“Wanneer een vrouw je echt leuk vindt, heb je geen matras nodig”, zegt Jayden terwijl hij met een pingpongbatje zijn ei uit een kartonnen doos lepelt. “hè fuck! Mijn omelet smaakt naar glühwein.”, breekt hij de conversatie. Ik heb even geen aandacht voor zijn eigenaardige ontbijt, daar ik mijn volle concentratie nodig heb om het in heet water gedrenkte koffiepoeder via een eierdoos als filterkoffie in een lege augurkenpot te doen belanden. “Maar echt comfortabel kan het niet geweest zijn.”, veronderstel ik, terwijl de koffiedrab het volledige halve aanrecht bevuilt. “Het wil niet vlotten he? Die kartonnen koffiefilter van je? Hoe dan ook: geilheid is vele malen belangrijker dan comfort.”
“Waarom sliep je niet bij haar thuis?”. Mijn slechte luim is die van een koffieverslaafde die zijn wanhopige poging aan zijn verlangen tegemoet te komen ziet uitmonden in een alledaagse catastrofe. Dat in acht nemende betitel ik het als een scherpe vraag. “Was verder weg.”, het antwoord blijkt eenvoudig. “Wil jij mijn ei?”, vraagt Jayden.
De woning waarin we leven is de afgelopen weken stap voor stap gestript. De oorspronkelijke bewoners moeten het begin december opleveren, leeg en kaal, en noch Jayden, noch ondergetekende verkeert in de situatie “nee” te zeggen tegen welke vorm van onderdak dan ook. Het noopt ons tot berusting. Nu kaarsen de functie van de weggenomen lampen vervullen heeft de gang iets weg van een kerstmarkt. De bijbehorende glühwein warmen we op in de pan die voorheen dienst deed als vogelvoederbak. Hierin bakt Jayden ook zijn eieren. Jayden mag hier trouwens niet wonen. Hij is tijdelijk illegaal, om kosten te sparen, zoals ik dat twee weken geleden was, maar de boekenkast waarachter ik me als een ware Anne Frank schuilhield is inmiddels ook verdwenen. “Gebrek maakt creatief” is een credo dat Jayden en ik dagelijks illustreren.
Vanaf het moment dat bleek dat onze onderburen wegens een lekkage ongewild douchten wanneer ons badwater via hun plafond de woning inliep, blijft de badstop op haar plek. Die is gelukkig gebleven. Wij douchen met onze voeten in oud badwater, dat we om de situatie leefbaar te houden wegsmijten in onze toiletpot. Gebrek maakt klimaatneutraal.
“Ik hou niet van glühwein in de morgen.”, vervolg ik ons gesprek. “Ik heb ook liever koffie.” Jayden legt zijn vinger op de gevoelig plek. “Trouwens, die Francoise heef trouwens nog een vriendin waar je misschien even bij kunt wonen wanneer we hieruit moeten. Ze heeft een leuk koppie.” Hij raapt een pakje sigaretten van de vloer en permitteert zich er een te ontsteken. “Hoofdzaak is dat ze een huis heeft.”. Ik kijk naar het luttele beetje zwarte vocht dat haar weg naar de augurkenpot gevonden heeft. “Dit wordt niks.”, concludeer ik.
Wanneer ik met twee bekers warme koffie in mijn hand terugkeer van de pizzeria om de hoek zit Jayden in kleermakerszit gitaar te spelen. “How does it feel”, krast zijn rauwe stem. Zijn spel is goed. De koffie is lekker. De sfeer komt erin.
Gebrek is niet aan de orde.
