Queridos amigos e amigas! Veel lezers vragen mij of ik nog een geile pornonovellette publiceer voor bij de kerstboom, een en ander in het kader van het Donkere Dagen Offensief. Nou, weet u wat? U propt maar een al dan niet met motorolie ingevette, driekoppige Tarzan of een Zwarte Vuist in uw diverse schimmelende champignongrotten.
Ik ben dat vieze hipsterventje met die enge vissenogen van een Guusje Peek & Cloppenburg toch niet! Ik vind het al erg genoeg dat ik en Bobbi Eden collegae zijn. Bij Nijgh & Van Ditmar, that is. Kwade tongen beweren dat ik de spookschrijver van haar memoires ben, maar ik kan u verklappen dat het Bas Heijne van de Nieuw Rotterdamse Courant was.
Dit doet mij denken aan dat legendarische diner bij mijn uitgeverij, dat vooraf ging aan het zoveelste Boekenbal. De stemming was eufoor want Bobbi Eden was gecontracteerd, en wel voor een lieve cent & duit. Ik tikte met mijn mes op mijn champagneglas, schraapte de keel en zei: “Lieve vrouwen van Nijgh & Ditmar. Wie van jullie heeft ooit een rolprent van ons aller Bob mogen aanschouwen, en dan bedoel ik niet slechts vijf minuutjes want dat is de gemiddelde tijd die de Bobbi-fan nodig heeft om zijn puddingbuks leeg te kwatten op het beeldscherm (of op het Algemeen Dagblad naast de laptop, dat is praktischer).”
Er viel een angstaanjagende stilte in het restaurant. Ik vervolgde met een erudiet vertoog over Vijftig Tinten Grijs en de capriolen van uitgever Mai Spijker en een zestienjarige deerne in Cambodja, een en ander onder auspiciën van mijn goede vrind Peter Klashorst.
“Meisjes van Nijgh & Van Ditmar maar ook van Querido,” zei ik, “denk toch de volgende keer als u al dan niet soppend Vijftig Tinten Grijs leest aan Mai Spijkers in een boksershort, een Hawai-hemd en een rijstmeisje, al dan niet op haar knietjes.”
Ik hoorde een speld vallen en was klaar voor mijn inkopper: “Ik heb, speciaal voor jullie en vanwege het Boekenbal, alle 380 films van mijn collegaatje Bobbi Eden bekeken mensen, en nu komt bijna mijn hazenpeper naar boven. Tot nu toe dacht ik dat drie roetzwarte tampeloeressen ter grootte van babyarmpjes onmogelijk in een doorsnee anus pasten maar dat kan dus wel! Hebben jullie zelf wel eens een pink in de poepert gestoken als het bijvoorbeeld jeukte? En, hoe voelde dat?”
Ik spoelde mijn puddinkje weg met een bel cognac en veranderde van toon.
“Het moet maar eens uit zijn met het ophemelen van al die pornotroep, lieve vriendinnen. Het is toch niet normaal dat onze lezers slechts nog kunnen klaarkomen bij beelden van een white trash trailer park heroin hooker die in haar schamele caravannetje uit elkaar wordt gescheurd door de Harlem Globe Trotters, plus de trainer, de medische staf, een handvol sponsors en nog wat intellectueel uitgedaagde supporters die schreeuwen dat dit de wraak is van de ontketende slaven, een en ander om er voor te zorgen dat het geweten van de masturbant gesust wordt en dat de film dus ook zo bij de VPRO kan worden uitgezonden, na de documentaire Zwart als Roet van Sunny Bergman, een en ander in het kader van een onderhoudend Blaxploitation-avondje?”
Mijn uitgever Vic van de Reijt – de enige andere man in het gezelschap – zat in een hoekje druk te klappen. Ik richtte mijn aandacht nu op hem, qua focussen.
“Waar is de onschuld van mijn jeugd gebleven, lieve collegae? Ik bedoel, ik ging als veertienjarige naar het traditionele schaapscheren op de Ginkelse Heide en dat wond mij dermate op, dat geurenkabinet van schaapskeutels, dopheide van het soort Erica, zware shag en Boldoot Eau de Cologne, dat ik mij snel verschool achter een boom en geduchtig aan de pielemuis te sjorren tot het fut er uit spoot. Niks gore smerige racistische vieze blanke vrouwonvriendelijke negerporno! Gewoon naakte schapen, vrienden!”
“Bij ons thuis werd niet aan seksuele voorlichting gedaan, dat moesten we zelf maar uitzoeken. Dat is heel gezond en ontwapenend, dat je je gewoon suf kunt rukken zonder dat je er een gemene kanker van krijgt in reet & ruggenmerg zoals bij die gluiperige roomsen die ook nog eens allemaal homofiel zijn geworden door al die rare indoctrinaties. Mama was niet zo’n voorstander van vieze boekjes trouwens, dus het masturberen werd ook niet echt gestimuleerd hoor. Ach, mijn dierbare moesje: eens zaten we in de Kippenlijn, de historische boemel van Ede naar Barneveld, en toen vond ik in de prullenbak (die had je vroeger nog in de trein, net als een schijthuis) het opruiende provoblad Aloha van mijn latere held Peter J. Muller.”
“Op de voorkant stond een foto van een gapende harige kut, met als opschrift ‘Kut is Lekker’. Ik vond het er behoorlijk smerig uitzien, met al dat lillende vlees, en mijn enige gedachte was: dit is een levensbedreigende bananenspin! (Toen ik mijn eerste hardnekkige soaatje opliep bij een Joegoslavische kommersjele sekswerkster in het Arnhemse Spijkerkwartier, bleek die metafoor niets eens zo slecht gekozen te zijn overigens.) Mijn moeder smeet het blad ter hoogte van het Ambonezenkamp van Lunteren uit de boemel en het bleef daar nog lang onrustig en zou uiteindelijk tot diverse treinkapingen leiden, met als eerste eis gratis abonnementen op de Aloha.”
“Denk niet – zo liberaal als ik ben qua seksuele opvattingen – dat het bij ons thuis een vrijgevochten bende was zoals bij de buren, het gezin Spoor. Die lazen de VPRO-gids en waren lid van de NVSH en dan was er op zaterdagavond pareninstuif daar en dan kwam gans de bohème & beau monde van Ede opdraven met plastic, met kapok gevulde matrasjes en werd er tot diep in de nacht Beatle-muziek gedraaid en erger. Ik meen zelfs dat ik een piepjonge Hans Dorrestijn heb zien braken in de geraniums van mijn moeder.”
“Enfin, ik ging mij dus verdiepen in Peter J. Muller van het progressieve seksblad Candy. Nu moet ik daarbij zeggen dat ik mij reeds warm had geonaneerd op de getekende beha’s in de Termeulen Post, de voorloper van de Wehkamp. De Wehkamp was al een hele vooruitgang qua rukken want die had heuse foto’s van vleeskleurige corsetten. Later kwam daar nog de massagestavensectie bij en daar zag je een grijnzende gelukkige huisvrouw haar rubberen vriendje tegen de wang strijken. Bij de kapper kreeg ik wel eens een stijve piemel van De Lach maar dat vond ik toch een beetje een kinderachtig blaadje, met een rebus, een populair-wetenschappelijke column van Chriet Titulaer, Ontdek de Tien Verschillen en weggeretoucheerde kutjes.”
“De Candy was het betere werk, en later kwam er nog concurrentie van de gewezen provo Joop Wilhelmus, in de vorm van progressief maandblad de Chick. Joop woonde trouwens in een bungalowtje in Lunteren, liep rond in een ss-uniform, luisterde naar toespraken van Hitler, neukte zijn kinderen en eindigde in de gevangenis van Dordrecht, waar hij onmiddellijk na zijn vrijkomst aldaar in de plomp tegenover de bajes verzoop (of er werd ingeduwd, zoals boze tongen beweren). Tot zover het progressieve gehalte van de Chick. Zowel in de Chick als in de Candy had je die epische contactadvertenties: dan zag je alleen een vieze pik of vieze kut, of een paar gore hangtieten met gangreen, en dan kon je daar op reageren om eventueel te gaan neuken in Dronten-West. Ik vond dat niet bepaald romantisch, je wilt toch eerst weten wat voor bakkes er op die vleeswaren is geplakt, nietwaar?”
“Mijn broertje had jeugdkanker en mijn moeder zat vaak in de inrichting: ik had dus de ideale puberteit qua aspirant-schrijver, temeer omdat het in het ouderlijk huis altijd wemelde van de gezinsverzorgsters van de INAS. Dat was een soort spinazieacademie, maar dan voor de wat meer Florence Nightingale-achtigen: geile boerentrienen met klotsende uiers en hevig transpirerend, uit Stroe, Harskamp en Wekerom die ik de hele dag moest beffen, rimmen en vingeren. Dat was pure romantiek, mensen. Niks gore porno!”
Ik zag nu dat het voltallige personeel van Nijgh & Van Ditmar (inclusief mijn baas Vic van de Reijt) zat te huilen vanwege mijn gevoelige bekentenissen. “Schrijf het op!”, riep Paulien Loerts, de Grote Baas aller Bazen. Een donderend open boekje werd mijn deel, daar in dat knusse restaurant.
Nu ik bovenstaande eventjes teruglees, queridos amigos e amigas, denk ik dat ik Paulien maar effe ga bellen. Een voorschot zou niet slecht zijn, zo rond het Donkere Dagen Offensief. Ate pronto! Ruk en vinger ze nog!
