Herman Brood Award. Daar is-ie weer, voor de tweede keer. Wie volgt Johan Derksen op? De jury van ThePostOnline dacht een jaar na en komt dinsdag met de uitslag wie het meest rebelse figuur van 2014 is. De volgende mensen krijgen een eervolle vermelding. Dit is de top 9, maar wie is de nummer 1? You’ll find out soon!
Dafne Schippers
Blond Atletiek Beest die Fanny Blankers-Koen eindelijk doet vergeten. De sprintnimf zegevierde op de Europese 100 en 200 meter en zag eruit dat ze daarbij niet eens drugs nodig had. Dafne Schippers is een Olympische Koningin die naast hard kan rennen, ook hoog kan springen, een speer kan weggooien en prachtig elegant op haar billen kan landen in een zandbak. Schippers is een eigenwijze winnaar. Ondanks haar successen op de commercieel interessante loopafstanden, wil ze weer terug naar haar favoriete discipline: de zevenkamp. Dafne is helaas wel veel te bescheiden. Iets meer Blankers-Koen arrogantie en zelfverzekerdheid zou haar sieren. Ze kreeg een beurs van NOC/NSF om uit te blinken, en smeedde de pot met trainingseuro’s om tot gouden plakken. The winner takes it all. Het zou meer mogen gelden voor alle brutaaltjes in 2015.
Jett Rebel
Nou die achternaam zegt het al hè! De tuinbroekzanger uit Den Haag is de knuffelbeer van de cultureel-correcte muziekmaffia. En het moet gezegd. Rebel heeft recht om bewierookt te worden. Zijn muziek herinnert aan de hoogtijdagen van de popmuziek: we horen flarden van The Beach Boys, McCartney en vooral heel erg veel echo’s van Lenny Kravitz. Zelf spiegelt Jelte Steven Tuinstra zich graag aan multi-instrumentalist Prince, en ook dat is een fijne ambitie. Die jongen gaat nog eens heel groot worden, zeker nu hij zich heeft ontworsteld uit het wufte singersong-gebeuren en geen hitparade-pretenties nastreeft. Net als Brood bestudeerde hij eerst zijn muzikale helden om daarna zelf iets goed te maken. Vooruitgang bestaat niet uit meedoen met hipstershypjes, maar domweg je eigen gang gaan. De rebel zegt over zijn drijfveren: ’Ik ben blijven steken in het verleden. Na 1988 is het wat mij betreft klaar met de popmuziek.’ Kijk, dat is nog eens verfrissend reactionair. God, hoe zei oom Herman dat ook weer? ’Niets is zo bourgeois als de angst om burgerlijk te zijn.’
Marten Blankesteijn
Creatieve destructie begint met een vadermoord. Toen Marten Blankesteijn samen met zijn mediamaat Alexander Klöpping Blendle oprichtte, stond zijn vader Herbert Blankesteijn in de zaal te stralen en zich een beetje te verbijten. Nieuws is handelswaar tegenwoordig en geen product om de wereld een stukje beter te maken. Nieuws moet je goedkoop inkopen en duur verkopen. Dat is het rock ’n roll van het mediakapitalisme. Herbert Blankesteijn is freelance journalist die zijn werk bedelend probeert te slijten aan grote partijen, maar zijn zoon pakt het af en verpatst het voor een duppies door aan de digitale nieuwsjunks. Handige handel. The New York Times en Duitse uitgever Springer investeerden gezamenlijk 3 miljoen in de start-up die hopelijk de fatale doodsteek toebrengt aan perkamenten imperia.
Marcel Hensema
Ondergewaardeerde topacteur die met serie Hollands Hoop uitgroeide tot de Kevin Spacey van Nederland. De geboren Winschoter glorieerde ooit als sidekick in de film over Herman Brood – hij speelde Koos van Dijk – en verdient daarom alleen al om geroemd te worden in deze Brood-hitparade. Hensema speelde met de beste acteurs, maar weigert zich als een ster te gedragen. De aanstellerige acteermaniertjes zijn aan hem niet besteed. De zoon van een snackbarhouder uit Sappemeer noemt zichzelf een ’middenstander in emoties.’ Een van zijn helden is de bescheiden volkskomediant André van Duin, ook alweer een halve eeuw succesvol trouwens. Hensema is een man die liever ambachtelijk een typje neerzet dan als een dominee met een vinger staat te zwaaien, zoals de Freeks, de Youps en al hun hele en halve epigonen. In zijn jonge jaren was Hensema animator in zonnige resorts en dat is een enorme aanbeveling om groot te worden. Tegen Revu zei hij: ’Voor de gein neem ik wel eens de telefoon op met: ‘Hensema-voor-al-uw-emoties-BV.’ Het is toch gewoon werk’. Hear! Hear!
Louis van Gaal
Louis De Eerste was altijd een keurignette CDA-meneer, maar sinds hij met Oranje brons veroverde met zijn lepe catenacciotactiek is hij getransformeerd tot een ware revolutionair. De bondscoach rekende genadeloos af met de naïeve voetbalopvatting dat je met een 4-3-3 opstelling je tegenstander moet bestrijden. Eindelijk zou je kunnen zeggen. Van Marwijk werd op het WK van 2010 weggehoond omdat hij een extra verdedigende middenvelder inbracht, Van Gaal ging nog een stap verder. Hij sloot de poort af met een batterij aan defensiegeschut. Vijf verdedigers stelde hij op en hij werd verketterd. Maar kijk eens wat er gebeurde? Oranje rockte zich naar de derde plaats. Wat Louis van Gaal in Brazilië flikte getuigde van het soort anarchistische lef waar Herman Brood respect voor zou hebben gehad. Louis van Gaal verdient een standbeeld bij zijn geboortehuis in Amsterdam, op een steenworp afstand van geboortehuis van Johan Cruijff in Betondorp, de man die hem zo onterecht beschimpte. De Hollandse School is – net als het communisme een tof bedenksel – maar je wint er geen prijzen mee. Van Gaal is een rebel in een pak. We moeten hem eren.
Sandy Wenderhold
Nu vrouwen door sommige gefrustreerde ventjes weer als ’vee’ worden gezien is het maar het verstandigst om te luisteren naar een dame die porno maakt. Die zal het wel weten toch? Sandy Wenderhold was bijna proftennisser geworden, maar nam het erotiek-imperium over van haar vader. In het Noord-Hollandse Castricum liggen dames nog steeds wijdbeens op de keukentafel, maar dat gaat wel op een manier dat er voor alle partijen een centje blijft plakken. Eerlijk en vrouwvriendelijk. Het bestaat. Wenderhold helpt het feminisme een stuk verder dan Sunny Bergman, de grootste huilebalk van 2014. Samen met Ebru Umar richtte Sandy in 2014 FabMagazine op. Ja, ja die naam is om te lachen. Fap, fap, fap maar dan met vrouwen die iets te melden hebben en zichzelf niet exploiteren met slachtofferschap. Dat was wel vervelend van 2014. Meningen waren vaak geen meningen maar treurige frusto-frutsels. Wenderhold lacht om zulk egocentrisch gemopper. Kan het meisje met de leukste kuiltjes in haar wangen niet eens politiek actief worden? Eindelijk eens een kerel in het Torentje.
Edwin De Roy van Zuydewijn
Lekkere querulant die de Oranjes gek maakt. De ex-man van hystericaatje Margarita werd lange tijd gezien als een doorgedraaide maniak die uit was op wat Oranje-centen, maar hij groeit uit tot een Oltmans après la lettre. Sinds het vertrek van Beatrix waait er een proleterige wind door de koninklijke familie, waarbij list & bedrog niet langer wordt gezien als noodzakelijk kwaad, maar tot businessmodel is verheven. Van Zuydewijn heeft de Oranjes op de grill liggen en het spettert behoorlijk. De man die zich graag bij de elite had willen voegen is het jongetje dat langzamerhand aantoont dat de koning geen kleren aan heeft.
Annabel Nanninga
La Bel. Werkte voor GeenStijl en was de meest mannelijke redacteur bij de Roze Khmer. Schrijft als een radicaal, maar is zachtaardige bewaker van Westerse waarden. Nanninga zou natuurlijk het liefst een keer per jaar een vette poëziebundel afleveren om haar melancholische zielenroerselen om ons te delen. Vooralsnog zijn er geëngageerde corvee-klussen te doen – iemand moet het doen – om ideologische dwaallichten ter linker en ter rechterzijde kaltzustellen. Gaat werken bij conservatieve jalta.nl. Dat is ook maar een vehikel, want de strijd tegen Jopen, Jannen en Hollandse kleingeesten met exotische namen als Quincy, Sunny en Dario komt bij haar voort uit een vrolijke no-nonsensementaliteit. De wereld opvoeden is niet wat ze echt wil natuurlijk. Geef haar Bruce, een bierglas vol absint, en een schrijftafel en ze gaat spinnen als de katten waar ze zo van houdt.
Jeroen Pauw
Cowboylaars van de Publieke Omroep. Humberto is soul, Jeroen rock ’n roll. Twee smaken op hetzelfde tijdstip. De kritiek op de openingsweken van Pauw’s journalistieke onemanshow waren te makkelijk. Pauw is geen entertainer, en dat moet ie ook niet willen zijn, ondanks een paar verkrampte pogingen om leuk te zijn. Hij verkleint het gat met de gestileerde smooth-operator van RTL. Herman Brood versus Al Green. Het mag allemaal nog wat onbeschaamder, nog iets meer Ischa, maar alle critici die de krullenjongen van de tv-journalistiek hadden afgeschreven hebben zich vergist. Pief, paf pauw knalt er vaak lekker in, met charmant venijn en onverwachte terzijdes. Nu nog kijkers die zijn rebellie belonen.
