De aarde wordt al sinds haar ontstaan gebombardeerd met kosmische straling en zonnewind. De levensgevaarlijke deeltjes worden echter gevangen door het magnetisch veld van de aarde en verzamelen zich in de Van Allengordels. De laaggelegen gordel vangt vooral protonen uit kosmische straling op en bevindt zich tussen de 2.000 en 5.000 kilometer van de aarde. De hooggelegen gordel bevindt zich tussen de dertien- en twintigduizend kilometer en vangt vooral elektronen van de zon. Nu blijkt er een nieuw fenomeen te zijn.
Vooral de elektronen die door de zonnewind worden meegevoerd zijn gevaarlijk. Die zijn in staat om peperdure satellieten uit te schakelen. De elektronen worden zo’n 11.000 kilometer boven onze aarde tegengehouden. Volgens onderzoekers lijkt het er bijna op dat de elektronen tegen een glazen wand aan botsen. Bijna als het schild waarmee ze in Star Trek vijandelijke lasers blokkeerden.
Binnenste en buitenste Van Allengordels
De elektronen zijn lastig te stoppen, omdat ze zeer energierijk zijn en zich met zo’n 160.000 kilometer per seconde door het heelal verplaatsen. Toch stoppen ze. Men dacht aan de mogelijkheid dat de magnetische velden van de aarde of zelfs door de mens gegenereerde radiostralen de elektronen blokten, maar die optie werd terzijde geschoven. Een andere mogelijkheid is de ruis die door laag frequente magnetische golven wordt veroorzaakt. Die ruis zou de elektronen kunnen verspreiden.
De werking van de Van Allengordels (lange uitleg)
Onderzoekers blijven de boel nauwgezet in de gaten houden. Daarbij maken ze gebruik van metingen die in het International Space Station worden verricht, en van de gegevens die twee Van Allen Probes hoog boven de aarde leveren. Kennis rond het opvangen van straling is belangrijk, omdat zonder het aardmagnetisch veld leven zoals we dat kennen onmogelijk zou zijn. Het wordt dan gefrituurd door kosmische straling en zonnewind.
Van Allen Probes en International Space Station binnen de Van Allengordels
