Op een Lana Del Rey of Adele na is de Radio 2 Top 2000 doorgaans wat voorspelbaar. Maar de wereld kent nog meer fantastische muziek. Tot de Top 2000 écht begint, zorgt cultprinses Ingelise de Vries iedere dag voor liedje dat in de Top 2000 doorgaans wordt vergeten.
Er zijn twee gitaristen wiens naam ik zolang ik me kan herinneren ken, maar waar ik me nooit in heb verdiept. Ik zou me moeten schamen, maar tot vijf jaar terug was ik ook nog amper fan van Bowie, en ook voor The Cure, Foo Fighters, Nick Cave en Shaffy heb ik pas de laatste jaren de tijd genomen. Kwestie van opvoeding, denk ik. Hoe dan ook, één van die gitaristen is natuurlijk Jimi Hendrix, niet alleen legendarisch om zijn gitaarspel maar waarschijnlijk bij velen alleen vanwege zijn lidmaatschap van Club 27. Met slechts vijf nummers siert hij de Top 2000.
Toch is Hendrix niet degene die wat mij betreft een plek in de lijst der lijsten verdient. Het is Frank Zappa die me de laatste tijd heeft geïntrigeerd. Meer een componist dan een gitarist, maar op het betreffende nummer de gitarist. Misschien ook wel omdat verschillende wetenschappers hun ontdekkingen hebben vernoemd naar Zappa. Of zijn lange haar, zijn eigenzinnige blik met bijpassende snor en natuurlijk zijn gitaarspel.
En dan vooral op het album Apostrophe’. Natuurlijk ging ik in eerste instantie voor de hit Don’t Eat The Yellow Snow, zo’n titel verdient an sich al een plekje in de lijst der lijsten, maar uiteindelijk kwam ik bij het titelnummer Apostrophe’ uit. Waarom? Soms weet een nummer net de juiste snaar te raken. In het geval van Apostrophe’ borrelde het gevoel van blote voeten in het gras, wat prettige, geestverruimende middelen, bloemen in het haar en love, peace & happiness op. Wanneer een nummer dat op weet te roepen in een cynist die niet aan de geestverruimende middelen zit, heb je als muzikant iets goeds gedaan.
Naast natuurlijk de heerlijke gitaarsolo’s, bestaat het nummer veelal uit lage tonen. De bas heeft een grote rol en wisselt solo’s af met de gitaar. Apostrophe’ kabbelt voort op een herkenbaar basisritme dat steeds terugkomt om vervolgens door te gaan in afwisselende solo’s waarin je een LSD-trip zoals je ze kent uit films kunt zien door slechts je ogen dicht te doen. Of de LSD-scene uit Kubrick’s 2001: A Space Odyssee, maar dan in slow motion en met dit nummer eronder. En net op tijd, net voor je de LSD-trip zat bent, wordt er een kort drumsolo gegeven om weer even terug te gaan naar de basis waar men het nummer mee begon.
Apostrophe’ is overigens het enige nummer op het gelijknamige album dat door Zappa zelf, drummer Jim Gordon and Cream-bassist Jack Bruce werd geschreven. Het is een lange, instrumentale jamsessie van het trio dat is uitgemond in het titelnummer. Zappa zegt hierover: “Well, that was just a jam thing that happened because he was a friend of (drummer) Jim Gordon. I found it very difficult to play with him; he’s too busy. He doesn’t really want to play the bass in terms of root functions; I think he has other things on his mind. But that’s the way jam sessions go.”
Leuk feitje voor als tijdens het kerstdiner het even stilvalt: Zappa was de inspiratie voor Deep Purple’s nummer Smoke on the Water. Tijdens een optreden van Zappa en zijn muzikanten in het casino van Montreux in ’71, schoot een bezoeker een lichtkogel af en zette het casino in de fik. Er waren geen doden, maar het afbranden van de tent, bracht Deep Purple de inspiratie voor misschien wel hun bekendste hit.
Het enige wat nu rest is je speakers openzetten, achteruit te gaan zitten, je ogen dicht te doen en je vijf minuten en vijftig seconden laten meevoeren door Zappa, Gordon en Bruce.
Lees hier alle vergeten liedjes van vorig jaar terug. Omdat luisteren natuurlijk veel leuker is, kun je je abonneren op deze afspeellijst op Spotify. Vind deze rubriek dan meteen even leuk op Facebook.
Nog tips voor vergeten liedjes? In de reacties, via Twitter of mail kun je al je suggesties deponeren. Of Ingelise er wat mee gaat doen, is natuurlijk altijd de vraag.
