk en huiver!
Wat een treurigheid! Ommen, een caravan, vakantiepark Calluna. Bij binnenkomst in de container zie je meteen een leeg krat bier staan. Verder lege tafels, leren banken, lege flessen wijn. De gezelligheid komt van een staande lamp met daarom heen geslingerd een plastic buis met ledlampjes. Dan verschijnt Kees, in een afgedragen leren jas, een vieze trui en als je goed kijkt, zie je een mitella. Dan dat hoofd. Uitgeteerd en uitgeleefd. Korsakov. Ik schrok dus echt want in niets leek hij op die manische drummer van de Wild Romance. De cameraman heeft geluk: een buurman of iemand van de mantelzorg brengt een zwarte emmer van de Karwei vol volle flessen bier, vermoedelijk het dagrantsoen. Nog geen minuut duurt het pijnlijke interview:
‘”Wat is de mooiste rock ’n roll dood, plane crash, helicopter crash, of zelfmoord, rock ’n roll suicide. Dat speelde de hele tijd in de kop van Herman. Mijn schoonvader heeft een keer gezegd: iedereen noemt Herman Brood een malloot maar volgens mij is hij dat helemaal niet. ik zeg: dat heb je goed gezien.”
Ik probeerde me de dood van Meerman voor te stellen.Vermoedelijk viel hij met zijn hoofd tegen de punt van het aanrecht, of iets in die geest. Zelden zag ik zo een naargeestig stukje televisie van een minuut. Ondertussen is de hele Wild Romance hemelen: Brood dood, Cees Ani Meerman dood, Freddie van Kampen aka Freddie Cavalli dood (longkanker), Ferdi Karmelk dood (heroïne/aids). Het goede nieuws is dat Dany Lademacher springlevend is en aan het Buikslotermeerplein in Amsterdam-Noord woont!
Net als ik drinkt hij smoothies van bleekselderij, spruiten en wortel en gaat hij vroeg naar bed. Neem een voorbeeld aan mij en Dany, mensen, als u net zo mooi oud wil worden. Of drink u dood! Dan heeft u het getij mee, want het Donkere Dagen Offensief is ontketend. Proost!
Was getekend, de Nieuwe Tuur
